tag:blogger.com,1999:blog-4620408082476862952024-02-03T00:52:42.417+02:00Gay σημαίνει ...Χαρούμενος!Gay σημαίνει... Χαρούμενος;
Δεν ξερω ποιος ηλίθιος το καθιέρωσε, αλλά η πραγματικότητα δεν είναι καθόλου έτσι.
Σκέψεις, ιστορίες και παθήματα ενός gay, που απλά Ζει σε αυτόν τον κόσμο.Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.comBlogger212125tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-56046412124945779762021-05-14T16:56:00.003+03:002021-05-14T16:56:19.783+03:00Ξημερώματα δίχως ημέρωμα<p align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 42.55pt;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 42.55pt;"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">Πάντα μου άρεσε να ακούω ιστορίες από τους ηλικιωμένους ανθρώπους. Ανθρώπους που η οίηση των νιάτων περιφρονούν. Ίσως γιατί μου θυμίζουν την ξεγνοιασιά της παιδικότητας, τότε που δίχως τηλεόραση και διαδίκτυο, μοναδική διασκέδαση ήταν οι αφηγήσεις των παππούδων. Ίσως πάλι με αυτόν τον τρόπο να ξορκίζω το δικό μου φόβο, σα φτάσω κι εγώ στην ηλικία τους και με ένα βλέμμα να παρατηρώ την ζωή που συνεχίζεται. Άραγε έχετε προσέξει ποτέ το βλέμμα τους σα κάθονται μόνοι τους; Άλλοτε απλανές κι άλλοτε σκωπτικό, χαμένοι ίσως στις αναμνήσεις και τις σκέψεις τους, για τη ζωή που έζησαν και για τη ζωή που ακολουθεί ακόμα και δίχως αυτούς.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">Η πρώτη μου συνάντηση με τον κυρ – Γιάννη έγινε ένα ξημέρωμα δίχως ημέρωμα, σε ένα μεταμεσονύχτιο καφενείο κοντά στην Ομόνοια, να κάθεται μονάχος του πίνοντας ένα τσίπουρο, με τη θλίψη να μου τρυπά την καρδιά, για τη μοναξιά του γήρατος. Μα τα ‘φερε η ζωή και τον γνώρισα καλύτερα για να συνειδητοποιήσω πως ο άνθρωπος πραγματικά γερνά, σα γερνάει η καρδιά του. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">Γεννημένος το ’51, «γκαζάς» στο επάγγελμα, αντί να «απολαμβάνει» τη συνταξιοδότηση, παραμένει αεικίνητος και γυρνάει ολημερίς κι ενίοτε ολονυχτίς με το μηχανάκι του στα παλιά «στέκια» των Αθηνών, με την πρόφαση της «δουλειάς» και τα καλοκαίρια οργώνει τα τουριστικά νησιά, συνεχίζοντάς να ασκεί το επάγγελμα του με σεβασμό και μπέσα, έννοιες που οι σύγχρονοι επαγγελματίες συχνά λησμονούν. Χαρά μου όποτε τον συναντώ, να τον «τσιγκλάω» με ερωτήσεις, για να μου αφηγείται τις ιστορίες της παλιάς Αθήνας των περασμένων δεκαετιών και κάθε φορά με εκπλήσσει απρόσμενα με τις σκέψεις και τα λόγια του. Ως εραστής της ζωής, πάντα, μα πάντα τον ρωτάω για τον έρωτα, το σεξ, τις μπαγαποντιές του και τη «νύχτα» κι εκείνος δίχως φειδώ κι αυτό-λογοκρισία, με μια εφηβική λάμψη στα μάτια που ποτέ μου δεν είχα, απολαμβάνει την ακρόαση μου.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">Καθισμένοι σε μια περιοχή, γνωστή για τα κόκκινα φανάρια της, τον ρωτώ ευθαρσώς:<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">- Ρε κυρ – Γιάννη έχετε πάει σε μπουρδέλο;<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">- Ουουου!!! Και μια και δυο!, μου απαντά προβλεπόμενα για έναν μπερμπάντη της ηλικίας του. Μα εκείνο που με εξέπληξε, ήταν η συνέχεια της εξιστόρησης του. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">«Εγώ κατέβηκα στην Αθήνα δώδεκα χρονών κι έμενα σε μια θειά μου στην Άνω Γλυφάδα. Εκείνη την εποχή, δε τόλμαγες να κοιτάξεις μια κοπέλα στα μάτια! Οπότε τι μας έμενε; Γιατί οι άντρες δεν είναι όπως οι γυναίκες και οι καύλες μας, ειδικά σε εκείνη την ηλικία, πως να τις ελέγξεις; Κι από την άλλη, πως θα μαθαίναμε και το σεξ; Θα πηγαίναμε κάποια στιγμή με μια γυναίκα και τι θα κάναμε μαζί της;»<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">- Δεν έχεις κι άδικο, του είπα, σα θυμήθηκα τις μπουρδελότσαρκες που με είχε πάει ένα βράδυ ο πατέρας μου, προκειμένου να γίνω «άντρας». Και τι γνώμη έχεις για τις πουτάνες;, τον ρώτησα.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">- Την καλύτερη!, αποκρίνεται. Κοίτα να δεις αγόρι μου, εκείνες τις εποχές, όσες γυναίκες κάνανε αυτή τη δουλειά είχαν λόγο που το κάνανε, δεν είναι όπως τώρα που τις εξαναγκάζουν. Ξέρεις πόσες από αυτές ήταν κυρίες, με κάπα κεφαλαίο; Και τι καλό έχουν κάνει σε άλλους ανθρώπους; Σε αυτές πηγαίναμε σα κολλάγαμε σύφιλη και βλεννόρροια. Ξέρανε όλες τις γιατρειές. Μα αυτά δε λέγονται κι ούτε μαθαίνονται. Εσύ, καλά κάνεις και τα ρωτάς. Κοίτα να δεις, η γυναίκα, ότι δουλειά και να κάνει, οφείλεις να τη σέβεσαι, γιατί είναι γυναίκα. Ακόμα και για ένα γαμήσι να είναι, οφείλεις να τη σέβεσαι! Για να σου δωθεί! Τι νομίζεις ότι είναι το γαμήσι; Ένα βάλε – βγάλε; Ουουου! Άμα είναι είναι έτσι, βάρα καλύτερα μια μαλακία. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">- Και τι χρειάζεται ρε κυρ – Γιάννη ένα καλό γαμήσι;, ρωτώ αναλογιζόμενος τα </span>one night stand<span lang="EL">της ζωής μου.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">- Αλήθεια και θάρρος, ρε χρειάζεται! Χωρίς αυτά δεν υπάρχει ηδονή! Ο έρωτας θέλει εγκεφαλική διέγερση και λίγο κρασί. Χωρίς αυτά, «δεν δένει η σάλτσα», για να στο εξηγήσω να το καταλάβεις, με αποστόμωσε με το φαφούτικό του στόμα, πατώντας στην επαγγελματική μου ιδιότητα.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">- Και δε μου λέτε. Τι γνώμη έχετε για αυτά που ακούγονται τώρα, αναφερόμενος στην επικαιρότητα των σεξουαλικών παρενοχλήσεων.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">- Αυτοί δεν είναι άντρες! Ανώμαλοι είναι! Δεν σέβονται ούτε τη γυναίκα, ούτε τίποτα!<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">Παίρνοντας λαβή από την λέξη «ανώμαλος» τον ρώτησα.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">- Τι γνώμη έχετε για τους πούστηδες;<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">- Η ομοφυλοφιλία υπάρχει και στο ζωικό βασίλειο, μου είπε κι αποσβολώθηκα! Τη φύση ρε αγόρι μου, δεν μπορείς να την πολεμήσεις. Εμένα κάποιος φίλος μου πέθανε από τον καημό του, επειδή ο γιος του ήταν πούστης. Γιατί;<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">- Ερωτευτήκατε ποτέ;, με έτρωγε να ρωτήσω.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">- Ναι! Μια φορά. Είμασταν μαζί εικοσιέξι χρόνια, αλλά δεν την παντρεύτηκα, μου είπε λακωνικά.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">- Γιατί ρε κυρ – Γιάννη;, ρώτησα ελπίζοντας σε μια αδιάκριτη απάντηση.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">- Γιατί είχα παντρευτεί τη γυναίκα μου κι εκείνη τον άντρα της. Ακόμα κι όταν πέθανε εκείνος, δε θέλησε να με παντρευτεί, μα εξακολουθήσαμε να είμαστε μαζί.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">- Η γυναίκα σας το ήξερε;, ρώτησα, θέλοντας να τεστάρω την μπέσα του.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">- Και βέβαια το ήξερε!, μου είπε με στόμφο. Οι γυναίκες ξέρουν τα πάντα! Αλλά κι εγώ της το είχα πει.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">- Και το δέχτηκε;, <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">- Άστα αγόρι μου, θα στα πω άλλη φορά, μου απάντησε ως άλλος Κικέρων υπονοώντας το “</span>otempora<span lang="EL">, </span>o mores<span lang="EL">”.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">- Κι ο έρωτας κυρ- Γιάννη, τι είναι;, είπα, κάνοντας την τελευταία μου ερώτηση.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">- Ο Έρωτας δεν είναι ορχήστρα για να στήνεται. Είναι κάτι που ανήκει μεταξύ δυο ανθρώπων, μου απάντησε σιβυλλικά κοιτώντας με στα μάτια.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">Κι ένιωσα μια κούραση να με βαραίνει, αντικρίζοντας τη σπιρτάδα των ματιών του. Έτσι τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας, με την σιωπηλή υπόσχεση, πως θα ανταμώσουμε σύντομα.<o:p></o:p></span></p>Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-62129043122314328212021-02-20T14:56:00.005+02:002021-02-20T14:56:50.125+02:00Τ.Y.N. aka Thank You Next<p align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;"><span lang="EL">Τ.Υ.Ν.<o:p></o:p></span></p><p align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL">Εν μέσω </span>lock down<span lang="EL">, πέρα από τεταμένα νεύρα, πολλοί από εμάς αμελούμε την εμφάνιση μας με ποικίλους τρόπους. Ένας από αυτούς είναι να φοράμε κατά τη διάρκεια της ημέρας άνετα ρούχα ή «ότι πιάσει το χέρι μας». Άλλωστε τι το θες το σένιο το πουκάμισο και το παντελόνι όταν η διαδρομή σου είναι από τον καναπέ στο ψυγείο κι από κει στο τραπέζι; Για σιδερώματα είμαστε;<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL">Ξυπνώντας λοιπόν την Παρασκευή, ακολουθώ την ρουτίνα του πρωϊνού ντους και καθώς ανοίγω το συρτάρι της ντουλάπας διαπιστώνω πως το μοναδικό εσώρουχο που υπάρχει, είναι ένα επώνυμο βρακί που είχα πάρει προ αμνημονεύτων χρόνων με το σκεπτικό μιας «ιδιαίτερης» περίστασης. Ξέρετε, από αυτά τα </span>speedo<span lang="EL"> που φορούν οι </span>male stripper <span lang="EL">τύπου “</span>Magic Mike<span lang="EL">”, με τα δυο «κλιπάκια» δεξιά κι αριστερά , τα οποία με ένα άγγιγμα, αναλόγως εάν είσαι δεξιόχειρας ή αριστερόχειρας, ξεφορτώνεσαι το εσώρουχο στο άψε- σβήσε δίχως περαιτέρω κινήσεις και κίνδυνο για λουμπάγκο. Λέω στον εαυτό μου « Δε διακορεύεται! Αφόρετο είναι τόσο καιρό.» και πάνω από όλα πλυμένο. Αρπάζω και μια φόρμα, εκείνη με το ξεχειλωμένο το λάστιχο που όλοι έχουμε, με το μαύρο το χρώμα που έχει αποκτήσει τις εκατό πενήντα αποχρώσεις του γκρι κι που έχω κόψει το λάστιχο στα μπατζάκια. Πιάνω και ένα εξίσου άθλιο λευκό μπλουζάκι, το οποίο έχει μαζέψει και γαριάσει ομοίως από τα πλυσίματα και με αυτό το “</span>black<span lang="EL"> & </span>white look<span lang="EL">” πηγαίνω στο </span>S<span lang="EL">/</span>M<span lang="EL"> γιατί περίμενα παρέα με το γνωστό «Μετακίνηση 4».<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL">Στη διαδρομή για το </span>S<span lang="EL">/</span>M<span lang="EL"> διαπιστώνω με πίκρα πως είναι ώρα να πετάξω την αγαπημένη μου φόρμα, καθώς σε κάθε δυο βήματα έπρεπε να σηκώνω τη φόρμα μου, προκειμένου να μη γίνει ο πωπουδάκος </span>viral<span lang="EL"> στα </span>social<span lang="EL">. Κάπου εκεί, ανάμεσα στο ψυγείο των γαλακτοκομικών και κατεψυγμένων, με το αριστερό χέρι να κρατάω το καλάθι, νιώθω πλαγιομετωπικά ένα βλέμμα να με καρφώνει. Στρίβω διακριτικά το κεφάλι μου, σα ταινία του Αγγελόπουλου και βλέπω ένα </span>dilf<span lang="EL">ακι να με κοιτάζει και να μου κλείνει πονηρά το μάτι. Μπα!, λέω. Κριθαράκι θα έχει βγάλει, αναλογιζόμενος την εικόνα μου, με το στυλιστικό </span>lock down outfit <span lang="EL">που έχω βάλει. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL">Έλα που μου σκάει κι το χαμόγελο της οδοντόκρεμας κρατώντας μια μοτσαρέλα στο χέρι και σκέφτομαι ελπιδοφόρα: Ποτέ δεν ξέρεις!, μπας και γεμίσω το άδειο ράφι στο σαλόνι με κάτι άλλο εκτός από εμένα. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL">Περνώ το δεξί χέρι από το μαλλί, ζώντας την κινηματογραφική εκδοχή του “</span>flirting<span lang="EL">” κι ανοίγω βήμα από τα κατεψυγμένα στα τυριά. Μα στο δεύτερο βήμα νιώθω τη φόρμα να πέφτει και με το ίδιο χέρι που ίσωσα τη φράντζα σηκώνω τη φόρμα πιάνοντας μαζί και το βρακί. Και νιώθω το «κλικ» από το βρακί να σπάει, το οποίο σα σφεντόνα περνάει στο αριστερό μου λαγόνιο, τη στιγμή που κάνω το επόμενο βήμα, για να εμφανιστεί στον αστράγαλο με το κομμένο μπατζάκι, σα κουνελάκι από μαγικό καπέλο. Πέφτει το βλέμμα του </span>monsieur<span lang="EL"> στο βρακί, γελά σιωπηλά, πήρε τη μοτσαρέλα του κι έκοψε λάσπη. Μα δε φτάνει που «το χάσαμε το κορμί πατριώτη!», αφήνω το καλάθι, σκύβω διακριτικά να βγάλω το βρακί από το πόδι, το οποίο μπερδεύεται με τα κορδόνια κι έτσι αφαιρώ μαζί και το παπούτσι, χάνοντας την ισορροπία μου. Δυο υπάλληλοι του </span>S<span lang="EL">/</span>M<span lang="EL"> να σφίγγονται από επαγγελματική διακριτικότητα μη γελάσουν, με βοήθησαν να μαζέψω τις τομάτες και τις πατάτες κι ένας εκ αυτών πιάνει το βρακί λέγοντάς μου: Σας έπεσε κι αυτό! <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL">Υ.Γ. 1 ΠΟΤΕ δεν μου άρεσε η Ιταλική κουζίνα!<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL">Υ.Γ. 2 “</span>DILF<span lang="EL">”: άρρεν πάνω από 40 καράτια, όπως έμαθα πρόσφατα.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL">Υ.Γ. 3 Αποφάσισα να βάζω πλυντήριο μέρα παρά μέρα.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL">Υ.Γ. 4 Ένα μεγάλο «Ευχαριστώ» στο προσωπικό για την επαγγελματική τους επιμέλεια. Φορούσαν γάντια.<o:p></o:p></span></p>Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-27616697358682926662021-02-04T22:39:00.005+02:002021-02-14T14:22:51.564+02:00Δεν είσαι μόνος. Δεν είμαστε ΠΙΑ μόνοι.<br /><p align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;"><o:p> </o:p></p><p align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;"><br /></p><p align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL">Πολύ της «μόδας» έγινε το #</span>me<span lang="EL">2, </span>viral <span lang="EL">θαρρώ το λένε που εγείρει το άλλο “</span>trendy<span lang="EL">” ερώτημα: «Γιατί τώρα;», σα μια τάση που θα περάσει σε ένα - δυο μήνες, μια σεζόν και μετά κάτι άλλο θα βγει να απασχολήσει τη δημοσιότητα και το ρηχό νου. Συμβάλλει βέβαια και η δημοσιότητα των προσώπων, από τον χώρο του θεάματος, είτε από τη μεριά του θύτη, είτε από τη μεριά του θύματος, η οποία διεγείρει αιμοβόρικες ορέξεις στους πολλούς, ευτυχώς όσων δε βίωσαν τι είναι κακοποίηση, οποιασδήποτε μορφής.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL">Γιατί η κακοποίηση έχει πολλά προσωνύμια. Οι «ειδήμονες» τα ορίζουν με έννοιες, τις οποίες κάποιοι από εμάς μαθαίνουμε στην πορεία της ζωής μας, να βάζουμε ταμπελίτσες και να τοποθετούμε σε κουτάκια, περισσότερο για να διευκολύνουμε τη δουλειά του Ψ…Ψυχολόγου, Ψυχοθεραπευτή, Ψυχαναλυτή, Ψυχιάτρου ακόμα και Ψυχαγωγίας. Έτσι βάζουμε και τα κατακερματισμένα κομμάτια μας, αντίστοιχα σε κουτάκια και κολλάμε ταμπελίτσες, σα να διαχωρίζουμε τις σωβρακοφανέλες σε χειμερινά και καλοκαιρινά. Γιατί το κάνουμε αυτό; Για να μπορούμε να συνυπάρχουμε, ώστε να μη φαίνεται το άλικο «Θ». Μαρκαρισμένο με πυρωμένο σίδερο, ένα «νούμερο» διαφορετικό στην κάθε ψυχή, που φέγγει δίχως να φαίνεται.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL">Γι’ αυτό φοράμε ένα χαμόγελο, πλατύ, τύπου οδοντόκρεμας για λεύκανση, γιατί το “</span>Fake it untilyou make it<span lang="EL">!” έχει γίνει διαφημιστικό σλόγκαν στην ύπαρξη κι ας υπάρχουν μέρες και κυρίως νύχτες, όπου έρχεται η Μνήμη, ακάλεστη. Θρονιάζεται απέναντί, σταυρώνει τα πόδια επιδεικτικά, ζητά τσιγάρο και ρωτά: «Θα με ανάψεις;». Και μαζί της έρχονται ακάλεστα συναισθήματα, σκέψεις και ο εμετός από τη χολή που φτάνει στο λαρύγγι τον οποίον καταπίνεις, αφήνοντας άδεια μπουκάλια, το ένα μετά το άλλο, τα οποία στήνονται ψυχαναγκαστικά, σα κορύνες για </span>bowling<span lang="EL">, με την ελπίδα για ένα “</span>strike<span lang="EL">”. Μπας και γίνουν σμπαράλια εκείνα και κολλήσουν τα μέσα σου. Μέχρι το επόμενο βράδυ. Μπας και γελάσεις δίχως «ουσίες κι οινοπνεύματα». Γιατί υπάρχουν οι ώρες, όπου σκέφτεσαι πως δε φώναξες αρκετά για να σε ακούσει κάποιος ή χειρότερα, που δε φώναξες καθόλου. Γιατί έχωσες τη γροθιά σου στο στόμα και τη δάγκωνες μέχρι να ματώσει, μη και σε ακούσουν. Και η σκέψη, που σα αναθυμίαση από λιβάνι για εξορκισμό, αναδύεται πείθοντας σε, ότι «Φταις!». Γι’ αυτό βγαίνεις την επομένη από το σπίτι, ανταποδίδοντας τα “</span>come il feaux<span lang="EL">” χαμόγελα εκείνων που σιώπησαν, μα πιο πολύ, προβολή ήταν στη σιωπή σου.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL">Κάποιο κουσούρι είχες. Κάτι δε έκανες σωστά. Το άξιζες. Γι’ αυτό οι επιλογές που έκανες μετά στη ζωή, ήταν απλώς για να επιβεβαιώσουν αυτές τις σκέψεις. Τοξικοί άνθρωποι, δυσλειτουργικές σχέσεις, για να επιβεβαιώσουν το: «Δεν αξίζω!», που έγινε αξίωμα ζωής. Κάποιες φορές γίνεσαι εσύ ο ίδιος Θύτης, γιατί θεώρησες πως έτσι είναι η Αγάπη και πρέπει έτσι να εκφράζεται. Με βία, λεκτική, σωματική, ερωτική κυρίως σε ανθρώπους που αγαπάς και νοιάζεσαι, μα πιο πολύ στον εαυτό σου κι ας χτυπάς μετά το κεφάλι σου στον τοίχο, γιατί ερχόταν η ανάμνηση που υπήρξες ένα παιδί, το οποίο βρήκε στο χώμα τέσσερις ρόδες δίχως σκαρί και το βάφτισες αυτοκίνητο.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL">Και νιώθεις το κενό μέσα σου να μεγαλώνει, δίχως να μπορεί να γεμίσει, ούτε από επιτυχίες, καταξιώσεις, ταξίδια, χρήματα… ευτελή στερεότυπα. Έτσι στράφηκες σε άλλα, με ρομάντζο τον «δον κιχωτισμό», για να χορέψεις στο ρυθμό του “</span>Sex<span lang="EL">, </span>Drugs and Rock<span lang="EL"> ‘</span>n Roll<span lang="EL">”, για μια επανάσταση του κώλου, για ένα λιμπρέτο με φάλτσο. Μπας και η κραυγή που δεν έβγαλες ή που δεν ακούστηκε τότε, γίνει νότα από ένα μπάσο. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL">Μα το κενό δε γεμίζει, εξ ορισμού το κενό δε γεμίζει, σα τον Πίθο των Δαναΐδων. Μονάχα να μεγαλώνει μπορεί και γίνεσαι τελικά, ένας άλλος Ερυσίχθονας. Μα εκείνος δικαίως τιμωρήθηκε. Εσύ; Που έφταιξες; Ρητορικό το ερώτημα, γι΄αυτό φοράς πλουμίδια, δαχτυλίδια, προσωπεία και κάνεις το γελωτοποιό, </span>aristas <span lang="EL">& </span>performer<span lang="EL">, στη δουλειά, στην καθημερινότητα, στον εαυτό σου, με ακριβό κραγιόν στα χείλη και πορεύεσαι στη ζωή με ευνουχισμένα όνειρα, αυτό-τιμωρώντας τον εαυτό σου, για ότι έγινε και για όσα εξακολουθείς να κάνεις. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL">Γι’ αυτό φρικάρεις όταν συναντάς ένα παιδί στο δρόμο, φοβάσαι να του χαμογελάσεις, να του μιλήσεις, μη και μια σου λέξη ή ένα χάδι σου, το καταστρέψει και το μολύνεις, από αυτό που έχεις μέσα σου. Και φοράς την μπέρτα του «Εγώ φταίω!» αναζητώντας τον πάτο στην πτώση. Γι’ αυτό λες: πως δεν θα γίνω ποτέ καλός γονιός, καλός σύντροφος, καλός άνθρωπος, γιατί αυτό που έγινε σου άξιζε, άρα τι έχεις να δώσεις; Ποια η αξία σου, δόλιε; Και χαίρεσαι με εφήμερες σερπαντίνες πριν πέσουν και πατηθούν. «Αχ! Το καημένο!», συμπόνοια με στρας. Φτιάχτηκε ο «κανόνας του μέτρου» βάσει το νόμο και την μικροαστική ανθρωπιά, για να μετριέται η ηλικία, το φύλο, ο χρόνος, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η ταυτότητα φύλου, η διαφορετικότητα, δίχως τη γνώση πως, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, χάθηκε μια παιδικότητα, αγνοώντας πως πάντα κουβαλάμε ένα παιδί εντός μας.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL">Μα έρχεται, για τους τυχερούς με πόνο, κάποιος άνθρωπος, κάποια ανάμνηση, κάποιο ένστικτο επιβίωσης που κραυγάζει: «Φτάνει!». Και κάνεις αναδρομή στα χρόνια που πέρασαν, στις πράξεις, που με κόλαφο διακόρεψες τον εαυτό σου, για να αποφασίσεις να πιάσεις το μαχαίρι, να ανοίξεις την ουλή, η οποία πυορροεί πάντα εσωτερικά. Θύτης, εσύ αυτή τη φορά, με τον εαυτό σου θύμα, ώστε να σκάψεις βαθιά μέχρι το κόκκαλο και να το ξύσεις μέχρι το μεδούλι, δίχως αναισθησία. Ώστε να βουτήξεις στο Έρεβος που ανοίγεται στο «εντός κι επί τα αυτά», στο μέσα σου Κενό που αρνήθηκες να δεις πως κουβαλάς. Γιατί λαχτάρησες επιτέλους να γελάσεις, να ζήσεις, να είσαι εσύ, να στενέψεις το κλοιό του Κενού. Γιατί απλά συνειδητοποιείς, πως αυτό που χάθηκε, δεν είναι τα περασμένα χρόνια, μα εκείνα τα οποία δεν θα χαρείς. Και η αξία που τελικά έγκειται , βρίσκεται στο να ανασυγκροτήσεις το δικό σου όνομα κι ας δόθηκε άλλους…. Αυτοί που ζουν με δαίμονες, αναγνωρίζουν τους ομοίους τους. Κι αν έχεις φορέσει τέτοιο «ρούχο» και το έχεις στα κιτάπια σου, δε θες να το δεις φορεμένο.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL">Γιατί τώρα λοιπόν; Γιατί η βουτιά δεν είναι ανώδυνη. Μα μονάχα εκεί, στο Έρεβος εντός σου συναντάς τους Δαίμονες. Και πρέπει να μάθεις τα ονόματά τους, γιατί έτσι μονάχα ξορκίζονται οι Δαίμονες. Με το να πεις το όνομα τους. Να γίνει η σιωπή, κραυγή. Εκείνη που δεν ακούστηκε. Και μετά, εάν τα έχεις καταφέρει μέχρι εδώ, ελπίζεις πως θα κοιμηθείς ένα βράδυ, δίχως κλεμμένο ύπνο και όνειρα με πλάνη.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL">Γιατί τώρα λοιπόν; Γιατί μετά από τόσο καιρό; Γιατί η Στιγμή αφορίζει τα μαθηματικά του Χρόνου. Γιατί ΤΩΡΑ, αποφάσισα να Ξάνα - Ζήσω. Γιατί έχω δικαίωμα γι’ αυτό, κάτι που εσύ ποτέ δε έχασες.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL"> </span></p>Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-35308547740529535082021-01-16T15:30:00.003+02:002021-01-16T15:30:30.633+02:00Χρωστούμενα<p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;"><span lang="EL">Άλλαξε η χρονιά, μα δε λησμόνησα. Τις Τρεις Κόρες. Τη Γριά, την Κόρη κι τη Μικρή. Οι Μοίρες. Η Κλωθώ, η Λέχεσις και η Άτροπος. Βγήκαν σεργιάνι στις τρεις την ώρα, σα άλλαξε ο χρόνος και γύρευαν τα χρωστούμενα, από πέρυσί κι αλίμονο όσοι χρωστούν από το παρελθόν. Μα δε χρωστώ! Ότι μου δόθηκε, το πλήρωσα με φιλοδώρημα και τις Μοίρες τράταρα ένα «υποβρύχιο» βουτηγμένο σε βύσσινο. Να είναι καθαρό το κούτελό μου, να τις αντικρίζω με χαμόγελο, γιατί μου χρωστάνε Εκείνες. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;"><span lang="EL">Στις τρεις την ώρα του κάθε έτους που αλλάζει, τρία κουτάλια με ζάχαρη, να τις γλυκάνω, όχι για μένα, μα για εκείνους που με πίκραναν. Γιατί δε με πάει η πίκρα και γι’ αυτό οι Γριές μου χαμογελούν φαφούτικα. Παγωμένα εφέτος τα κουτάλια, ακουμπισμένα σε χιόνι στο περβάζι, μα με ζέση για μια Ζωή, σα γρανίτα σε ξεδοντιασμένα χαμόγελα.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;"><span lang="EL">Δε σας ξέχασα. Την κράτησα άλλωστε την περσινή υπόσχεσή μου. Κάθε μέρα έκανα, έστω έναν άνθρωπο να χαμογελά κι ας στέρησα από εμένα το χαμόγελο. Γι’ αυτό μου χρωστάτε το χαμόγελο μου. Μα δε τολμώ, την θνητότητα μου να κάνω ύβρη, σε σας και την αιωνιότητα σας. Γι’ αυτό εφέτος σας ζητώ: Να πάψω, να θεωρώ, τη Ζωϊτσα, </span>comme il feaut<span lang="EL">. Και τα «πρέπει», μονάχα Χαμόγελο, γιατί άλλα δεν αξίζω.<o:p></o:p></span></p>Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-84341222723979724392020-11-24T14:42:00.004+02:002020-11-24T15:30:23.939+02:00Πόσο κοστίζει μια «Καλημέρα»; <div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="3uvv4-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="3uvv4-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="3uvv4-0-0" style="font-family: inherit;">Πόσο κοστίζει μια «Καλημέρα»;</span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="f6rgi-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="f6rgi-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="f6rgi-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="c8roq-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="c8roq-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="c8roq-0-0" style="font-family: inherit;">Πριν λίγες μέρες δημοσιεύτηκε μια συνέντευξη που έδωσα στον κ. Θανάση Αντωνίου, αρχισυντάκτη του περιοδικού “The Grill Magazine”, ένα περιοδικό που απευθύνεται σε επαγγελματίες που ασχολούνται είτε «εστιατοριακά», είτε παραγωγικά με την επεξεργασία του κρέατος. </span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="fhdgf-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="fhdgf-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="fhdgf-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="ajfve-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="ajfve-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="ajfve-0-0" style="font-family: inherit;">Ομολογώ πως ήταν η πρώτη συνέντευξη που δέχτηκα να δώσω με την ιδιότητα του μαγειράκου, μη λαμβάνοντας υπόψη τις παρουσιάσεις στο βωμό της αγοραλογίας (marketing) των επιχειρήσεων με τις οποίες συνεργάστηκα (κύριε Μπαμπινιώτη συγχωρέστε με εάν κάνω λανθασμένη χρήση του όρου, αλλά η γενιά μου χρησιμοποιούσε το λεξικό του «Τεγόπουλου – Φυτράκη». </span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="c6up8-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="c6up8-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="c6up8-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="e6naj-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="e6naj-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="e6naj-0-0" style="font-family: inherit;">Κι αυτό επειδή εκείνος, παρουσίασε όπως με εκφράζει, το τελευταίο μου βιβλίο, μια συλλογή «μαγειρικών» διηγημάτων, δηλώνοντας ευθαρσώς πως δεν είχα καμιά σκοπιμότητα προβολής.</span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="n98p-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="n98p-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="n98p-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="8u31h-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="8u31h-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="8u31h-0-0" style="font-family: inherit;">Εχθές έλαβα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο ένα μήνυμα του δημοσιογράφου, αναφέροντας πως κάποιος ιδιοκτήτης μια μονάδας παραγωγής κρέατος, ήθελε εσπευσμένα να επικοινωνήσει μαζί μου, αφήνοντας τα στοιχεία του και με κάθε διακριτικότητα προς τιμήν του, δε εξέθεσε τα δικά μου. </span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="644fp-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="644fp-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="644fp-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="fcgh-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="fcgh-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="fcgh-0-0" style="font-family: inherit;">Η πρώτη σκέψη που γεννήθηκε αμφοτέρων ήταν ωφελιμιστική και σκωπτικά γέλασα με την ιδέα της διαφημιστικής «δημοσιότητας» που μου έλαχε. Τιμώντας όμως την πρόσκληση, επικοινώνησα με τον ενδιαφερόμενο, διατηρώντας όλες μου τις επιφυλάξεις…. «Κράτα μικρό καλάθι.», παραίνεση των ανθρώπων της πιάτσας.</span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="evcj8-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="evcj8-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="evcj8-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="8718q-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="8718q-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="8718q-0-0" style="font-family: inherit;">Στο τηλεφώνημα απάντησε ένας άνθρωπος, του οποίου η «πατίνα» του χρόνου φάνηκε στη χροιά της φωνής και στην ακοή του. Ένας άνθρωπος, ηλικιωμένος, με δουλεμένα χέρια στη Γερμανία ,ως μετανάστης στα νιάτα του, για να επιστρέψει στη γενέτειρα του, (Αχ! Αυτός ο νόστος!), ώστε να στήσει μια μονάδα παραγωγής κι επεξεργασίας κρέατος στην Καστοριά, την οποίαν πλέον διαχειρίζονται οι γιοί του. Μα εκείνος δε λείπει καθημερινά από το «πάλκο». Αλίμονο, η συνταξιοδότηση σε παιδεμένους ανθρώπους ισοδυναμεί με θάνατο…</span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="7aroj-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="7aroj-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="7aroj-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="9urr0-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="9urr0-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="9urr0-0-0" style="font-family: inherit;">Ευθυτενής και ντόμπρος, έννοιες που εκλείπουν πια στην εποχή τούτη, μου εξιστόρησε τη ζωή του, τα προβλήματα που βιώνει ο κλάδος, λόγω των συνθηκών κι έχοντας ανταλλάξει επαγγελματικές απόψεις και προτεινόμενες λύσεις, τον ρώτησα για ποιο λόγο θέλησε να επικοινωνήσει μαζί μου και μου απάντησε: </span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="7afn1-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="7afn1-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="7afn1-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="59gu1-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="59gu1-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="59gu1-0-0" style="font-family: inherit;">- Εγώ είμαι αναλφάβητος, μου λέει. Γράφω όμως κάποια κείμενα και όταν διάβασα τη συνέντευξη σου στο Grill ,ήθελα να σου πω μια «Καλημέρα». Τι κοστίζει μια «Καλημέρα»; Οι απόψεις σου, που συμφωνώ με αυτές, θα μας χρειαστούν στο μέλλον, μου λέει.</span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="cestl-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="cestl-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="cestl-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="a3tll-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="a3tll-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="a3tll-0-0" style="font-family: inherit;">Αποσβολώθηκα, πριν του απαντήσω:</span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="1ni2c-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="1ni2c-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="1ni2c-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="d6jf9-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="d6jf9-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="d6jf9-0-0" style="font-family: inherit;">- Δεν κοστίζει τίποτα μια «Καλημέρα» κ. Γ., μα πόσο τις στερούμαστε σήμερα και συμφώνησε.</span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="fc3op-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="fc3op-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="fc3op-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="6vl15-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="6vl15-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="6vl15-0-0" style="font-family: inherit;">Η πράξη του και τα λόγια του προς εμένα, ήταν βάλσαμο στην ψυχή μου και ανήκουν στην επιτομή των υψηλότερων διακρίσεων μου ως επαγγελματίας μαγειράκος. Με πάσα ειλικρίνεια, ποτέ μου δεν με ενδιέφεραν οι «διαγωνισμοί», τα «μετάλλια», οι «κονκάρδες», καρφιτσωμένες σε φτηνό σατέν, τα «σκουφιά» και τα «αστέρια». Μα αυτή η «Καλημέρα», από έναν άνθρωπο «αναλφάβητο», μα με την παιδεία της Ζωϊτσας, θα μείνει πάντα χαραγμένη στις επιτομές της επαγγελματικής και προσωπικής μου πορείας.</span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="c3m52-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="c3m52-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="c3m52-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="e9dun-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="e9dun-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="e9dun-0-0" style="font-family: inherit;">Ο σύγχρονος τεχνολογικός τρόπος ζωής μας στερεί αυτό το «Καλημέρα» και «Καλημέρα», δεν είναι ένα άφωνο μήνυμα σε μια από τις δεκάδες εφαρμογές. Αν δεν ακούσεις την προσωδία της λέξης, δε μπορείς να νιώσεις το νόημα αυτής από αυτόν που την εκφέρει. </span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="c2cu8-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="c2cu8-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="c2cu8-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="355t9-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="355t9-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="355t9-0-0" style="font-family: inherit;">Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα των social media, χάθηκα συχνά κι ας παρέμεινα προκλητικά, πάντα ειλικρινής και αυθεντικός, ακόμα και μέσα στα λάθη και τα ατοπήματά μου με κόλαφο. Άλλωστε μια Άννα από την Πάρο μου έγραψε κάποτε, πως η Σελήνη έχει σκοτεινή και Φωτεινή πλευρά. Κι εντέλει χαίρομαι, που μέσα από αυτήν την πορεία μια Ελένη από την «Φτωχομάνα», με αφορμή το πρώτο μου βιβλίο, με παίρνει τηλέφωνο για να μου πει κάθε Κυριακή «Καλή εβδομάδα», αποκαλώντας με «Γιαβρί μου» τα τελευταία εφτά χρόνια. </span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="fi69f-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="fi69f-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="fi69f-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="6d484-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="6d484-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="6d484-0-0" style="font-family: inherit;">Μια άλλη Ελένη μετά από δεκατρία χρόνια επιδίωξε να με συναντήσει δια ζώσης και να της μαγειρέψω, και μια Σούλη από την Άνδρο με αποκαλεί «φιλαράκι μου», χαρίζοντας μου, με όλη της την καρδιά, αλάτι μαζεμένο στο χέρι και κάπαρη αρμυρισμένη, με ντομπροσύνη και ντροπαλότητα προκειμένου να την προσφέρει σε ένα μαγειράκο. Κι όταν με σκέφτεται, θα μου μιλήσει εγκάρδια και με αριστοκρατική «μαγκιά», που χαρακτηρίζει μια κυρία με «Κ». </span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="1v47b-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="1v47b-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="1v47b-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="6udmm-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="6udmm-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="6udmm-0-0" style="font-family: inherit;">Μια Κάκια, που συμπωματικά, σα βρεθήκαμε στο ίδιο μέρος, δέχτηκε να μου γνωρίσει την οικογένεια της και να μοιραστούμε δυο ώρες in vivere. Μια Στέλλα από τη Θράκη ,που σα μαθαίνει το επόμενο μου βήμα, θα μου πει «Πήγαινε και σκίσε». Μια Κωνσταντίνα που μαθαίνει στους Ιταλούς τι σημαίνει “una facia, una razza” και δίχως να το ζητήσω, θα κινήσει γη κι ουρανό να "προβληθώ". Ένας Γιώργος από το νησί των Ανέμων ,που θα μου πει πάντα «Καλό Μήνα» κι ένας Μπιζαρό, από την Κρήτη που πάντα έναν σκεπτόμενο λόγο θα μου πει επί της ουσίας. </span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="efcil-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="efcil-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="efcil-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="4kdps-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="4kdps-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="4kdps-0-0" style="font-family: inherit;">Κι από την άλλη, άνθρωποι, που σφουγγίσαμε τα δάκρυα μας επιπόλαια, νεότεροι προφανώς από τους αναφερόμενους, θα αρκεστούν σε ένα τυπικό μήνυμα, στο οποίο θα απαντήσουν όποτε μπορούν κι όποτε βολεύει. Ίσως γίνομαι γραφικός... Άλλωστε ανήκω στη γενιά, όπου γράφαμε τα ονόματα όσων καλούσαμε από τηλεκάρτες, τις οποίες φυλαγαμε ως «κόρην οφθαλμού» και πριν από αυτό, κρατούσαμε τα «ψιλά» από το χαρτζιλίκι για να στριμωχτούμε στα τηλεφωνικά κουβούκλια. </span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="dbfg9-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="dbfg9-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="dbfg9-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="5jao8-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="5jao8-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="5jao8-0-0" style="font-family: inherit;">Μα πια, σε μια εποχή που το «Καλημέρα» απο ένα πληκτρολόγιο δεν κοστίζει πια τίποτα, ποια η αξία έχει πια αυτή; Δίχως την προσωδία της, τη χροιά της φωνής, την «πατίνα» του χρόνου, της χαράς και του πόνου.</span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="dtsni-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="dtsni-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="dtsni-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="f7e1o-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="f7e1o-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="f7e1o-0-0" style="font-family: inherit;">«Να έρθεις όποτε θες στην Καστοριά! Να σε φιλοξενήσουμε! Κι όποτε θες, πες μου να σου στείλουμε τα προϊόντα μας, μου είπε ο κ. Γ. πριν κλείσουμε το τηλέφωνο, για να συνεχίσει. «Είμαστε μακριά, μα πλέον είμαστε και κοντά.», είπε ο αναλφάβητος κ. Γ., θυμίζοντας μου οξύμωρα, το Σαμαράκη που έγραψε: «Πως ποτέ οι στέγες των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μια στην άλλη και οι καρδιές των ανθρώπων τόσο μακριά μακριά η μια απο την άλλη.»</span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="4ogmd-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="4ogmd-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="4ogmd-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div></div><div class="" data-block="true" data-editor="5c4ma" data-offset-key="1rm70-0-0" style="caret-color: rgb(5, 5, 5); color: #050505; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><div class="_1mf _1mj" data-offset-key="1rm70-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;"><span data-offset-key="1rm70-0-0" style="font-family: inherit;">«Βιώνουμε Τρίτο Πόλεμο, μου είπε ο κ. Γ. Μπορεί να μην έχει βόμβες, μα αυτό είναι που τον κάνει πιο ύπουλο.» και του αποκρίθηκα: «Γι’ αυτό χρειαζόμαστε ανθρώπους σαν εσάς κ. Γ., για να μας μαθαίνετε τι σημαίνει Ελπίδα.</span></div></div>Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-51169710888044178252020-11-12T19:42:00.001+02:002020-11-12T19:42:07.480+02:00Ώρα μη κοινής ησυχίας<p align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL">Ώρα μη κοινής ησυχίας<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL"> <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL">Όταν ήρθα σε αυτήν τη χώρα της Επαγγελίας, ενημερώθηκα πως υπάρχουν κάποιες ώρες «κοινής ησυχίας» τις οποίες ως παιδί όφειλα να ακολουθήσω. </span>Silence<span lang="EL"> και τουμπεκί! Και το έκανα. Πολλά τα χρόνια που δεν τολμούσα να βάλω μουσική, ακόμα και στις ώρες που θα μπορούσα, λόγω της ασιατικής μου ανατροφής. Στη γλώσσα που πρωτο-γαλουχήθηκαη μια έννοια σημαίνει: «Μην εκμεταλλεύεσαι την καλοσύνη των τρίτων.», μα στα Ελληνικά, μετά από βιώματα μεταφράζεται σα «Ντροπή», αλλιώς λαϊκιστή «Δεν έχεις τσίπα;»<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL">Καμία σχέση δεν έχει η μια έννοια με την άλλη, μα μιλάμε για έννοιες κι όχι λέξεις…»Χαμένοι στην μετάφραση» σε δική μας σκηνοθεσία.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL">Μετά από χρόνια με μια βαλίτσα στο χέρι, αποφάσισα να πιάσω ένα «σπίτι». Είχα όνειρο ανέκαθεν να μείνω σε ένα «νέο-κλασσικό» σπίτι και μέσα στην απελπισία και την ανάγκη μου, βρήκα ένα μέσα στο κέντρο, με πρόσοψη, με τα ύστερα ενός σύγχρονου οικοδομήματος. Γατόνι ο ιδιοκτήτης, σπιτώνει την κοράκλα του, πουλά κάποια διαμερίσματα, νοικιάζει κάποια και παράλληλα, τα υπόλοιπα τα διαχειρίζεται με </span>RbnB<span lang="EL">. Του βγάζω το καπέλο!<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL">Λόγω </span>Covid<span lang="EL"> 19 τα δυο διαμερίσματα στον όροφό μου θέλει να τα νοικιάσει «επιπλωμένα» συνεχίζοντας όσο «κάτσει» την επι-νοικίαση. Και λειτουργεί! Τόσο που ακούω τους οργιαστικούς σπασμούς των ενοικιαστών που αισθάνομαι μειονεκτικά για την απουσία των δικών μου. Άλλοτε σε αλλοδαπή γλώσσα κι άλλοτε σε βουβά Ελληνικά…μη και μας ακούσουν!<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL">Να τους καταγγείλω; Γιατί; Εντός πλαισίου έδραξαν. Τώρα μόλις δεν ακούγονται πια…Ξεθύμαναν κι απόλαυσαν.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL">Ένα περιπολικό περνά εμπρός από το σπίτι. Αναρωτιέμαι τι και πως διατύπωσε ο καταγγέλλων την πρόσκλησή τους... «Εν μέσω πανδημίας, συλλάβετε τους…συνουσιάζονται!»<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL">Ελπίζω να χτυπήσουν την πόρτα μου, ως έτερος αυτόπτης μάρτυρας, για να μεταφέρουν στον καταγγέλλων, πως στο λιμπρέτο μπορείς να λες «Χύνω!»<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL"> <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL"> </span></p>Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-15046595504377917022020-11-10T15:12:00.006+02:002020-11-10T15:12:54.952+02:00Γεννημένοι δολοφόνοι<p align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL">Γεννημένοι δολοφόνοι<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL">Μια γυναίκα βρέθηκε δολοφονημένη στο σπίτι της και λίγες μέρες αργότερα, υπαίτιοι του φόνου, αποδείχτηκαν μέσω ομολογίας, πως ήταν τρεις έφηβοι 15 – 17 ετών, εκ των οποίων η μία ήταν η ίδια της η κόρη. Φρικτό, άγριο, αποτρόπαιο έγκλημα όχι μόνο ως προς τον τρόπο της εκτέλεσης, αλλά γιατί διαπράχτηκε από τρεις εφήβους με τη συνεργεία του παιδιού του ίδιου του θύματος. Λαϊκό δικαστήριο αρχίζει να στήνεται συνειδητά ή ασυνείδητα, με τις ετυμηγορίες ήδη έτοιμες, σα όρνια που οσμίζονται αίμα. Φοβάμαι όμως μην παρασυρθώ κι εγώ στην ετυμηγορία γιατί αυτό θα μου υποδείξει το τέρας εντός μου.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL">Η ανθρώπινη πορεία έχει πληθώρα ιστοριών οικογενειακών εγκλημάτων να αναδείξει. Από τους μύθους του Κρόνου που φόνευσε τον Ουρανό, την περιβόητη Μήδεια, τον Ορέστη, τη θυσία της Ιφιγένειας, του Αβραάμ μέχρι τα εμπεριστατωμένα σύγχρονα εγκλήματα. Η διαφορά είναι ότι στα πρώτα στεκόμαστε λυρικά κι σκωπτικά στην ανάλυση τους, ενώ στα σύγχρονα ως δήμιοι που εκτελούν τη δικαιοσύνη. Πόσο δίκαιοι όμως είμαστε; Πόσες φορές, ανώδυνα κι αφελώς έχουμε πει ή έχουμε ακούσει το περιβόητο «Θα σε σκοτώσω, ρε!» ή πόσες φορές έχουμε κάνει νοσηρές σκέψεις για κάποιο άτομο μέσα σε έκρηξη θυμού, λύπης ή φόβου; Θα μου πείτε, άλλο η σκέψη κι άλλο η πράξη…Όντως. Μα το ερώτημα που εγείρεται είναι, γιατί δεν το πράξαμε; Τι είναι αυτό που μας διαφοροποιεί από το προσωποποιημένο «τέρας» που εύκολα στήνουμε προς εκτέλεση απέναντί μας;<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL">Από το άκουσμα της είδησης προσπαθώ να αναλογιστώ τις συνθήκες στις οποίες μεγάλωσαν τα τρία παιδιά, τις σχέσεις που έχουν με την οικογένεια τους, τις κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες στις οποίες ζουν, το παρελθόν των φροντιστών τους, προκειμένου να κατανοήσω το αίτιο της πράξης τους, μα αλίμονο, η απάντηση δεν βρίσκεται εκεί, αλλά στο γιατί εγώ δεν θα το έκανα. Το να σκοτώσω κάποιον δηλαδή, τουλάχιστον ακόμα, με κάθε θνητή ταπεινότητα που με διέπει. Όμως έχετε αναρωτηθεί ποτέ, πόσες φορές έχουμε σκοτώσει, στιγμές, όνειρα, επιθυμίες, νοερά ανθρώπους, ακόμα κι αγαπημένους και πάνω από όλα τον ίδιο μας τον εαυτό; Κάθε τσιγάρο που κάνουμε, λένε οι επιστήμονες αφαιρεί κάποια λεπτά από τη ζωή μας. Κάθε ποτήρι αλκοόλ, σκοτώνει κάποια εγκεφαλικά κύτταρα. Κι αν κάποιοι που ακολουθούν τον «υγιεινό» τρόπο ζωής είναι σκωπτικοί, σας ρωτώ, πόσες αρνητικές σκέψεις έχετε κάνει για τον εαυτό σας και τους άλλους το τελευταίο εικοσιτετράωρο, πόσες φορές σκοτώσατε τις αρχές σας, την αλήθεια σας και τα συναισθήματά σας, σκοτώνοντας παράλληλα κι ένα κομμάτι της ψυχής σας; <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL">Είμαστε γεννημένοι δολοφόνοι και δυνητικά φυσικοί δολοφόνοι, παραθέτοντας το «Πείραμα του </span>Milgram<span lang="EL">». Λυπάμαι αυτά τα παιδιά που διέπραξαν το έγκλημα του φόνου και θα πρέπει, προκειμένου να συνεχίσουν τη ζωή τους, να «ντυθούν» την «ψυχρότητα», όπως χαρακτήρισε ο συνήγορος την δεκαπεντάχρονη, «ψυχρή». Το να μην νιώθεις, να αρνείσαι την επίγνωση των πράξεων και των συναισθημάτων σου, είναι απλά ένας φόνος της ίδιας σου της ύπαρξης. Μα πιο πολύ, τα λυπάμαι για τη διαδικασία που πρέπει να περάσουν, προκειμένου να ξαναβρούν τον ίδιο τους εαυτό. Βλέπετε διανύω έναν έρεβο στη ζωή μου, γι’ αυτό κι αρνούμαι να παρασυρθώ σε ετυμηγορίες για το έγκλημα τους, από φόβο, μη κι αυτό εφησυχάσει το τέρας εντός μου.<o:p></o:p></span></p>Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-23378854666318248072020-10-22T15:15:00.001+03:002020-10-22T15:15:07.074+03:00Αζήτητα<p align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 35.45pt;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL">Πριν μέρες διάβασα ένα άρθρο του <a href="https://www.lifo.gr/print/editorial/300234/o-aparatiritos-thanatos-enos-nearoy-agorioy" target="_blank">Στάθη Τσαγγαρουσιάνου</a> για έναν γάτο που στέκεται (στεκόταν;) μπροστά απο το κατάστημα «ΟΚ» του Κολωνακίου. Ανήκε σε έναν «τζάνκι», όπως είπε μια κοπέλα που εργάζεται εκεί, ο οποίος πέθανε κι έκτοτε ο γάτος του στέκεται εκεί, γιατί από εκεί του αγόραζε τις κονσέρβες του. Ήταν ένα παιδί εικοσιέξι χρονών που τον έλεγαν «Σταύρο» ή «Αποστόλη», κανείς δεν ξέρει, πέρα από το ότι ήταν «χρήστης», «ναρκομανής», «πρεζόνι», «τζάνκι». Κάποτε αναρωτιόμουν τι απογίνονται αυτοί που πεθαίνουν στα αζήτητα. Μετά από διάστημα παραμονής στη φορμόλη θάβονται σε ένα νεκροταφείο στον Κόκκινο Μήλο, εφόσον δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για το μάθημα ανατομίας των ιατρικών σχολών. Αυτό βέβαια ισχύει για εκείνους, που δεν έχουν μια περιουσία να αφήσουν σε κληρονόμους οι οποίοι θα κανιβαλίστουν εν συνεχεία μεταξύ τους. Άλλωστε δεν χρειάζεται να είσαι στο δρόμο για να πεθάνεις μόνος, στα αζήτητα.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL">Λίγες μέρες μετά την ανάγνωση του άρθρου, προχωρώντας στο Μεταξουργείο, διέκρινα έναν Αφρικανικής καταγωγής νεαρό, να κείτεται πίσω από έναν γεμάτο κάδο σκουπιδιών. Διστακτικά, σταμάτησα και τον πλησίασα, να δω εάν ζει. Ανέπνεε, τον σκούντησα, άνοιξε τα μάτια του, τον ρώτησα εάν είναι καλά, ρητορική η ερώτηση, εάν ήταν καλά θα κειτόταν εκεί; Κάτι μουρμούρισε και τον άφησα να συνεχίσει την πλάνη του. Τι άλλο μπορούσα να κάνω άλλωστε, πέρα από το να του αφήσω σε μια τσάντα, μια τυρόπιτα κι ένα μπουκαλάκι νερό και να συνεχίσω το δρόμο μου. Φτάνοντας στον προορισμό μου, απολύμανα τα χέρια μου με το οικείο πια αντισηπτικό, σα έτερος «Πόντιος Πιλάτος». Μα με στοίχειωνε το άρθρο του Τσαγκαρουσιάνου. Το «στα αζήτητα». Έτσι λίγες ώρες αργότερα τον αναζήτησα στα σκουπίδια. Έλειπε, όπως έλειπε και η σακούλα με την τυρόπιτα κάνοντάς με να νιώθω μια χαρμολύπη.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL">Ανήκω σε αυτούς, τους ευλογημένα καταραμένους, που τους χαϊδολογούν συχνότατα με τα «Σ’ αγαπώ», «Είσαι ιδιαίτερος», «Νοιάζομαι για σένα», «Σε εκτιμώ», που πλέον δυσκολεύομαι να μην είμαι σκωπτικός στο άκουσμα τους. Γι’ αυτό κι διέπραξα διαδικτυακή αυτοχειρία δυο φορές, προκειμένου να διαπιστώσω ποιοι θα με «αναζητήσουν». Κι αναφέρομαι σε εκείνους που οι ζωές μας διασταυρώθηκαν </span>in vivere <span lang="EL">και δεν ήταν μέσω μια οθόνης. Που οι επαφές μας, περιορίστηκαν εν τέλει σε “</span>like<span lang="EL">” και «καρδούλες» κι αυτό θεωρήθηκε σχέση, φιλία κι επικοινωνία. Ο κλοιός στένεψε ευχάριστα, με όμορφες εκπλήξεις που αναδύθηκαν από το διαδίκτυο και μπήκαν απρόσμενα στη ζωή μου.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL">«Είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή…» λέει η Νικολακοπούλου. Είμαστε ήδη νεκροί, στην οθόνη, λέω εγώ. Οι λέξεις που εκφέρουμε μας χαρακτηρίζουν μα είναι οι πράξεις μας, που μας καθορίζουν κι αν αυτές δε συνάδουν με τα λεγόμενα μας, τα συναισθήματα μας, την αλήθεια μας, τότε τι είμαστε πέρα από νεκροζώντανοι; Ζευγάρια που αντί να κοιτάζονται στα μάτια, ανταλλάσσουν</span>emoticons<span lang="EL">, που παραμένουν μαζί γιατί φοβούνται να μείνουν μόνοι ή για το «τι θα πει ο κόσμος», σχέσεις από συμφέρον δίχως ουσία, λυκοφιλίες δίχως βάθος και ειλικρίνεια. (Τι ειρωνικός ορισμός, μια αγέλη λύκων μπορεί να διδάξει τι εστί πραγματικά δεσμός.) Λέξεις, σα μάσκες που κρύβουν πια το αγέλαστο χαμόγελο. Κηδείες με εμβατήρια και κουτσομπολιά με «βαρύ γλυκό».<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL">Ο νεαρός «Σταύρος» ή «Αποστόλης», πέθανε στα αζήτητα στις 26 Ιουλίου, στον Ευαγγελισμό, κατά τα γραφόμενα του δημοσιογράφου, μα είχε πεθάνει ήδη, γιατί κανείς δεν τον αναζήτησε στη ζωή. Εύχομαι ο γάτος του, ο «Άξελ» ή «Σμαρφ» και αυτόν κανείς δεν ξέρει πως λέγεται, να υιοθετηθεί από κάποιον και να του κρεμάσει μια κονκάρδα με το όνομά του. Πήγα να τον αναζητήσω μια μέρα για να τον μαζέψω στο σπίτι μου, μα δεν ήταν εκεί. Καλύτερα που δεν ήταν, σκέφτηκα. Γύρευε να πεθάνω πρώτος και να ξαναμείνει στα αζήτητα.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;"><span lang="EL"> </span></p>Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-9782236732913922702020-10-06T10:27:00.002+03:002020-10-06T10:27:32.552+03:00Υποσχέσεις<p align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">Υποσχέσεις<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 42.55pt;"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 42.55pt;"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">Μια όμορφη είδηση με έκανε να αναρωτιέμαι την αξία των υποσχέσεων που δίνουμε, είτε στον εαυτό μας, είτε στους άλλους και για ποιο λόγο δεν τις τηρούμε. Ένας νέος άνθρωπος ο Μάριος Γιαννάκου, ανέβηκε στην κορυφή του Ολύμπου με τη φίλη του Ελευθερία Τόσιου, μια εικοσι-δυάχρονη κοπέλα με κινητικά προβλήματα. Η είδηση αυτή καθαυτή δεν σημαίνει κάτι εκ πρώτης όψεως, αυτό που με άγγιξε είναι η ιστορία που υπάρχει πίσω από αυτήν.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">Ο Μάριος ήταν ένας υπέρβαρος νεαρός, που κάπνιζε και όπως έλεγε ο ίδιος «άραζε» με το τηλεοντρόλ στον καναπέ του. Μια ασθένεια ενός φίλου του τον έκανε να πάρει την απόφαση να χάσει 52 κιλά, να κόψει το κάπνισμα και να γίνει αθλητής υπερμαραθώνιων μεγάλων αποστάσεων. Έχει διανύσει τεράστιες αποστάσεις μέσα από ζούγκλες, ερήμους, παγετώνες κι έχει ανέβει δέκα φορές στην υψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, Μύτικα.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">Η Ελευθερία από την άλλη είναι μια νεαρή κοπέλα με σοβαρά κινητικά προβλήματα εκ γενετής, η οποία είναι παράλληλα και φοιτήτρια. Όταν αυτοί οι δύο γνωρίστηκαν μέσω μια κοινής τους φίλης η Ελευθερία εξέφρασε το όνειρό της να ανέβαινε κι αυτή, κάποια στιγμή στη ζωή της στην κορυφή του Ολύμπου. Ποια;, μια κοπέλα με κινητικά προβλήματα, τη στιγμή που εγώ στη σκέψη και μόνο να ανέβω με τα πόδια στο Λυκαβητό, με κάνει να βουλιάζω περισσότερο στον καναπέ μου! Στο άκουσμα του ονείρου της, ο Μάριος όμως έκανε κάτι διαφορετικό. Της είπε: «Όχι κάποτε, τώρα.» κι ευθύς εξέτασε τις καιρικές συνθήκες κι οργάνωσε την ομάδα που θα μπορούσε να υποστηρίξει το εγχείρημα, εκπληρώνοντας το όνειρο της Ελευθερίας. Η είδηση δημοσιοποιήθηκε στις 25 Σεπτεβρίου κι στις 5 Οκτωβρίου οι δυο τους, μαζί με την υποστηρικτική τους ομάδα, στάθηκαν κι ατένισαν μαζί τη θέα από ψηλά, ολοκληρώνοντας μια διαδρομή αναρρίχησης δέκα ωρών στην οποία ο Μάριος κουβάλησε κυριολεκτικά την Ελευθερία στην πλάτη του, χάρη σε ένα ειδικά διαμορφωμένο σακίδιο.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">Η είδηση με χαροποίησε και με άγγιξε βαθιά μέσα μου πρώτα γιατί μια κοπέλα τις οποίας οι αντικειμενικές συνθήκες της ζωής της θα χαρακτήριζαν ακατόρθωτο το όνειρο της, το βίωσε και δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να ζει κανείς τα όνειρα του. Και δεύτερο γιατί ένας άλλος άνθρωπος, τήρησε την υπόσχεση του κι αξιοποιώντας την εμπειρία και τις προσωπικές του ικανότητες, βοήθησε στην πραγμάτωση αυτού του ονείρου. Μα περισσότερο με έκανε να αναλογιστώ την αξία των υποσχέσεων και επιθυμιών που έχουμε τελικά στη ζωή μας. Η Ελευθερία είχε την επιθυμία να ανέβει στον Όλυμπο, μόνο που δεν ήταν ένας διακαής πόθος κι ο Μάριος, τήρησε την υπόσχεση του να πραγματοποιηθεί η σφοδρή της επιθυμία. Άραγε στη ζωή μας, αυτά που επιθυμούμε, τα όνειρα που κάνουμε είναι διακαής πόθοι ή σφοδρές επιθυμίες; Κι από την άλλη οι υποσχέσεις που δίνουμε, είτε στον εαυτό μας είτε στους άλλους, τι είδους ανθρώπους μας κάνουν;<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">Οι άνθρωποι χαρακτηριζόμαστε από τα λόγια μας μα καθοριζόμαστε από τις πράξεις μας. Συχνά λέμε πως θα θέλαμε να κόψουμε το κάπνισμα, να μάθουμε ένα μουσικό όργανο, να απαγκιστρωθούμε από έναν τοξικό άνθρωπο, να, να, να μα στην τελική δε προβαίνουμε σε καμία πράξη προκειμένου να φτάσουμε στην πραγμάτωση του, εφευρίσκοντας ένα σωρό δικαιολογίες, απλά αναβάλλοντας το. Παράλληλα υποσχόμαστε καθημερινά ένα σωρό πράγματα, θα σε πάρω τηλέφωνο, θα βρεθούμε, θα σου μιλήσω, θα σε βοηθήσω, μα την επόμενη στιγμή, το έχουμε βγάλει ήδη από το μυαλό μας, είτε πρόκειται για υποσχέσεις απέναντι στον εαυτό μας, είτε απέναντι σε τρίτους, δημιουργώντας προσδοκίες. Ασχέτως εάν για την απογοήτευση της προσδοκίας δεν ευθύνεται εκείνος που μας τις δημιούργησε, αλλά εμείς που τις πιστέψαμε. Η αθέτηση όμως της υπόσχεσης μπορεί να μας υποδείξει το ποιόν του ανθρώπου που έχουμε απέναντί μας (ή εντός μας) και τη ρηχότητα της σχέσης που έχουμε μαζί του.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">Στην αρχή αυτού του έτους είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως κάθε μέρα θα κάνω έστω κι έναν άνθρωπο να χαμογελά. Παρά το «παιδιάστικο» της υπόσχεσης ομολογώ πως ειδικά στην αρχή δεν μου ήταν αθόλου εύκολο. Υπήρχαν περίοδοι που απλά δεν ήθελα να δω άνθρωπο, πόσο μάλλον να τον κάνω να γελάσει, μα ανατρέχοντας στους περασμένους μήνες, αισθάνομαι πιο «δυνατός», έχοντας τηρήσει την υπόσχεση μου, προκειμένου να προχωρήσω σε νέο στόχο, σταδιακά κατακτώντας τον, όπως ο Μάριος τερμάτιζε κάθε φορά στην επόμενη υπερ-μαραθώνια διαδρομή του. Κι όπως η Ελευθερία γνώριζε τη διαφορά της σφοδρής επιθυμίας από έναν διακαή πόθο, γι’ αυτό και γνώρισε τον Μάριο, βρίσκονται εντέλει άνθρωποι στη ζωή σου που θα σε βοηθήσουν προς την εκπλήρωσή της.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL">Σας αφήνω λοιπόν με ένα χαμόγελο, έχω να αγαπήσω τον εαυτό μου.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"><a href="https://www.lifo.gr/now/greece/298299/o-marios-giannakoy-patise-tin-koryfi-toy-olympoy-koyvalontas-stin-plati-tin-22xroni-eleytheria" target="_blank">https://www.lifo.gr/now/greece/298299/o-marios-giannakoy-patise-tin-koryfi-toy-olympoy-koyvalontas-stin-plati-tin-22xroni-eleytheria</a><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;"><span lang="EL"> </span></p>Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-48710597124392324682020-08-22T13:39:00.004+03:002020-08-22T13:39:33.606+03:00Χορεύοντας στη βροχή<p align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 49.65pt;"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Αναζητώντας την χαρούμενη είδηση της ημέρας, μια συνήθεια που έχω πλέον υιοθετήσει τα τελευταία χρόνια, έμαθα για τον εντεκάχρονο Νιγηριανό <a href="https://www.lifo.gr/now/world/293608/o-11xronos-xoreytis-apo-ti-nigiria-meta-to-viral-vinteo-pire-ypotrofia-gia-to-american-ballet-theatre" target="_blank">Μαντού</a>, πως του προσφέρθηκε υποτροφία από το </span><span style="font-family: Arial, sans-serif;">American</span><span style="font-family: Arial, sans-serif;"></span><span style="font-family: Arial, sans-serif;">Ballet</span><span style="font-family: Arial, sans-serif;"> </span><span style="font-family: Arial, sans-serif;">Theatre</span><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">. Για την ιστορία, πρόκειται για ένα βίντεο που έγινε </span><span style="font-family: Arial, sans-serif;">viral</span><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">, δείχνοντας το αγόρι να εκτελεί χορεύοντας μια σειρά από απαιτητικές ασκήσεις μπαλέτου, πάνω σε ένα τσιμεντένιο πάτωμα, ξυπόλητος, κάτω από τη βροχή, χαμογελώντας ευτυχισμένα. Για τους μη μυημένους στο μπαλέτο, όλα όσα έκανε υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, ήταν άκρως απαγορευτικά, όπου μόνο και μόνο η σκέψη, θα έκανε κάθε χορευτή να φρίξει. Διαβάζοντας όμως αυτή την χαρμόσυνη για μένα είδηση, ανακαλώ στη μνήμη μου σκέψεις και συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν, όταν είχα δει το βίντεο και που δυστυχώς, ξέχασα.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Θυμάμαι πως η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν: Κρίμα! Κρίμα που το παιδάκι αυτό δεν έχει την ευκαιρία να κάνει μαθήματα σε μια σχολή με το σωστό πάτωμα. Κρίμα που δεν θα έχει την ευκαιρία να χορέψει σε μια θεατρική σκηνή. Κρίμα που δεν θα χαρεί το χειροκρότημα πριν πέσει η αυλαία. Κρίμα που γεννήθηκε και ζει εκεί που ζει. Κρίμα που θα μεγαλώσει κι αντί να γίνει χορευτής, θα γίνει άλλος ένας εργάτης, σα όλους τους άλλους της χώρας του, θα αναζητά το μεροκάματο για να ζήσει και να θρέψει την οικογένεια του σε συνθήκες που ορίζουν τη ζωή στην υποσαχάρια Αφρική. Μα σήμερα αναρωτιέμαι: Κρίμα για εκείνον ή για εμένα;<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Παράλληλα θαύμασα την αθώα παιδικότητα που γεννά τόσο εύκολα τη χαρά, την αμετροέπεια ψυχής, την ικανότητα να δημιουργεί ευκαιρίες για ευτυχία, απλά χορεύοντας κάτω από τη βροχή. Και θυμάμαι πως κάποτε ήταν ένα άλλο παιδί, που λάτρευε να περπατά και να τρέχει κάτω από τη βροχή. Να τσαλαβουτά μέσα στις λακκούβες, να βρέχεται μέχρι την κάλτσα και να γελά. Που χάθηκε άραγε εκείνο το παιδί κι έγινε ένας ενήλικας που φοβάται μη βραχεί το ακριβό του παπούτσι, μη τσαλακωθεί το σινιέ πουκάμισο, μη χάσει τα «κεκτημένα» και χαρακτηριστεί πως απέτυχε στη ζωή. Μα πιο πολύ, θαύμασα το χαμόγελο της χαράς στο πρόσωπό του, που του έδινε η ελπίδα. Η ελπίδα πως κάποια μέρα ίσως καταφέρει να σπουδάσει σε μια κανονική σχολή χορού. Η ελπίδα πως μια μέρα ίσως γίνει χορευτής και χορέψει σε μια θεατρική σκηνή. Η ελπίδα πως θα ακούσει το χειροκρότημα πριν πέσει η αυλαία, γι’ αυτό και το μεγάλο, πλατύ χαμόγελο στο αραμπέσκ. Γιατί δανείστηκε χαρά από την εκπλήρωση της επιθυμίας του στο μέλλον κι αυτό είναι ελπίδα.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Μα η ελπίδα μπορεί να γίνει και λεπίδα, να γίνει μια γελοία προσμονή, μια αφελής προσδοκία, άλλωστε ήξερε εκείνη τη βροχερή μέρα ο μικρός Μαντού πως θα του προσφερόταν υποτροφία από μια από τις καλύτερες σχολές χορού στον κόσμο; Και βέβαια όχι! Η ειδοποιός διαφορά όμως μεταξύ αυτών των πλευρών, έγκειται στη διαφορά ανάμεσα στον διακαή πόθο και τη σφοδρή επιθυμία. Διότι ο διακαής πόθος είναι η ελπίδα που διακατέχεται από παθητικότητα ενώ η σφοδρή επιθυμία, είναι η κινητήρια ελπίδα που δίνει δύναμη και υλοποιεί τα όνειρα. Κι εκείνη τη μέρα, ο μικρός Μαντού με δύναμη τη δική του ελπίδα, γεννημένη από τη δική του σφοδρή επιθυμία, αντί για ένα βρεγμένο, τσιμεντένιο πάτωμα, πλαισιωμένο με άδεια τελάρα αναψυκτικών, είδε τη μεγαλύτερη σκηνή του κόσμου κι άδραξε την ευκαιρία να δώσει την καλύτερη παράσταση της ζωής του. Και ήταν η στιγμή που έγινε χορευτής.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Αναδυόμενος από μια μακρά και ζοφερή περίοδο της ζωής μου, συγκυριακά διανύουμε και μια δύσκολη εποχή, η οποία θα δείξει το πρόσωπό της, μόλις πάψει να μας ξεγελά ο ήλιος και η αλμύρα της θάλασσας. Μα όταν οι συνθήκες δεν αλλάζουν, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι και η μόνη μου σφοδρή επιθυμία, είναι να συστηθώ εκ νέου με το παιδί εντός μου και να χορέψουμε μαζί στη βροχή. Άλλωστε όπως λένε:<o:p></o:p></span></p><p align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;"> </span></p><p align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;">“Life is not about waiting for the storms to pass<o:p></o:p></span></p><p align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;">It’s about learning how to dance in the rain”<o:p></o:p></span></p>Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-23073383239259595132020-07-18T16:52:00.000+03:002020-07-18T16:52:48.256+03:00Που είσαι μωρή Ευτυχία;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 42.55pt;">
<span lang="EL">Που είσαι μωρή Ευτυχία;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 42.55pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<span lang="EL">Ανοίγω τα </span>social media<span lang="EL"> και βλέπω μια διάχυτη ευτυχία. Ποσταρίσματα, </span>stories<span lang="EL"> και ιλουστρασιόν φωτογραφίες, με το ίδιο αγελαδινό βλέμμα της </span>Milka<span lang="EL"> (της αγελάδας) στο λιβάδι και αισθάνομαι ανεπαρκής. Ανεπαρκής για την ευτυχία, τόσο που σκέφτομαι πως όταν έβρεχε ευτυχία, κρατούσα ομπρέλα κι ας στη βροχή και στο χαλάζι, επιλέγω να βρέχομαι. Που τη χωράτε ρε σεις τόση ευτυχία και χαρά που ξεχειλώνει από τις τσέπες σας; Και σκέφτομαι πως μάλλον οι τσέπες μου είναι τρύπιες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<span lang="EL">“</span>Fake it until you make it<span lang="EL">.”, από κάπου μου έχει κολλήσει αυτή η φράση, νόμιζα από κάποιον ψυχολόγο της δεκάρας, μα η αγαπημένη Φίλη με διόρθωσε λέγοντας μου πως κάποια ηθοποιός το είπε. Μαθήματα υποκριτικής έκανε και στάθηκα μπροστά από τον καθρέφτη, κάνοντας ασκήσεις χαμόγελου για να υποδυθώ τον κωμικό. Μα δεν έπιασε κι ας ζωγράφισα με άλικο κραγιόν τα χείλη για να γίνω ένας Τζόκερ. Καημένε, τόσο χρόνια προ- πονείς τον εαυτό σου και νόμισες πως με ένα κραγιόν θα τερματίσεις; Γι’ αυτό αναρωτιέμαι πόση ευτυχία βαστούν οι χούφτες σας;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<span lang="EL">3<sup> </sup>Α , άλλη διαφήμιση κι ας τη μεταφράζω σε Άφραγκος, Άνεργος, Αγάμητος. </span>So what<span lang="EL">? </span>Shithappens<span lang="EL">! Θυμάμαι το Μανώλη, έναν επί είκοσι χρόνια άστεγο στις διαδρομές μου με κόλαφο στην πόλη που αγαπώ να μισώ, να μου λέει πως είναι ευτυχισμένος επειδή ζει σε μια χώρα με ηλιοφάνεια. «Σκέψου να ήμουν κάπου στη Γερμανία και να μην έχω κάπου να κοιμηθώ στεγνά και ζεστά.» και θυμάμαι πως γύρεψα κάπου στη ανήλια Γερμανία, με δουλειά και σπίτι να βρω την ευτυχία. Η ηδονική προσαρμογή μου χτύπησε την πόρτα και συστηθήκαμε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<span lang="EL">Ευτυχιοκρατία. Πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι. Να το αποδεικνύουμε. Να το προβάλουμε. Να το δείχνουμε. Είμαι ο Α και είμαι καλά. Ρε, πάτε καλά; Είμαι ο </span>Ben <span lang="EL">και έχω δικαίωμα να είμαι ΣΚΑΤΑ! Γιατί όλα γύρω μου καταρρέουν κι ας ήταν όμορφα φροντισμένα. Γιατί «όταν κάνεις σχέδια ο Θεός βάζει τα γέλια»… </span>so what<span lang="EL">? Τη χαρά και την ευτυχία την γνωρίζεις σα έχεις κάνει παρέα με τον πόνο. Μόνο τότε μαθαίνεις πόσο όμορφο είναι το ξημέρωμα. Πόση ομορφιά κρύβει μια γαρδένια που ανθίζει. Κι αν γλιστρήσεις και πέσεις στην διαδρομή, </span>so what<span lang="EL">?, σήκω και προχώρα. Σάμπως έτσι δεν έμαθες να περπατάς όταν ήσουν Μικρός;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<span lang="EL">“</span>Fake it until you make it<span lang="EL">.”, Ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω. Προτιμώ να κάνω τα δάκρυα κεχριμπάρι και να τα δέσω κομπολόι για το χέρι. Γιατί εκεί είναι η «μαγκιά». Να κάνεις το δάκρυ – κεχριμπάρι. Μεταμόρφωση και κάθε μεταμόρφωση πονά, όπως έγραψε κι ο Οβίδιος. Γι΄αυτό λοιπόν σας αφήνω στην ιλλουστασιόν ευτυχία σας. Έχω να χορέψω ένα </span>Tango <span lang="EL">Μασσαλιώτικο κι ως σωστός καβαλιέρος, εγώ ορίζω τις φιγούρες. Κι αν στονάρω σε μια νότα…</span>That<span lang="EL">’</span>s life <span lang="EL">και συνεχίζουμε για το επόμενο </span>tempo<span lang="EL">.<o:p></o:p></span><br />
<span lang="EL"><br /></span>
<span lang="EL"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQTXiQ7KmZ0wSfbo9BQn9ElGteV5T7fRqcjPY_qnMHiKQozkTkpmRjHVocMgZx8_cSFd9VxwkI5MaIrs3JzpBjJIYPLAbP-hLWXjn4rbLUt5ZtUBrvhKKGL9Kh4JcwlSJSVv2DH7Z3L-Hg/s1600/Me+3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1308" data-original-width="1600" height="261" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQTXiQ7KmZ0wSfbo9BQn9ElGteV5T7fRqcjPY_qnMHiKQozkTkpmRjHVocMgZx8_cSFd9VxwkI5MaIrs3JzpBjJIYPLAbP-hLWXjn4rbLUt5ZtUBrvhKKGL9Kh4JcwlSJSVv2DH7Z3L-Hg/s320/Me+3.jpg" width="320" /></a></div>
<span lang="EL"><br /></span></div>
</div>
Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-77657574597653209722020-07-01T22:03:00.001+03:002020-07-01T22:03:23.542+03:00Νυχτοπερπατήματα στη γειτονιά του Έξαρχου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Παρθενικό νυχτοπερπάτημα<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">σε άναρχη γειτονιά εντός μας<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL"> σοκακιάρα φιλία <o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">με άσπονδα τα νιάτα μας<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Γιατί βαρύ το φορτίο<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">στενάχωρη η δική μου καρδιά<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">από ντέρτι αλήτικο<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">που έπεσα σε στόκο<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Μα όρο έθεσα πριν<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">με γκλαμουριά κι άχτι<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">για να τρίζουν τα πλακόστρωτα<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">να γυρίζουν τα βλέμματα<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Να μας φάει το «μάτι»<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">είναι που ξερνούν το κάτι<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">κι ας περιμένω το άσπρο άτι<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">έναν «Θωμά» λουσμένο </span>pity<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Σε</span><span lang="EL"> </span><span lang="EL">τεκέ</span><span lang="EL"> </span>“comme il faut”<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">και γκαρσόνια δίχως προχώ<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">καθίσαμε τα δυο μας με μπορώ<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">για «μια πίστα από φώσφορο»<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Τι θα πιούμε, ρωτά το τεκνό<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">το «Βόσπορο» θέλησα να πω<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">μα αμφέβαλλα θαρρώ<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">αν καταλάβει το μικρό<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Σαμπάνια, δίχως χαβιάρι<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">όσο αντέχει η τρύπια τσέπη<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">γιατί βαρέθηκα τα ούζα<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">και τα παρσέ δίχως πόζα<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Μα το γκαρσόν δίχως παιδεία<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">σέρβιρε σε ποτήρια με ένδεια<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">δίχως να γνωρίζει με αναίδεια<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">πως διακόρευσα την ανέχεια<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">«Της μόδας», με λέει τα ποτήρια<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">κοίτα η Ψωροκώσταινα αρχίδια<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">«Η ποια;», με ρωτά με αφέλεια<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">χάσμα γενεών από άνοια<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">«Η μόδα φεύγει, το στυλ παραμένει»<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">λέγω στην ύπαρξη που στέκει δίπλα<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">κι ήπια σαμπάνια με «μπλανζέ» υπομονή <o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">κι αυτή δίχως μουνί<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Τα έσκασα όμως για το “</span>pour boire<span lang="EL">”<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">είναι που έχω τη “Φιλοσοφία του Β</span>oudoir<span lang="EL">»<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">γιατί πιστεύω ακόμα στο “ </span>aurevoir<span lang="EL">”<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">κι ας πρέπει να λέγω “</span>Bonsoir<span lang="EL">”</span><o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4WDiHs_spaldpwIP_mwkpm58UcYH2f2Tl2LONFBr_sM_5nc4OD5BhLgZueVE1fAQh6v33VVV0iLGkK-NUVR6SEEoS0sEc0__JQ3yZVu1YdKkwlTxY4lqoYwIIEJKEU1pyRvmy-ZrCAGHR/s1600/106227209_3061601177293897_4460629549393854839_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1199" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4WDiHs_spaldpwIP_mwkpm58UcYH2f2Tl2LONFBr_sM_5nc4OD5BhLgZueVE1fAQh6v33VVV0iLGkK-NUVR6SEEoS0sEc0__JQ3yZVu1YdKkwlTxY4lqoYwIIEJKEU1pyRvmy-ZrCAGHR/s320/106227209_3061601177293897_4460629549393854839_o.jpg" width="239" /></a></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-82508024317339418742020-06-28T18:41:00.001+03:002020-06-28T18:45:51.077+03:00Η γαρδένια, η κερασιά κι ο Έρωτας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span lang="EL">Η γαρδένια, η κερασιά κι ο Έρωτας<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<i><span lang="EL" style="background-color: white; color: #0f0f0f; font-family: "arial" , sans-serif;">«Αλλά τον έρωτα τον φοβάμαι. Σε κάποια φάση της ζωής μου, έφτασα στο σημείο να χάσω τον εαυτό μου. Να μην μπορώ να τον ορίσω. Για χάρη ενός έρωτα. Έκτοτε, είπα μέσα μου ότι αν μου συμβεί ξανά, θα πάρω ένα περίστροφο και θα αυτοκτονήσω.|<span style="font-size: x-small;"><o:p></o:p></span></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="EL">Ελένη Γλύκατζη – Αλβελέρ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="EL">«Απόσπασμα από τη συνέντευξη που παραχώρησε στον Γιάννη Πανταζόπουλο για το περιοδικό “</span>Lifo<span lang="EL">”, Τεύχος 26.6.20<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<span lang="EL">Ο Πλάτωνας στο «Συμπόσιο» καταπιάνεται με την έννοια του Έρωτα, διαχωρίζοντας τον σε είδη, αναλύοντας κι όλες του τις αποχρώσεις. Μέσω του Παυσανία, μιλά για το «Θεϊκό» έρωτα, εκείνον που αποτέλεσε την Αρχή για τη Δημιουργία του κόσμου κι έπειτα για εκείνον που κυβερνάται από τους λαγόνιους πόθους, που εξουσιάζει η Αφροδίτη. Άπειρες οι ιστορίες και νουβέλες, περί έρωτος από αρχαιοτάτων χρόνων έως σήμερα, από τον Πυγμαλίωνα και τη Γαλάτεια, τον Ορφέα και την Ευρυδίκη, τη Μαργαρίτα Γκωτιέ και τον κύριο Ντυβάλ, όπως αντίστοιχα τόσα αριστουργήματα στην τέχνη, όπως το «Φιλί» του Κλιμτ και την «Τραβιάτα» του Βέρντι. Διαβάζοντας όμως την παραπάνω συνέντευξη, θυμήθηκα μια ειλικρινή, ως προς τον εαυτό μου δήλωση που έκανα κάποτε στα πρώιμα χρόνια της νιότης μου πως: Εγώ θα πεθάνω από Έρωτα. Γι’ αυτό κι αναρωτήθηκα, πως μια γυναίκα, ένας πνευματικός άνθρωπος, τόσο καλλιεργημένος, κι επιτυχημένος να επιλέγει την «ευθανασία» του έρωτα. Μα κάνοντας μια αναδρομή, στο δικό μου σκοτεινό παρελθόν, θα συμφωνήσω διαφωνώντας με την κυρία Γλύκατζη -Αλβελέρ, θέτοντας το ερώτημα: Γιατί να υποφέρει κανείς λόγω του έρωτα, να χάσει τον εαυτό του, τον ορισμό του; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<span lang="EL">Ξαπλωμένος νοερά σε μονό ανάκλιντρο , ανάμεσα στον Φαίδρο, τον Αγάθωνα, τον Ερυξίμαχο, τον Αριστόδημο, τον Παυσανία, τον Αριστοφάνη, τον Σωκράτη και τον ωραίο Αλκιβιάδη, συμμετέχω στο Συμπόσιο , πως υπάρχει κι ο έρωτας για τον Έρωτα. Έναν έρωτα τον οποίον όλοι μας με μια προσεχτική ματιά, μπορούμε να διακρίνουμε ολούθε γύρω μας, κάτω από την επιφάνεια που κατόπτρου που απλά αντανακλά τη μορφή μας σα προσπαθήσουμε να τον διακρίνουμε, κι αν είμαστε τόσο τολμηροί με τους εαυτούς μας, να το σπάσουμε, ομολογώντας πως και οι ίδιοι έχουμε υποπέσει σε αυτόν. Κι αυτός ο έρωτας, κάθε άλλο παρά αγνός είναι, μα πέρα για πέρα αληθινός όσο κι η θνητότητα μας, γιατί εμπεριέχει όλα τα πάθη και τις αδυναμίες της ανθρωπιάς μας, ευτυχώς όχι μόνα αυτά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<span lang="EL">Διότι ερωτευόμαστε, από μια αφορμή, ένα τυχαίο γεγονός, μια αιφνίδια συνάντηση, αγνοώντας πως το αίτιο αυτού του έρωτα βρίσκεται εντός μας, που θα θρέψει και θα μεγαλώνει τον Εγωϊσμό που έχουμε εκ γεννησιμιού μας. Θέλουμε, κι ας το βαφτίζουμε επιθυμία, το αντικείμενο του έρωτά μας να «ανήκει» μονάχα σε εμάς τους ίδιους. Να μυρίζουμε το σώμα του, να αγκαλιάζουμε το κορμί του, να περπατά μέσα στη σκέψη μας, να το ποθούμε, να λέμε τα «Σ’ αγαπώ των ερωτευμένων» κι όλα αυτά </span>vice versa<span lang="EL">. Κι όταν αυτά δεν εκπληρώνονται και κυρίως όταν είναι μονόδρομα, είτε από άρνηση και χείριστα από την απώλεια, τότε υποφέρουμε, χάνουμε τη λογική μας, παύουμε να ορίζουμε τον εαυτό μας, γινόμαστε έρμαια του πόθου και του πάθους καθώς βιώνουμε τον Υπέρτατο Πόνο. Κι αυτός ο πόνος, δεν είναι παρά μονάχα η παρθενογένεση του Εγωϊσμού, που με τη σειρά του γεννά την Άρνηση, τον Θυμό, το Μίσος κι ενίοτε την Εκδίκηση (προς ποιον, δεν είναι της παρούσης).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<span lang="EL">Μα με μούσα τη σκέψη του Παυσανία, σχετικά με τη θεϊκή κι ανθρώπινη δυαδικότητα της Αφροδίτης, θαρρώ πως υπάρχει κι ένα άλλο είδος έρωτα, σπανιότατος μεν, μα γεμάτος «θεϊκά σκιρτήματα», που λέγονται Αγάπη. Σε αυτόν τον Έρωτα δε χωρά ,ο φόβος, ο εγωϊσμός οι άμυνες, η ανασφάλεια, η απαίτηση του αμφίδρομου κι ο πόνος του μονόδρομου, γιατί η αγάπη δεν έχει αφήσει χώρο. Κι αυτή είναι η «θεϊκή» του φύση. Μα μάθαμε από τη στιγμή που γεννηθήκαμε και εν συνεχεία γαλουχηθήκαμε, να είμαστε μονάχα άνθρωποι έχοντας παρερμηνεύσει πως δημιουργηθήκαμε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν», γι’ αυτό και λησμονήσαμε πως έχουμε και μια μικρή θεϊκότητα. Άλλωστε γι’ αυτό έχουμε και το χάρισμα της δημιουργίας και της καταστροφής, όπως και της ζωής και του θανάτου. Ύβρις, μεγάλη! <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<span lang="EL">Κοιτάζω τις λατρεμένες μου γαρδένιες, που ως εκ θαύματος, επιζούν ακόμα μαζί μου, μα δίχως να ανθίζουν. Δύσκολο φυτό, ιδιότροπο, ευαίσθητο, μα προσπαθώ να μάθω στον εαυτό μου τη φροντίδα που τους χρειάζεται, για να ανθίσουν και πάλι καθώς αναλογίζομαι τους έρωτες που έζησα στη ζωή μου. Πολλά τα είδη, όπως πολλά τα σφάλματα, τα κρίματα, τα παραστρατήματα κι ο πόνος. Δύσκολα αλλάζουμε, «ο άνθρωπος δεν αλλάζει», λένε και συμφωνώ. Η κερασιά, θα παραμένει για πάντα κερασιά, μα από κουκούτσι, γίνεται βλαστάρι, έπειτα ένα δέντρο γεμάτο φυλλωσιά, μέχρι που έρχεται ο καιρός κι ομορφαίνει με τα άνθη της τον τόπο, για να χάσει ολότελα την εφήμερη ομορφιά γύρω της, ώστε να χαρίσει τη γλύκα των καρπών της, πριν η γύμνια του χειμώνα την τυλίξει και πάλι. Μα πάντα έρχεται ξανά η άνοιξη κι ας καμιά φορά αργεί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<span lang="EL">Πιθανότατα να μην έχω ποτέ την ευκαιρία να ρωτήσω τη συνεντευξιαζόμενη, για ποιο είδος Έρωτα θα επέλεγε την ευθανασία, γιατί ευθαρσώς επιμένω στη δήλωση της πρώτης μου νιότης, τον θάνατο από Έρωτα. Να προσπαθήσω, έστω για μια φορά να πετάξω σα τον Ίκαρο με την ύβρι της «θεϊκότητας» του, για να γνωρίσω κι αυτόν τον Έρωτα κι αν καούν τα φτερά, αλίμονο, το μόνο βέβαιο της ζωής, είναι ο θάνατος. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<span lang="EL">Γι’ αυτό ήταν βάλσαμο στην δική μου ψυχή τα λόγια της κυρίας Γλύκατζη – Αλβελέρ: <i>«</i></span><i><span lang="EL" style="background-color: white; color: #0f0f0f;">Όπου υπάρχει το «θέλω», υπάρχει και το «μπορώ». Όλα εξαρτώνται από μας. Και όσα πέτυχα στη δική μου διαδρομή, όλα αυτά που ονειρεύτηκα, τα κατάφερα γιατί δεν ήξερα ότι ήταν αδύνατα. Γι' αυτό στη ζωή θεωρώ σημαντικό να παραμένεις αυθεντικός. Να έχεις το «γνώθι σαυτόν». Το ζητούμενο είναι να ξέρεις ότι δεν είσαι Θεός.»</span></i><i><span lang="EL"><o:p></o:p></span></i><br />
<i><span lang="EL" style="background-color: white; color: #0f0f0f;"><br /></span></i>
<i><span lang="EL" style="background-color: white; color: #0f0f0f;"><br /></span></i>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiru77rmaZdhE7UV_0Uzf5o2QRTDmK12J-G3nFnkpuaQLy797hvRAhCenGz0LfZ0SzyCX7nu1H9J2bl2unxXsJmnvWL7DulTVZ0IvE_cP0548HvGzshqhIwtj22_OJIgMWBnThOib5f7YiU/s1600/IMG_2719.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiru77rmaZdhE7UV_0Uzf5o2QRTDmK12J-G3nFnkpuaQLy797hvRAhCenGz0LfZ0SzyCX7nu1H9J2bl2unxXsJmnvWL7DulTVZ0IvE_cP0548HvGzshqhIwtj22_OJIgMWBnThOib5f7YiU/s320/IMG_2719.jpg" width="320" /></a></div>
<i><span lang="EL" style="background-color: white; color: #0f0f0f;"><br /></span></i></div>
</div>
Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-13403470741071265812020-06-23T16:07:00.001+03:002020-06-23T16:07:50.318+03:00Χρόνια Πολλά Μπαμπά!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Συγνώμη μπαμπά που άργησα να σου ευχηθώ και πέρασαν οι μέρες. Ήταν η «μέρα» σου τις προάλλες για να σε τιμήσω και μου το υπενθύμισε μια φωτογραφία που είδα στο διαδίκτυο, διαφημιστικό «τρικ», πιστεύω πως ήταν, τόσο καλό, που με έκανε να ανακαλέσω όλα όσα μου έμαθες και με έκανες να είμαι αυτός που είμαι σήμερα. Ένας σωστός κι αληθινός άντρας, αλλά και πάλι θαρρώ πως αυτό, πρέπει να το κρίνουν άλλοι. Άλλωστε εσύ δε μου τόνιζες πως η γνώμη των άλλων είναι αυτό που έχει σημασία κι όχι η γνώμη που έχω εγώ για εμένα, όπως για παράδειγμα η δική σου γνώμη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Σ’ ευχαριστώ μπαμπά, που μου έδειξες πως ο άντρας, ο σωστός επιβάλλεται κι επιβάλλει τη γνώμη του με το να σηκώνει το ανάστημα του, να χτυπά δυνατά το χέρι του στο τραπέζι κι ακόμα πιο δυνατά, το γιο του. Που μου έμαθες πως στη βία, πρέπει να απαντώ με τη βία, τι κι αν ήμουν ένα μικρό αγόρι και δε μπορούσα να αντιμετωπίσω κάποιους πολύ μεγαλύτερους κι έπρεπε, πριν μπω στο σπιτικό μας, να έχω σφουγγίσει πρώτα όλα μου τα δάκρυα κι αίματα, γιατί όπως μου μάθαινες, οι άντρες δεν κλαίνε. Οι άντρες μονάχα φωνάζουν, δεν ακούνε, έχουν μονάχα τις δικές τους σκέψεις κι επιθυμίες κι όλων των υπολοίπων ωχριούν από τη στιγμή που εκείνος βρίσκεται μέσα στο χώρο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Που μου έμαθες πως διαφορετικά πράγματα κι ασχολίες έχει η γυναίκα από τον άνδρα, άλλες δουλειές, άλλες επιθυμίες, άλλες συμπεριφορές, μα ακόμα και κάποια πράγματα που μπορούν να κάνουν και οι δυο, με άλλον τρόπο πρέπει να το κάνει ο άντρας και με άλλον τρόπο η γυναίκα, σα το χορό. Γιατί ο άντρας και βέβαια χορεύει, αλλά μονάχα το βαρύ, το ζεϊμπέκικο, το αντρίκιο, για το ντέρτι του, με ένα τσιγάρο στο στόμα. Γι’ αυτό αφού με σακάτεψες στο ξύλο μια μέρα που με έπιασες να χορεύω, έτσι όπως ήθελε η δική μου καρδούλα, μετά με έστησες κουτσό στην πίστα που έστησες και μου ζήταγες να σου δείξω πως χόρευα εγώ, με υπόκρουση τις σφαλιάρες στο κεφάλι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Και μάθαινα μπαμπά, κάθε μέρα από εσένα, πως να γίνω ο άντρας, ο σωστός, γιατί φοβόσουν πως δεν θα γινόμουν και θα σε ντρόπιαζα. Γι’ αυτό μου μάθαινες την έννοια του ρήματος «γαμάω» αναλυτικά, με κάθε λεπτομέρεια, με επισκέψεις σε οίκους ανοχής, να μάθω να διαλέγω το σωστό αιδοίο, γιατί άλλωστε τι είναι η γυναίκα, πέραν από το αντικείμενο της ηδονής του άντρα. Έτσι με πήγες κι αλλού, για να δω τον άλλον δρόμο που υπήρχε, εάν δεν γινόμουν ο άντρας, ο σωστός, για να δω πως η κατάληξη μου θα ήταν το μασκάρεμα στα πεζοδρόμια μιας λεωφόρου, όπου θα μου πετούν αυγά και κεσεδάκια με γιαούρτι. Άλλος δρόμος δεν υπήρχε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Σε ευχαριστώ μπαμπά, που μου έμαθες πως το χάδι είναι χαστούκι, ένα μπλαβιασμένο πρόσωπο κι ένα ματωμένο μάτι, είναι ένδειξη σεβασμού κι αγάπης. Πως η διαλλακτική συζήτηση είναι αδυναμία, πως την κραυγή την καταπνίγεις με τη γροθιά χωμένη βαθιά στο στόμα, έτσι έμαθα να μην ζητάω, να μη φωνάζω, να μην κλαίω και να φοβάμαι. Μα ο φόβος, είναι συναίσθημα, άρα αδυναμία κι οι άντρες είναι γενναίοι και δεν φοβούνται, δεν αισθάνονται, γι’ αυτό αγαπούν κι ερωτεύονται με τον δικό τους τρόπο, τον αντρίκιο δίχως λέξεις και χάδια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Κι επειδή ήθελα να είμαι καλός γιός μπαμπά, τα έμαθα όλα τα μαθήματα σου. Σακάτεψα κάθε πτυχή της ψυχής μου κι κατάπινα κάθε δάκρυ που ανέβλυζε από το είναι μου και μπάζωνα κάθε συναίσθημα, για να μην υπάρχει, για να είμαι άντρας. Βίασα το είναι μου, το ξεφτίλισα, το έφτυσα, το μάτωσα, σα ένα χρησιμοποιημένο αιδοίο της Φυλής και του Σταθμού Λαρίσης. Σου ζητώ συγνώμη όμως μπαμπά, που όλα αυτά δεν τα έκανα με αποδέκτη άλλη ψυχή, άλλη ύπαρξη, πέραν της δικής μου, είναι βλέπεις μια δική μου ολότελα αδυναμία που μπόρεσα να κρατήσω μοναχά για μένα. Γι’ αυτό κι αναρωτιέμαι μπαμπά, εάν θα με αγαπάς ακόμα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Χρόνια πολλά Μπαμπά!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Υ.Γ. Παρέλειψα να σου πω, πως έπαψα να φοβάμαι. Συγνώμη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-zP1keTGW3HHlpltkMn4AMZIaRRkBn1coO4Okh5_Cn8aveDJ9kv-NxI5vG23gNVR8c83lHxm-mqnAYgUh2qYThHmESfgu97_vdHjge4ssG3vhy_OaqSLc5XOh6E4xI13t9Q7hQ8E8CfMn/s1600/9E8A9C00-4FA0-422E-97F4-C7A34145D835.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="470" data-original-width="780" height="192" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-zP1keTGW3HHlpltkMn4AMZIaRRkBn1coO4Okh5_Cn8aveDJ9kv-NxI5vG23gNVR8c83lHxm-mqnAYgUh2qYThHmESfgu97_vdHjge4ssG3vhy_OaqSLc5XOh6E4xI13t9Q7hQ8E8CfMn/s320/9E8A9C00-4FA0-422E-97F4-C7A34145D835.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL"><br /></span></div>
</div>
Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-81087151385687993502020-05-16T00:46:00.002+03:002020-05-16T01:25:34.347+03:00Φασολάκια θα μαγειρέψω, που είναι κι η εποχή τους<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 35.45pt;">
<span lang="EL">Φασολάκια θα μαγειρέψω, που είναι κι η εποχή τους<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<span lang="EL">Ισόβια κάθειρξη και δεκαπέντε χρόνια. Αυτή είναι η ποινή για τους κατηγορουμένους μιας πολύκροτης υπόθεσης. Βέβαια πριν φτάσει στο εφετείο, πριν εφαρμοστεί η ετυμηγορία, πριν παρέλθουν τα πρώτα πέντε χρόνια, πριν ξεχαστεί η υπόθεση, πριν γυρίσουμε όλοι στη ρουτίνα μας και το βασικότερο, πριν χαθεί η πιπεράτη γεύση του αίματος από τη σπάθα της Θέμιδος. Καταδίκη ενός εγκλήματος για μια γυναίκα που βιάστηκε, βασανίστηκε, πετάχτηκε ζωντανή σα σκουπίδι, από έναν γκρεμό και πέθανε, μόνη, απελπισμένη, αβοήθητη. Ο πόνος της πρότερης σωματικής κακοποίησης, μουδιάζει να ξέρετε, μπροστά στον πόνο της ψυχής. Μπροστά σε εκείνη την άκαρδη ώρα που σου δόθηκε, για να διαβείς το μονοπάτι του θανάτου. Κι όσοι το διάβηκαν λειψό, ποτέ δεν επανέρχονται ίδιοι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<span lang="EL">Πολλές οργανώσεις ήταν παρούσες στη δίκη, μα ακόμα περισσότεροι οι ατομικοί φορείς στα μπαλκόνια της διαδικτυακής γειτονιάς, που περίμεναν τον τελάλη να αναγγείλει τα νέα. Η οσμή του αίματος τρελαίνει πάντα τα θηρία κι όλοι κρύβουμε ένα. Οι συνήγοροι, προς υπεράσπιση, διαβάλλουν αρχικά την ηθική του θύματος με όλα τα στερεότυπα που έχουν ακουστεί, όχι μόνο για την υπόθεση, μα γενικότερα για τη γυναίκα.( Έχουμε άλλωστε και πρόσφατο δείγμα από τον ξεσηκωμό, κατά των μαζικών συγκεντρώσεων στις πλατείες.) Εν συνεχεία, πέφτει στην τσόχα ο πρότερος βίος των κατηγορουμένων, άσσος στο μανίκι, θυμίζοντας με ιλαρότητα τα ασπρόμαυρα του κινηματογράφου, τα οποία </span>mea culpa<span lang="EL">, η λαϊκή μου παιδεία, ίσα που μπορεί να μεταφράσει ως: «Εν βρασμό ψυχής», «Προκαλούσε», «Τα ήθελε ο κώλος της», «Για ένα τρίο πήγαμε κι έκλεισαν τρία σπίτα».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<span lang="EL">Να το, το τελευταίο φύλλο, το καλά κρυμμένο. Του σεξ και της υπεροχής. Του δέκτη και του υπερόπτη. Του παθόντος και του ενεργούντος. Λες κι η ηδονή εξ ορισμού είναι μονόδρομη. Και να τα δίπολα... Και μου γεννάται το ερώτημα…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<span lang="EL">Αν … (Μόριο σε λένε μωρέ; Έτσι σε σύστησε μια καθηγήτρια με στείρα γνώση)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<span lang="EL"> … Αν… ήταν μια «κοινή» γυναίκα…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<span lang="EL"> Μια ιερόδουλη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<span lang="EL"> Άντε να το κάνω πιο σαφές… μια Πουτάνα, μια Πόρνη, μια … «Αμάρτησα για το παιδί μου», ή… μια της Λεωφόρου ή μάλλον καλύτερα… μια που οι δρόμοι της δεν φωταγωγούνται…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<span lang="EL">Έχεις ρε συ την ίδια γεύση στο στόμα;<o:p></o:p></span><br />
<span lang="EL"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfba-25bO08ICj4U75VZXc3aZVJWAwxBu_SbmCDsgMsiIQhWIVU6MqE7Tn45dPFhUsJ1TWrQbloOL8aPJnS02WeDynhLUIFLMklzB_63Yo7YXg4X6NeYJ4TV4FxqeAERF6Tz7RMc0R0OB3/s1600/%25CE%25A6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="225" data-original-width="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfba-25bO08ICj4U75VZXc3aZVJWAwxBu_SbmCDsgMsiIQhWIVU6MqE7Tn45dPFhUsJ1TWrQbloOL8aPJnS02WeDynhLUIFLMklzB_63Yo7YXg4X6NeYJ4TV4FxqeAERF6Tz7RMc0R0OB3/s1600/%25CE%25A6.jpg" /></a></div>
<span lang="EL"><br /></span></div>
</div>
Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-63503075676812200602020-05-01T22:35:00.001+03:002020-05-01T22:35:13.686+03:00Quaranta giorni<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="color: #222222; font-family: Arial, sans-serif;">Quaranta</span><span style="color: #222222; font-family: Arial, sans-serif;"> </span><span style="color: #222222; font-family: Arial, sans-serif;">giorni</span><span lang="EL" style="color: #222222; font-family: Arial, sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">«Σαράντα μέρες», αυτό σημαίνει στα ενετικά, γιατί τόσο κράτησε κι η απομόνωση, η καραντίνα, από όπου προήλθε η λέξη, στα χρόνια της πανώλης. Πόσες μέρες έχουν περάσει από την αρχή αυτής της καραντίνας, δεν ξέρω. Ίσως γιατί η σχέση μου με το χρόνο βασιζόταν πάντα στις στιγμές και τις σκέψεις που ζω κι όχι στο μέτρημα του. Μα, ζει κανείς απομονωμένος, μόνος; Και ζει κανείς, κλεισμένος σε ένα σπίτι, με βουβές σκέψεις - αισθήματα κι ανθρώπους ολόγυρα;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Κάνω παρέα στο εγώ μου, χαζεύοντας στον ακάλυπτο που ενώνει το σπίτι μου με τα σπίτια αγνώστων, έχοντας πεισματικά αρνηθεί να κρεμάσω κουρτίνες, ως μια δίκαιη ανταλλαγή βουβού θέατρου. Μα εν αντίθεσή με εμένα, εκείνοι αρνούνται να φανούν στη σκηνή. Κλεισμένα παντζούρια, τραβηγμένες κουρτίνες, χρονομετρημένη η ώρα που θα ανάψει το φως κι έπειτα σκοτάδι, που σκοτώνει κατά καιρούς οι φάσεις της σελήνης, τόσο που φοβάμαι τις νύχτες να ανάψω το δικό μου φως, μη και διαταράξει το δικό τους έρεβος. Είκοσι ένα δώματα, τόσα μετρήσαμε. Μη κι όλων τα σπίτια είναι προσόψεως κι έλαχε μονάχα σε μένα να βλέπει ακάλυπτο; Μα και πάλι, ζωή δεν έχουν τα πίσω δώματα ή τα έχουν σα αποθήκες, σα σκέψεις κι αισθήματα στο όπισθεν του νου;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Κάπου – κάπου βγαίνει η γυναίκα στο Α2, τα έχουμε αριθμήσει τα δωμάτια, και πλένει τη βεράντα, σα σήμερα λίγο πριν το σούρουπο που βγήκε για φασίνα, και βίαια έκλεισε το παντζούρι. Τι μελωδία που κάνει η ηλεκτρική σκούπα, σα τις νότες του μπουζουκιού που ακούγονται, από ποιο δωμάτιο δεν ξέρω, που αν ήξερα θα του φώναζα να ανοίξει λίγο το παραθύρι του, για να τις ακούσω να χορεύουν καλύτερα. Τις προάλλες μου έλεγα, να βγω και να χτυπήσω τις διπλανές πόρτες, με ένα πιάτο μαγειρέματα, να τους συστηθώ, μα με συνέτισα, από φόβο μη με πάρουν για τρελό, έτσι αντί αυτού, άνοιξα το παραθύρι που κοιτάζει στο εικονικό χωριό. Κοίτα να δεις που δεν υπάρχουν παντζούρια και τραβηγμένες κουρτίνες εδώ, αντιθέτως η ζωή ξέχειλά. Μα με κούρασε η σιωπή του θορύβου του κι επέστρεψα στον δικό μου ακάλυπτο, για να ακούσω το τραγούδι της σιωπής κι ας στονάρει που και που σε καμιά θλιμμένη σκέψη. Μα σε εκείνες τις στιγμές ανακαλύπτω πως ζω, χάρη σε κάποια φωνή από μια άκρη του κόσμου, σε ένα δάκρυ που σκουπίστηκε νοερά κι έγινε γέλιο, σε μια υπόσχεση με την ελπίδα μην αθετηθεί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Λήγει η καραντίνα μας σε λίγο, γι’ αυτό κάναμε εγώ με εμένα μια βόλτα στην άναρχη γειτονιά μας, παρέα με αγωνίες για το μετά, εκεί που όλοι λένε πως «δεν θα είναι ίδιο με πριν». Βαραίνει η ψυχή κι ας την σηκώνουν δυο, από φορτία που ξεμπαζώνουν άλλοι, μα βρέθηκα μπρος σε ένα δέντρο που ξελογιάστηκε από την άνοιξη! «Κοίτα, ρε Εαυτέ! Τι ομορφιά είναι τούτο!» κι ο Εαυτός με σκούντησέ και μου είπε: «Κοίτα Εγώ, πάνω σε τι στέκεται!». Από πεσμένο κορμό, νεκρό θα έλεγε κανείς, βλάστησε ένα κλαράκι κι έγινε κοτζάμ μου δέντρο που γελά στο Μάη. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Είναι που είχε τις ρίζες του βαθιά και ταϊζόταν με όνειρα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1ZhkG2cn2LUrECrVpX8aIrSEU7qdxGKS39IxVo0-W6MZIUisWjrD4RC_sIxR1b9xzGk-76B4_jD08HU9VlBfzQeyRi2MsIMrcQGe4PLssVR-W7bLGyt4nGDvtmBmFASALKnkfNdz3i-6J/s1600/IMG_2262.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1ZhkG2cn2LUrECrVpX8aIrSEU7qdxGKS39IxVo0-W6MZIUisWjrD4RC_sIxR1b9xzGk-76B4_jD08HU9VlBfzQeyRi2MsIMrcQGe4PLssVR-W7bLGyt4nGDvtmBmFASALKnkfNdz3i-6J/s320/IMG_2262.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-58407347616222252052020-04-22T22:59:00.001+03:002020-04-22T22:59:04.842+03:00Μαγειρεύοντας στην καραντίνα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">«Έλα, Καιτούλα σε κλείνω, γιατί σε λίγο θα βγει το παιδί!», είπε η Σμάρω καθώς κοίταζε το ρολόι να κοντεύει 19:00.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">«Αχού! Ναι, Σμαρούλα μου, ναι! Θέλω κι εγώ να το δω το παιδί! Θα τα πούμε αύριο!» κι έκλεισε τη γραμμή του τηλεφώνου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Που να το φανταζόταν ποτέ η Σμάρω, πως θα είχε τέτοια χαρά από την τεχνολογία. Αυτή, που περίμενε στο παραθύρι, να την φωνάξει ο περιπτεράς της πλατείας στα Άνω Πετράλωνα, για να της μιλήσει στο Θανάσης. Αρραβωνιασμένη ήταν κι ο Θανάσης της, υπηρετούσε τότε στη Θεσσαλονίκη και όλη η γειτονιά μπροστά στον αρραβώνα. Μετά τη θητεία θα γινόταν ο γάμος, γι’ αυτό και παινευόταν σα την φώναζε ο κυρ Μπάμπης, ο περιπτεράς, πως την γυρεύει ο Θανάσης, σα είχε εκείνος έξοδο από τη μονάδα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Και τον πήρε τον Θανάση και έκαναν δίδυμα κι έζησε όμορφα μέχρι που τον πήρε εκείνον η κακιά αρρώστια και η Σμάρω, χάρη σε έναν μπάρμπα, έπιασε το κυλικείο του δημοτικού της περιοχής και μετά το κλείσιμο έκανε την καθαρίστρια για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Στο ίδιο σχολείο πήγαν δημοτικό τα παιδιά της, ο Γιώργος και η Χριστίνα κι ας ένιωθε πως κάπου, κάπου ντρεπόντουσαν που η μάνα τους δούλευε το κυλικείο και σιμά, ήταν και η καθαρίστρια του σχολείου, μα δεν την ένοιαζε. Της αρκούσε που όλα τους τα έδινε, ιδίως στις γιορτές. Σα να είχε ένα κρυφό πόθο, να της αναγνώριζαν τα καμάρια της, πως ότι κι αν ήταν, μπορούσε και τους είχε τα παπουτσάκια τους τα καινούργια, τα ρούχα τους κι όλα όσα ορέγονταν. Μα εκείνα, λες από γινάτι, ποτές τους δεν της χάρηκαν κατιτίς. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Θυμάται που και που με πίκρα, σα πέρασαν και τα δυο στη Θεσσαλονίκη για σπουδές, που εκείνη ήθελε να καλέσει τη γειτονιά και τους φίλους των παιδιών στο σπίτι για τις χαρές κι εκείνα της είπαν πως θα πήγαιναν σε φίλους, να τα γιορτάσουν όπως πρέπει, δίχως εκείνη. Μα δεν πείραζε, αρκεί να ήταν καλά. Το ίδιο είπε και στο μεταπτυχιακό του Γιώργου στην Αγγλία, που δεν ήθελε να έρθει στο σπίτι και η Χριστίνα, που πήγε στην Κρήτη. Καλά να είναι τα παιδιά και στο γάμο του Γιώργου, που την ντύσανε με κάτι φραμπαλάδες και δεν μπορούσε να καμαρωθεί στην Καιτούλα, εκεί στα ξένα, να μη ξέρει κανέναν και χαμογελούσε περήφανα για το γιο της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Κοιτάζει η Σμαρώ το τάμπλετ, κοντεύει εφτά και σκέφτεται τώρα θα βγει λαϊβ το παιδί, και λαχταράει να έβγαινε το δικό της το παιδί με το εγγόνι, να της πει «γεια». Γι’ αυτό της το είχε πάρει, για να μιλάνε, για να ακούγονται, για να αγαπιούνται, σε κάτι ξεχασμένες γιορτές κι ας καμαρώνει ακόμα το δώρο. Μα δεν πειράζει. Καλά να είναι κι εκείνη θα παίρνει χαρά από τούτο το χαρωπό παιδί, που δεν την ξέρει, μα εκείνη τον ξέρει. Με το γέλιο του, το χαμόγελο του, την πλάκα του, να την ορμηνεύει τι να μαγειρέψει αύριο, που χάρη σε αυτόν, υποχρεώθηκε στο Βασιλάκη να της εξηγεί πως δουλεύει τούτο το μηχάνημα. Κι ας μην είναι ίδια η χαρά της προσμονής, όμοια με εκείνην που την φώναζε ο κυρ Μπάμπης, ο περιπτεράς. Μα τι τα θες, άλλοι καιροί, άλλες χαρές, σκέφτεται η Σμαρούλα καθώς κοιτάζει το γιαουρτάκι στο ψυγείο.<o:p></o:p></span></div>
</div>
Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-6702051851567188012019-06-09T15:49:00.001+03:002019-06-09T16:27:57.528+03:00Ψαρόσουπα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="EL">Για τη Χριστίνα<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span lang="EL">Ψαρόσουπα<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">«Όρθιο το φεγγάρι, κάτω ο καπετάνιος», άκουσα τη γνώριμη φωνή της γιαγιάς μου, να μου ψιθυρίζει κι απόρησα πως το ήξερε, καθώς ανακαλούσα τη φίλη μου στη μνήμη, κοιτάζοντας το φεγγάρι των δυο ημερών. Το είχαμε συνήθεια, με το τελευταίο φως να καθόμαστε στην αυλή της, κάτω από τη λατρεμένη λεμονιά και να απολαμβάνουμε το τελευταίο φως παρέα, με ένα ποτήρι κρασί και να μαντεύουμε τον αυριανό καιρό από το φεγγάρι. Συχνά, δεν ανταλλάσσαμε κουβέντα, μα η σιωπή που μοιραζόμασταν μπορούσε να πει πολλά περισσότερα. Μα πλέον κάθομαι μόνος κάτω από τη λεμονιά κι ας έβαλα δυο ποτήρια λευκό κρασί ακουμπισμένα στο μαρμάρινο τραπέζι. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Τι απορείς, βρε; Δε σε έχω πει πως οι αγαπημένοι νεκροί ανταμώνουνε; Πέρασε από το κονάκι μου η Χριστίνα και με ‘φερε πεσκέσια, ιστορίες και χαρές που μοιραστήκατε. Γιατί μπορεί να σφουγγίσατε ο ένας τα δάκρυα του άλλου, μα πιο πολύ μοιραστήκατε χαρές και γέλια. Ω, ρε γέλια που κάναμε με όσα με είπε!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Μου λείπει ήδη βρε γιαγιά!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Αλίμονο αν δε σου ‘λειπε και δύσκολα είναι για εκείνους που μένουν πίσω. Μα να σε πω κάτι. Ο δρόμος της απώλειας είναι απλά ένα σκασαρχείο από τη χαρά και είναι στρωμένος με πέτρες που πρέπει να τον περπατάς ξυπόλυτος. Να νιώθεις τον πόνο της απώλειας, της αγωνίας πως δε θα ματαδείς τη χαρά, για να νιώσεις πάλι τη λαχτάρα, σα την ανταμώσεις. Σα τη λαχτάρα της προσμονής ενός μπουμπουκιού να ανθίσει κι έπειτα τη χαρά σα το βλέπεις ολάνθιστο και μυρωδάτο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Κοιτάζω τις γλαδιόλες απέναντι στην αλτάνα και ένα δάκρυ κυλάει στα μάγουλα μου. Άνθισε δειλά -δειλά το ένα λουλούδι και τα υπόλοιπα είναι έτοιμα να ακολουθήσουν. Πόσα πολλά μπορεί να σε διδάξει ένας ανθός, για την υπομονή, το χρόνο, την ομορφιά και πάνω από όλα τη χαρά του μοίρασματος απλών καθημερινών στιγμών. Η φίλη μου δεν είναι πια εδώ, να χαρούμε παρέα αυτή την ομορφιά και το μάθημα ζωής, μα θαρρώ πως θα συνεχίσω να την χαίρομαι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Ωραία μαθήματα σε έδωκε, σα δεν έχει άλλα;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Έχει ρε γιαγιά, πως δεν έχει. Με έμαθε πως ευτυχία, η πραγματική ευτυχία, βρίσκεται στα μικρά κι όχι στα μεγάλα πράγματα. ΄Όπως σε ένα ηλιοβασίλεμα, σε μια βραδιά με φίλους κι αγαπημένους και στο να κάνεις πάντα αυτό που γουστάρει η ψυχή σου. Πως πάντα στη ζωή πρέπει να μπορείς να παραμένεις «παιδί», για να μπορείς να χαίρεσαι όλα εκείνα που οι «μεγάλοι» λησμόνησαν και γι’ αυτό δεν χαίρονται πια αληθινά. Πως γενναιοδωρία, δεν είναι να μοιράζεσαι τα «πολλά», μα τα λίγα που έχεις, μα πάνω από όλα πως να αποδέχομαι πλήρως τον εαυτό μου, όπως έκανε εκείνη με εμένα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Αχ! Αγόρι μου! Οι φίλοι, είναι η οικογένεια που επιλέγεις να έχεις και ξέρω πόσο σου κοστίζει αυτή η απώλεια. Μα έχε το νου σου και σε ξορκίζω ρε διάολε, γιατί ξέρω πόσο πεισματάρης είσαι! Να κρατάς την καρδιά σου ανοιχτή και να έχεις πάντα χώρο μέσα της. Γιατί όπως γνώρισες εκείνην άξαφνα, έτσι μπορεί να γνωρίσεις κι άλλους. Κάθε άνθρωπος, έχει και κάτι να σε δώκει, μα πιο πολύ, μη στερήσεις σε άλλον αυτά που μπορείς εσύ να δώσεις και που τα μοιράστηκες με τη Χριστίνα. Μ’ ακούς;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Σ’ ακούω ρε γιαγιά…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Άντε ανασκουμπώσου τώρα, γιατί το σπίτι έχει μουσαφίριδες. Είδα σκορπιούς κι αφρόψαρα επήρες. Για ψαρόσουπα ετοιμάζεσαι, ε; Συνταγή εγώ δεν έχω να σε δώκω, για γρουσουζιά την είχα την ψαρόσουπα, είναι επειδή τη μαγειρεύουν στις κηδείες, μα εσύ δεν είσαι εγώ και τέτοια δε λογαριάζεις. Εδώ βρε αθεόφοβε, κόλλυβα φτιάχνεις στα γενέθλιά σου! Ναι, αμέ με το είπε το Χριστινάκι. Κι ενώ βγήκαν όλοι από το σπίτι σα έσβηνες τα κεριά, εκείνη είχε βάλει τα γέλια και έβγαζε φωτογραφίες. Γι’ αυτό σε λέω. Ανασκουμπώσου! Δεν υπάρχει πίκρα που δε γιατρεύει ένα καλό φαϊ! Τι μυστήριο πράγμα κι αυτό να μαγειρεύουν ψαρόσουπα στις κηδείες. Ποτές μου δεν το κατάλαβα, μα εσύ για άλλο λόγο τηνε φτιάχνεις. Της καλάρεσε το ψάρι και η σούπα που της φτιάχνεις και γι’ αυτό τηνέ κάνεις. Όπως σε είπα, συνταγή δεν έχω να σε δώκω, μα είναι καιρός γιαβρί μου, να δώκεις κι εσύ τις δικές σου συνταγές της ζωής.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Έκρωζαν οι γλάροι το πρωί και παρά το βαρύ, από το ξενύχτι κεφάλι, σκεφτόμουν πως έπιασαν τα καΐκια στο λιμάνι κι ασυναίσθητα, γέλασα με τη σκέψη, πως πάντα αναβάλλαμε με τη στιγμή που θα σηκωνόμασταν από τη λεμονιά, για να πάμε να πάρουμε ψάρια, προκειμένου να παρατείνουμε τη χαρά της νωχελικότητας, θαυμάζοντας τα λουλούδια του κήπου. Είναι που κάποιες φορές, το «πρέπει», πρέπει να μπαίνει σε αναβολή. Μα σήμερα, δεν μπορούσε να αναβληθεί. Κατηφόρισα μόνος και κοιτούσα την ψαριά. Άργησα σκεφτόμουν όταν βρήκα απλωμένα στα τελάρα αφρόψαρα και σκορπιούς. «Εσύ δεν είσαι ο φίλος της Χριστίνας;», μου κάνει ο ψαράς και απλά κούνησα το κεφάλι. «Από δω ο φίλος μου ο Μπεν.», συνήθιζε να με συστήνει όπου πηγαίναμε κι ένιωθα σα ένα είδος διασημότητας. «Αφρόψαρα και σκορπιούς, έχουν μείνει.», μου λέει ο Μιχάλης και αυτά ακριβώς αναζητούσα. Γιατί η ψαρόσουπα, θέλει καλό ζωμό ψαριού και μόνο αφρόψαρα στο δίνουν. Κατά τη συνήθεια του, μου έβαλε, όπως έβαζε και στη φίλη μου κάτιτίς παραπάνω αντί να με κλέψει στο ζύγι, γιατί ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που όταν σου λένε «Καλημέρα» σε κοιτάζουν στα μάτια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Μα είναι μπελάς τα αφρόψαρα. Τόσο μικρά που θέλουν και καθάρισμα για να μη βρωμίσει ο ζωμός. Να ξελεπιαστούν, να ξεντεριαστούν, άσε που γδέρνονται τα δάχτυλα από τα αγκάθια. Γι’ αυτό πολλοί δεν τα προτιμούν. Μα η γεύση έρχεται από τα δύσκολα και συχνά από εκείνα που πολλοί περιφρονούν. Μου το’ μαθε καλά η φίλη μου αυτό, αποδεχούμενη πλήρως εμένα και πάνω από όλα, δίνοντας χρόνο στη φιλία μας να ωριμάσει όσο κι αν επιφυλακτικός ήμουν στα αυθόρμητα «Σ’ αγαπώ» της. Σα καθαριστούν, σε μια κατσαρόλα πρέπει να «σωταριστούν» με κρεμμύδι χοντροκομμένο και σκελίδες σκόρδου ολόκληρες. Ψαχνό δεν έχουν, τη γεύση τους χρειαζόμαστε, σα σπάνιες εμπειρίες που νοστιμεύουν τη ζωή. Σα ψήνονται, μισό ποτήρι κονιάκ βάλτε μέσα, να «σβήσει», μα εγώ το κάνω με τσίπουρο, γιατί άρεσε αυτό στη φίλη μου. Μετά σκεπάστε τα ψάρια με νερό κι αφήστε τα να βράσουν με βάγιες και λίγο χοντρό αλάτι. Γιατί χοντρό; Γιατί έχει άλλη χάρη στο χέρι σα το ρίχνεις κι ελέγχεις τη ροή. Το ψιλό σε ξεγελά, σα τα σκόπιμα «Σ’ αγαπώ», μα απλά εσύ έχεις ανάγκη να ακούσεις.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Οι σκορπιοί, λένε πως γίνονται βραστοί για σούπα. Μα προτιμώ να τους ψήνω στη σχάρα, έτσι όπως μου τους έμαθε η Χριστίνα μου ένα καλοκαίρι. Όχι πως τους έψησε, απλά μου είχε πει πως «είναι σα καβούρι» κι εμένα με έτρωγε η περιέργεια να μάθω πως είναι. Σα καθαριστούν και πυρώσει η σχάρα, κόψτε ένα σκόρδο στη μέση και βουτήξτε τα στο λάδι. Μετά τρίψτε τρεις φορές τη σχάρα κι απλώστε τους σκορπιούς. Μη το φοβάστε το σκόρδο. Αυτοί που μας αγαπούν, δε σκοτίζονται αν τους μυρίζουμε σκόρδο. Σε αυτό το σπίτι, σκοτωνόμαστε ποιος θα φάει το σκόρδο και ίσως γι’ αυτό, να το ένιωσα και σπίτι μου. Με το σκόρδο να αλείψετε τους σκορπιούς πριν τους γυρίσετε μα πριν πέσουν στη θράκα, να βεβαιωθείτε πως έγινε ο ζωμός, για να βγει η σούπα και να μη κρυώσουν τα ψάρια, σα την φιλία, που θέλει το χρόνο της και τις στιγμές της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Πατάτα, καρότο, σέλινο και μισό κεφάλι σελινόριζα θέλει η σούπα, όλα χοντροκομμένα, με σκόρδο και άσπρο κρεμμύδι. Σε καυτό ελαιόλαδο να μαραθεί το κρεμμύδι και το σκόρδο κι έπειτα να πέσουν τα γογγύλια. Καβούρντισμα θέλουν, για να βγάλουν γεύση κι έπειτα σβήσιμο με κονιάκ ή κρασί και για μένα πάλι τσίπουρο. Ρίξτε το ζωμό από τα αφρόψαρα τώρα μαζί με ένα μάτσο μαϊντανό και φλούδα από δυο λεμόνια και σα αρχίσει η βράση, χαμηλώστε τη φωτιά κι αφήστε το να σιγοβράζει, σα μια σχέση που δεν θέλει βίαση. Καημό το είχε η φίλη μου, που δεν αποκρινόμουν στα «Σ’ αγαπώ» της, στην αρχή της γνωριμίας μας, μα με είχα μάθει να μην εμπιστεύομαι τους ανθρώπους. Χρειάστηκαν χρόνια κι επιμονή κι υπομονή από τη μεριά της, για να ακούω και να λέω «Σ’ αγαπώ», δίχως το φόβο της διάψευσης. Έτσι και η σούπα, θέλει χρόνο για να βγάλει γεύσεις. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Μπορείτε να σερβίρετε τα λαχανικά βρασμένα, μα εμένα μου αρέσει να τα περνώ από τον μύλο και να τα ξαναβράζω με το ζουμί, μέχρι να πήξει. Κι αν είναι καθαρά τα νερά που ζείτε, ρίξτε μισό ποτήρι θαλασσινό νερό. Ρίσκο είναι τούτο, μα ένα ρίσκο είναι και η ζωή κι αν φοβάσαι, δεν έχει νοστιμιά. Με ωμό ελαιόλαδο, φρεσκοτριμμένο πιπέρι σερβίρεται η σούπα κι από δίπλα οι σκορπιοί με μπόλικο λεμόνι. Αν είστε τυχεροί κι έχετε μια λεμονιά στην αυλή σας, τελευταία στιγμή να κόψετε τα λεμόνια, έτσι το είχαμε εδώ στην Ύδρα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Σηκώθηκα την επόμενη μέρα κι άναψα τη μηχανή του καφέ. «Όποιος σηκωθεί πρώτος ανάβει τον καφέ!» έλεγε κάθε βράδυ προετοιμάζοντας την καφετιέρα και η σκέψη πως πλέον μόνο εγώ θα τον ανάβω μου έσφιξε την καρδιά. Γέμισα όμως δυο κούπες και πορεύτηκα στις θέσεις μας. Ένα σπουργιτάκι κάθισε στη λεμονιά και γέλασα στη θύμιση του ενθουσιασμού που είχε πάντα η Χριστίνα, βλέποντας ένα σπουργίτι. «Αχ! Πόσο μου αρέσουν τα σπουργίτια! Ένα σπιτάκι θέλω γι’ αυτά να το βάλω στη λεμονιά!». «Θα σου φτιάξω ρε Χριστίνα, άσε με να πιώ τον καφέ μου!», της είχα αποκριθεί την τελευταία φορά που καθίσαμε. Μα δεν πρόλαβα να το φτιάξω και να το χαρεί. Το σπουργίτι με κοίταξε στα μάτια. Τιτίβισε και πέταξε στον ουρανό και νομίζω άκουσα τη φίλη μου να μου λέει: Μπένο μου! Δεν πειράζει, έχεις μια φωλιά στην καρδιά σου.»<o:p></o:p></span></div>
</div>
</div>
Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-67229895912231287112019-04-06T01:44:00.002+03:002019-04-06T01:44:31.580+03:00Σούπα ρυζιού με χοιρινούς κεφτέδες και πιπερόριζα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: center; text-indent: 42.55pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Σούπα ρυζιού με χοιρινούς κεφτέδες και πιπερόριζα<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Λυσσομανά τόσο ο αγέρας που το καλντερίμι γέμισε θάλασσα καθώς οι λιγοστοί διαβάτες προσπαθούν να ισορροπήσουν στην πορεία τους καταπώς τους χτύπαγε η δίνη του αέρα. Μια απερίσκεπτη γάτα αιωρήθηκε νιαουρίζοντας νευρικά πριν την πτώση της, χάρη σε μια ξεφτισμένη μάντρα κι έτρεξε φοβισμένα να κουρνιάσει σε μια τρύπα. Έχει χαθεί ώρα ο ήλιος κι ο ουρανός δένεται με τη θάλασσα σε γκρι αποχρώσεις στον ορίζοντα. Κάπου- κάπου αστραπές προβάλλονται πίσω από βουνά, μα είναι τέτοια η βουή του αγέρα, που ξεψυχά η βροντή. Παρακολουθώ μια μοναχική ανεμώνη, που πεισματικά λικνίζεται στις ριπές του ανέμου κι αναρωτιέμαι πως ένα τόσο εύθραυστο λουλούδι έχει τόση δύναμη που μπορεί κι αντιστέκεται στην ισοπεδωτική δύναμη της φύσης. Ίσως γιατί η πραγματική δύναμη, είναι να μπορεί κανείς να προσαρμόζεται σε όσα φέρνει η ζωή. «Θα πουντιάσεις, βρε σκύλε!», άκουσα καθαρά τη φωνή της κυρά Ζωής να μου φωνάζει και θυμήθηκα και μια άλλη γριά που με αγάπησε και με αποκαλούσε «σκύλε». «Άντε, καιρός ήταν να τη θυμηθείς κι εκείνην τη δόλια! Τι; Μπορεί να μη τη γνώρισα δια ζώσης, μα τους πεθαμένους που δένει η αγάπη των ζωντανών, τα λένε μεταξύ τους. Παράπονο το ‘χει που δεν της μιλάς και δεν την ακούς σα σου αποκρίνεται και φοβάται μη και την λησμόνησες. Μεγάλωσες, δε λέω, σε μακρινούς τόπους και γλώσσα σου έκανες άλλη, μα βούτα βρε στο παρα-προχθές και θα θυμηθείς τις αλήθειες σου. Άϊ ντε και μην κοντοστέκεσαι. Τούτος η Τραμουντάνα με φέρνει στα ρουθούνια πιπερόριζα.»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Γεννήθηκα μακριά από τούτον τον τόπο που αποκαλώ πατρίδα, σε μια χώρα που μετρούν ακόμα το χρόνο σε φεγγάρια και που οι μουσώνες καθορίζουν τις εποχές. Σαν πρώτο χάδι, δεν θυμάμαι το μητρικό άγγιγμα, μα το τραχύ χέρι από τις βαριές δουλειές, της γριάς που εγώ φώναζα «γιαγιά» όπως και τον φόβο που φώλιαζε μέσα κατά τις τροπικές καταιγίδες την εποχή των μουσώνων. Αστραπές ξέσκιζαν τα θεόρατα φοινικόδεντρα, λυγισμένα από τον αγέρα, για να απομείνουν φλεγόμενα κούτσουρα, ακολουθούμενες από βροντές, λες και η γη ξέσκιζε τα σωθικά της, ενώ όλοι έτρεχαν πανικόβλητοι να βγάλουν όλες τις ηλεκτρικές συσκευές από την πρίζα, ελλείψει αλεξικέραυνου στα σπίτια. Κι εκεί, κλαίγοντας από φόβο καταμεσής στο ξύλινο πάτωμα, τα χέρια της με πήραν αγκαλιά ενώ καθώς σφούγγιζε τα παιδικά μου δάκρυα, μου ψιθύρισε: « Μην τον φοβάσαι τον τυφώνα. Είσαι πιο δυνατός από αυτόν. Να, αν πάρεις το μαχαίρι σου, θα τον ξεκοιλιάσεις και θα φύγει.», δείχνοντάς μου το ξύλινο μαχαιράκι που κρατούσα στα χέρια. Νοσταλγώ εκείνη τη γενναία καρδιά που κράδαινε ένα κακοφτιαγμένο μαχαίρι κι όρμησε στο παράθυρο και ξέσκιζε τον αγέρα. Λίγο αργότερα ο τυφώνας πέρασε. Μάλλον είχε άλλα χωριά να καταστρέψει μα αυτό που μετρούσε για μένα ήταν πως έφυγε από το δικό μου χωριό κι ένιωσα νικητής πάνω στον φόβο μου. Από εκείνη τη μέρα, έπαψα να φοβάμαι τις τροπικές καταιγίδες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Η γριά, ήταν η μεγάλη αδελφή της γιαγιάς μου, ζωντοχήρα για τα Ελληνικά δεδομένα, της οποίας η δουλειά ήταν να μεγαλώνει τα παιδιά της αδελφής της κι αργότερα, τα εγγόνια αυτής. Πολλά τα παιδιά κι ακόμα περισσότερα τα εγγόνια, που να πρωτο-δώσει χάδι κι εμένα με πήγανε σε εκείνην πεσκέσι, δεμένο σε μια πάνα λίγο αφού έκλεισα ενός έτους. Με εκείνη μεγάλωσα. Εκείνη με τάιζε, με άλλαζε και με κοίμιζε πάνω σε μια ψάθα στη βεράντα του σπιτιού, που κάλυπτε μια βαμβακερή κουνουπιέρα κι έγινε ο ουράνιος θόλος για τα νηπιακά μου όνειρα. Το καλοκαίρι, πυγολαμπίδες πετούσαν από πάνω μας σε όλα τα χρώματα και μου έλεγε πως είναι οι ψυχές που θα με αγαπήσουν, όταν έκλαιγα αναζητώντας εκείνους που θα έπρεπε να είναι παρόντες και ήταν παρόντες σε άλλα παιδιά και ημέρευε τη λαχτάρα μου να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Ποτές της δε με κανάκεψε, δε με φίλησε και ποτέ δε με χάιδεψε, πέρα από εκείνη την ημέρα της καταιγίδας, τόσο που πίστεψα πως έτσι προφέρεται η αγάπη, μα θαρρώ τώρα πως το έκανε μη και ζηλέψουν τα άλλα παιδιά. Ποιο άλλωστε να πρωτο-χαϊδέψει ή μπορεί, σκεπτόμενος, πως η ίδια να μην έμαθε ποτέ πως μιλιέται η αγάπη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">«Ακόμα εδώ στέκεσαι, βρε σκύλε;», με μαλώνει τρυφερά η κυρά Ζωή, καθώς υπνωτισμένος εξακολουθώ να θαυμάζω την αντίσταση της ανεμώνης μου. Ντυμένη με μενεξεδένια πέταλα, δε ξεγελάστηκε από την εφήμερη ζέστα του ήλιου, μα καρτερικά χορεύει στο ρυθμό της Τραμουντάνας. Ψεύτρα βγήκε τούτη η Άνοιξη. Ξεμυαλίστηκε η λεμονιά κι έριξε όλα της τα άνθη. Μα εκείνης η φύση ορίζει να ανθίσει και πάλι καθώς αναλογίζομαι τα πεθαμένα «Σ’αγαπώ» μη δε βλαστήσουν πάλι. «Αι¨- αϊ! Τι θα σε κάνω μπρε εσένα! Κύκλους βρε κάνει η ζωή κι αλοίμονο σου αν τη βιάσεις. Και τούτη την ανεμώνη που θαυμάζεις, θα ρίξει τα πέταλά της ούλα και θα μαραθεί. Μα σα την προσέξεις και σκαλίσεις τους κονδύλους της, σε άλλους τόπους κι άλλα μέρη θα φυτρώσει και πάλι, σα το θες. Το ίδιο και τα «Σ’αγαπώ». Μα, να σε βιάστηκες. Σύντομη η βίζιτα στην άλλη σου γριά και δεν πρόκαμες να ακούσεις τι άλλα έχει να σε πει. Άντε τράβα μέσα στο σπίτι μη πλευριτώσεις και βάλε το νερό στην κατσαρόλα να βράσει. Πιλάφι δεν σου ‘μεινε από προχθές και κιμά απο χθεσινούς κιεφτέδες; Μη σκοτίζεσαι. Κι αν την πρώτη σου λαλιά εξέχασες θα σε κάνω εγώ τον τρανσλάτορα. Την ίδια γλώσσα μπρε μιλάμε οι πεθαμένοι!»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Νοσταλγώ εκείνη την εποχή, που το παραμικρό θαύμα της τεχνολογίας έμοιαζε με κατάκτηση όλης της ανθρωπότητας κι όχι τώρα που η κάθε κατάκτηση φαντάζει τόσο μικρή. Η μεγάλη θεία μου ήταν η πρώτη στη οικογένεια που απέκτησε έγχρωμη τηλεόραση. Μέχρι τότε, τηλεόραση θεωρούσα μονάχα το μεγάλο κουτί με το ξύλινο πλαίσιο και τις δυο προβαλλόμενες κεραίες, που αναλόγως τον καιρό, κουνούσε μοναχά ο παππούς για να διώξει τα παράσιτα από τη οθόνη. Μα καθώς ήμουν το μπάσταρδο της οικογένειας, δε μου επιτρεπόταν να μπαίνω στο δωμάτιο για να δω εκείνο το θαύμα με τα παιδιά της. Και καθώς δεν έπαιρνε κανένας θέση, αρκούμουν ευχάριστα να παρακολουθώ ότι έβλεπαν εκείνοι στο δωμάτιο, δια μέσου μιας σίτας στη πόρτα, που εμπόδιζε τα κουνούπια να εισέλθουν. Τουλάχιστον μέχρι την ώρα που έκλειναν την πόρτα για να συνεχίσουν την παρακολούθηση της τηλεόρασής τους. Περίεργο με πόσο απλά πράγματα ευχαριστιέται ένας άνθρωπος στα μικράτα του. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Μας άφησαν όμως μια μέρα όλοι, κάποια μακρινή γιορτή γινόταν κι έμεινα εγώ με τα δυο ξαδέλφια και τη γριά, πάντα φαροφύλακας εκείνη του σπιτιού. Καθισμένος στο σκαμνάκι μου, υπέμενα καρτερικά τα καπρίτσια της συγγένειας αίματος μου, χάρις της τεχνολογίας του βίντεο, μέχρι που πέρασε η ώρα κι άκουσα τη γριά να με φωνάζει: «Σκύλε, έλα να πάρεις το φαϊ!» και σηκώθηκα βιαστικά και πιο βιαστικά κατέβηκα τις σκάλες, μη και χάσω τη συνέχεια του έργου του οποίου θα αρνιόνταν να γυρίσουν πίσω την κασέτα. Κάτω στην κουζίνα, η γριά μου έδωσε δυο μπωλ με αχνιστή σούπα ρυζιού με πιπερόριζα, πάνω στην οποία επιφάνεια επέπλεαν ζουμεροί χοιρινοί κεφτέδες και με διέταξε να τους πάω στα ξαδέλφια μου. Υπάκουσα καθότι είχα μάθει από μικρός, πόση μικρή ήταν η αξία μου κι ανέβηκα γρήγορα τα σκαλοπάτια από τικ ξύλο και στάθηκα μπροστά από τη σίτα της πόρτας. Εκείνοι, πήραν αβίαστα τα μπωλ, αφήνοντας με να τσουρουφλίζομαι από το καυτό τους περιεχόμενο κι επικριτικά μου ζήτησαν τα κουτάλια που ξέχασα πάνω στη βιασύνη μου να προλάβω το έργο, να φέρω. Κατέβηκα τότε δυο δυο τα σκαλιά και στο ανέβα ίσα που άκουσα τη φωνή της γριάς που μου φώναζε να πάρω το δικό μου μπωλ. Χτύπησα δειλά το αλουμίνιο στο χερούλι της σίτας κι ίσα που άνοιξε εκείνη μη και μπουν μέσα τα κουνούπια ή η πνοή της μιερής μου ύπαρξης. Μα πεινούσα και η πείνα μου υπενθύμισε το δικό μου μπωλ που ήταν κάτω στην κουζίνα κι έτρεξα και πάλι για να το βρω με ένα κουτάλι ήδη βυθισμένο μέσα. «Άντε, πάρ’ το!», μου φώναξε η γριά και ίσα που πρόλαβα να δω πως στην κατσαρόλα υπήρχε μονάχα ρύζι με πιπερόριζα, δίχως κανέναν χοιρινό κεφτέ. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Καθισμένος στο σκαμνάκι μου, μπροστά σε εκείνη τη σίτα της πόρτας που έμελλε να μου δείξει τι θαύματα έχει ακόμα η ζωή, ανακάτεψα το μπωλάκι της σούπας μου και διαπίστωσα πόσους χοιρινούς κεφτέδες έκρυβε από κάτω, για να συνειδητοποιήσω τον άδειο πάτο της κατσαρόλας που είδα πρωτύτερα. Τα ξαδέλφια μου έτρωγαν λαίμαργα, μπροστά στην τηλεόραση, έχοντας την πλάτη τους γυρισμένη σε εμένα και δεν πήραν χαμπάρι πως κατέβηκα κάτω στην κουζίνα για να βρω τη γριά. «Πάρε κεφτέδες», της είπα. «Είναι πολλοί.» Κι εκείνη αυστηρά μου είπε: «Φύγε σκύλε! Εγώ τους έφαγα όσο μαγείρευα!» κι επέστρεψα μπροστά από τη σίτα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Όμως η ζωή είναι καπριτσιόζα γκόμενα κι έλαβα μια μέρα ένα γράμμα σε ροζ χαρτί με μπλε μαρέν γράμματα, στο οποίο είχα την υπόσχεση πως θα έφευγα από το χωριό και θα πήγαινα να ζήσω με τη μάνα που δεν γνώρισα ποτέ μου, μα ήξερα πως είχα από μια ξεθωριασμένη φωτογραφία στον τοίχο των αναμνήσεων. Και ήταν τόση μεγάλη η χαρά μου που πήγα την επομένη στο σχολείο και ζήτησα ακρόαση από τη διευθύντρια, για να της πω πως δεν θα έρθω στο σχολείο την επομένη για θα πήγαινα να ζήσω στα αλλότρια με τη μαμά μου και είχα για απόδειξη το ροζ γράμμα και χαιρέτισα τους συμμαθητές μου. Στην επιστροφή στο σπίτι, είπα τις πράξεις μου στη γιαγιά και στον παππού μου κι εκείνοι με έστειλαν πίσω στο σχολείο, για να πω πως αυτό θα αργήσει να γίνει και θα επέστρεφα κανονικά στο σχολείο την επόμενη ημέρα. Έκλαψα, με το ψέμα που γέννησε η λαχτάρα και επέστρεψα με τα πόδια στο σχολείο, επωμιζόμενος το βάρος που φέρει το όνειρο του ξύπνιου, που δεν είναι άλλο παρά ελπίδα. Μα εκείνο το βράδυ, πάνω στην ψάθα που μοιραζόμασταν, άκουσα τη γριά μου να κλαίει βουβά και της είπα πως αγαπώ τις πυγολαμπίδες, γιατί μου θυμίζουν εκείνη και νομίζω πως αποκοιμήθηκε πιο ήσυχα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Κι έρχεται στιγμή που ρίχνεις ζαριά κόντρα στη ζωή κι εκείνη κατευνάζεται από το θράσος σου και συνάντησα τη μάνα μου σε μαύρο βελούδο και περάσανε οι μέρες και χαιρέτισα το χωριό μου. Και το αντίο, έδωσε σπουδαιότητα σε ένα λειψό «εγώ», που χρειάστηκα χρόνια για να ανακαλύψω το μεγαλείο του. Τελευταίος σταθμός η γριά. Την αποχαιρέτισα καταπώς ορίζει η παράδοση κι εκείνη έβγαλε από το λαιμό της, την καδένα που φορούσε για χρόνια και μου την πέρασε στο λαιμό μου λέγοντας: «Εκεί που πας, ο χρυσός δεν είναι χρυσός και λιγότερο από αυτόν δεν αξίζεις.» Μα δεν κατάλαβα τι ήθελε να μου πει και μονάχα την φώναζα «Πυγολαμπίδα» μου»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Περάσαν χρόνια μέχρι να δω και πάλι πυγολαμπίδες, σε μια σκοπιά στη Μυτιλήνη, όταν φλέρταρα με το άνοιγμα της τελαμώνας. Κι πετάξαν από το πουθενά πυγολαμπίδες, δίχως τροπικό φως κι έβγαλα τη σκοπιά παρέα με έναν φρύνο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">«Σου σώζεται, βρε σκύλε, το νερό!», φωνάζει η κυρά Ζωή κι έχει δίκιο καθώς καιγόταν ο πάτος της κατσαρόλας. «Θυμάσαι που σου είχα πει να ανάψεις το μάτι για να ζεστάνεις το φαγί κι άναψες άλλο μάτι κι ήρθε η πυροσβεστική τότες στις πρώτες σου μέρες; Καμένο μύριζε η γειτονιά και βγήκε η Σταυρούλα στο μπαλκόνι να με φώνάζε: «Ζωή ,τι έκαψες!» και της είπα: «Αγάπη Σταυρούλα μου έκαψα, αγάπη! Κάψε κι εσύ, να μοσχοβολήσει το σπιτικό σου!» Κι άκουσα τα χαχανητά της Ζωής με τον αγέρα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">«Να σου κάνω τον τρανσλάτορα που τα έχεις τώρα ξεχασμένα… Νερό βάνε να βράσει, σα το θυμό ρε φουκαρά που θέλει να ξεπαρθενευτεί. Μπρε, με κοκκινίζεις ακόμα; Χαχαχαχα! Η σούπα που σε ταϊσε, μπρε η γριά, είναι από βρασμένο νερό και μπαγιάτικο ρύζι, σα τις μνήμες. Πάρ’ τες αυτές κι ζέστανέ τες, ζεσταίνουν και ψυχή και σώμα. Όσο πιο πολυκαιρισμένο το ρύζι είναι, τόσο το καλύτερο, πιο πολλά έχουν να σε δώκουν και να ζεστάνουν την καρδιά σου. Εκεί, σα χυλώσει, ρίξε τους κιεφτέδες. Τσίμπα τους και ρίξ’τους να ζεματιστούν! Μη σκοτίζεσαι από τι είναι, απομεινάρια να είναι, ό,τι από χαρά περίσσεψε κι μπρε περίσωσες! Εκείνη τσιμπά μοναχά χοιρινό κιμά, γιατί αυτά ορίζει η κουζίνα της, μα εμείς εδώ, ό,τι λάχει το ψυγείο μας και το θεωρήσαμε πολιτισμό! Μπρε, τι κοτάς; Η αγάπη είναι ρυζιού σπυρί, να σκάσει σα σπόρο και σα μπανανιά να ανθίσει, με σιγόντο το ζαχαροκάλαμο για τη γλύκα της ζωής. Έτσι δε το ‘ χετε εκεί πέρα; Δε τη γνώρισα, βρε σκύλε, μα με είπε στο θάνατό μας, πως τα αγαπημένα παιδιά στη χώρα της, τα λένε «σκυλιά», μη και τα ζηλέψουν οι Μοίρες που δε μπόρεσαν να γένουν θνητοί, να κάνουν παιδιά. Κι η πιπερόριζα…Α! Μερακλίδικη εκεί που κολλά το ρύζι και το κρέας, μα εκείνη το ‘βαλε σε μια άνοστη σούπα και σου είπε τι σημαίνει «Σ’αγαπώ» δίχως κιεφτέδες. Κι η καδένα που σε έδωσε, 23 καράτια ζυγίζεται. Έτσι ορίζεται ο χρυσός στα ξένα. Κι όταν σε πέρασε την καδένα στον λαιμό σου, τα ψεύτικα «Σ’αγαπώ» μη φοράς,σε είπε.»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Αντιστέκεται η ανεμώνη μου ακόμα στου αγέρα τη φρένη και σκέφτομαι τα «Σ’αγαπώ» που ειπώθηκαν. Εκείνη την άνοιξη θα ανθίσει κι εγώ θα βολιδοσκοπώ την αλήθεια και το ψέμα. Μα ευτυχώς, ελπίζω η πιπερόριζα, να μου λέει ποια η Αλήθεια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm -2.6pt 0.0001pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Μπράβο Σκύλε μου <o:p></o:p></span></div>
</div>
Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-6648497720016509102019-01-08T11:52:00.004+02:002019-01-08T11:52:53.287+02:00Κρεμμυδόπιτα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">«Χαμογελάς; Είσαι χαρούμενος;», ταλανίζομαι από αυτήν την τόσο απλή ερώτηση που μου απεύθυναν πριν μέρες, νιώθοντάς την σα βαρύ φορτίο αποτυχίας στις πλάτες. Και η μνήμη. Ω!, αυτή η μνήμη, σιγοντάρει σα έτερος πότης, κερνώντας σφηνάκια λέξεις και φράσεις που ειπώθηκαν, δίχως την πολυτέλεια της λήθης της μέθης. Διαβάζοντας τις ευχές που μου στάλθηκαν την ημέρα των γενεθλίων μου, αναλογίζομαι τη χαρά και τα χαμόγελα που χάραξαν τα χείλη μου, εκείνα τα αβίαστα χαμόγελα που βγαίνουν από την ψυχή κι όχι εκείνα που είναι αυτοματοποιημένη αντίδραση, «προκάτ» για κάθε περίσταση και κάθε άνθρωπο, σα τις κονσερβοποιημένες ευχές που έλαβα. «Γιατί σου είναι τόσο δύσκολο να χαρείς;», άλλη μια ερώτηση κερασμένη από τη μνήμη, «Γιατί η χαρά δεν είναι επιπόλαια.», είχα αποκριθεί τότε, μα τώρα, που το χθες ήρθε σα ακάλεστος μουσαφίρης, νιώθω ανάπηρος για την αβίαστη χαρά, σα μια αποτυχία στη ζωή, με την πίκρα της γεύσης της στο στόμα. «Αντίθετο της πίκρας είναι η αλμύρα.», ακούστηκε μια φωνή σα να κερνά μεζελίκια, σ’ αυτό το ξεροσφύρι πιόμα της μνήμης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">«Γλυκό, λένε πρέπει να δίνεις στον πικραμένο. Πφφφ! Νιο- νιο δεν έχουν στάλα αυτοί που τα λένε. Μπρε! Ο πικραμένος τίποτις του δεν γεύεται κι έχει χάσει την όρεξη του. Με το γλυκό, θαρρούν πως ξεγελούν την πίκρα, μα στουμπώνει και ξελιγώνεται ο δόλιος που στο τέλος, πάλι πίκρα νιώθει. Για σκέψου το. Σα κάψεις την ζάχαρη, τι σε μένει; Ε; Πικρίλα! Γιατί η ζάχαρη, τηνε έχει την πίκρα μέσα της, όπως ο έρωτας τον πόνο. Χώρια δεν πάνε δαύτα! Ακούς; Και τι νε δώκεις τώρα στον κάθε πικραμένο, ε; Αλμύρα νε θέλει. Να μουσκέψει η γλώσσα του πρέπει, να ξεπλυθεί από τη χολή και να αρχίσει να ορέγεται πάλι, για να νιώκει και πάλι γεύσεις. Βαϊ- βαϊ! Κρεμμυδόπιτα ορέχτηκα και χατίρι δεν θα με χαλάσεις, ε, τζιέρι μου; Τι και για δεν περιμένεις μουσαφίρη ανήμερα των γενεθλίων σου, μουσαφίρη έχεις ήδη και για, ακάλεστο. Έτσι θα αφήκουμε το σεκλέτι, έτσι σε ‘μαθα εγώ; Να φχαριστηθεί πρέπει εκείνο και φεύγοντας να λάβει κι πεσκέσια, για να σου φύγει κι εσένα η πίκρα από τα χείλη κι έννοια σου, θα σε πω κι εγώ για τη χαρά.» Έτσι με ορμήνεψε η γιαγιά κι εγώ άλλο δεν είχα παρά να υπακούσω.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Θυμάμαι πως κάποτε ήμουν ένα χαρούμενο παιδί, που έπαιζε με ένα τίποτα στα χέρια, μα εκείνο το τίποτα ήταν που έγινε δύναμη και γέννησε και καλλιέργησε τη φαντασία. Κι η φαντασία στα χέρια παιδιού, είναι ατελείωτα παιχνίδια, παράλληλο σύμπαν και κόσμοι μυστηριακοί, γεμάτοι περιπέτειες και ομορφιές, τόσο που δεν προλάβαιναν οι θλίψεις και οι λύπες να κατακάτσουν στην παιδική καρδιά μου. Γι’ αυτό γελούσα και αβίαστα χαμογελούσα πάντα. Μα αλίμονο, ζύγωσε η ώρα που με έμαθαν να ζω μονάχα στην πραγματικότητα κι εκείνο το τίποτα, άξαφνα έγινε βάρος που το φόρτωσα στην πλάτη έχοντας κλείσει ερμητικά τις πύλες της φαντασίας. Ίσως γι’ αυτό δεν κατανοώ τη χαρά, έτσι όπως την ορίζουν άλλοι, εκείνη τη μόνιμη, τη μακράς διαρκείας, την οποίαν αναζητούν και στην οποίαν αφήνονται και την λένε ευτυχία. Αναπηρία άλλωστε, είναι το να μη μπορείς να ζεις όπως οι άλλοι. «Ποιος στα λέει, μπρε τούτα;», βρόνταξε η γιαγιά μου. «Βρε να μην έχω χέρια, να μη μπορώ να σε μπατσίσω ελίγο!», μου ‘πε φουρκισμένη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">«Όσοι μπρε στα λένε ετούτα, δε γνωρίζουν, μήτε έχουν ζήσει την πραγματική χαρά και ευτυχία, γιατί η χαρά μπρε, η πραγματική χαρά που είναι σκέτη ομορφιά, μήτε έχει διάρκεια, μήτε είναι μόνιμη, γιατί έτσι τα έχει ορίσει η ίδια η ζωή. Δες μπρε τα λουλουδικά που τόσο αγαπάς. Σα τα βλέπεις να μπουμπουκιάζουν, λαχτάρα μεγάλη σε πιάνει, να τα δεις να ανθίζουν κα σα ανθίσουν, ανοίγει η καρδιά σου κι ευφραίνεσαι από την ομορφιά τους. Μα τα άτιμα, περνά η ομορφιά τους και μαραίνονται και ζαρώνουν κι ασχημαίνουν και πέφτουν. Κρίμα μεγάλο σε πιάνει μα και εκείνο δε βαστά πολύ, γιατί άλλο λουλούδι θα ανθίσει κι αν δεν είναι από την ίδια γλάστρα, θα είναι παραδίπλα κι αν δεν είναι τώρα, θα είναι ύστερα, έτσι και η χαρά. Μα για να ανθίσει λουλούδι γιαβρί μου, κόπο μεγάλο θέλει και τονε ξέρεις. Και φροντίδα και χάδια και κούραση κι εκεί οφείλεται η ομορφιά τους. Ανθοδέσμη σα σε φέρουν και τα βάνεις στο βάζο, όμορφα είναι σα στολίζουν το κονάκι σου, μα καμάρι δεν τα έχεις γι’ αυτό δε τα χαίρεσαι, σα εκείνα που φρόντισες εσύ με τον κόπο σου. Γιατί θέλει κόπο μπρε η χαρά και κόπος δεν είναι άλλος από τον πόνο. Σα δε πονέσεις, δε θα τηνε γνωρίσεις και όσο πιο μεγάλο πόνο έχεις νιώκει στη ζωή σου, να ξέρεις πως και η χαρά, η κάθε χαρά που θα λάβεις, μεγάλη θα είναι και τούτη. Μα ποιος αντέχει τον πόνο γιαβρί μου; Ποιος τον λαχταρά; Ουδείς! Γι’ αυτό στολίζονται τα σπιτικά και οι ψυχές με αγορασμένες ανθοδέσμες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Μα πρόσεχε! Πόνος, δεν είναι μόνο όσα σου όρισε το ριζικό σου. Πόνος, είναι να βάνεις το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο, να ξύσεις την πληγή που σου ‘κανε η μοίρα, να την καθαρίσεις και να γιάνει. Αυτός είναι ο μεγάλος πόνος αγόρι μου, γιατί υπάρχουν άνθρωποι πολλοί, που πονέσαν από τη μοίρα κι άδικα, μα δύναμη δε βρήκαν να σκάψουν μέχρι το μεδούλι τους κι αφήκαν τον πόνο να τους σκάψει. Και σα βρει μεδούλι ετούτο, σαράκι και σκουλήκι γίνεται και απομυζά μπρε την ψυχή. Ετούτοι οι άνθρωποι, χαρά κι ευτυχία δε μπορούν να νιώκουν ποτές, γιατί κακοφόρμισε η ψυχή τους και αυτούς είναι που πρέπει να τους λυπάσαι διπλά, γιατί διπλό είναι και το κακό που τους εβρήκε. Γι’ αυτό άκου με καλά και βάνε το στο νου σου. Μήτε ανάπηρος είσαι στη χαρά, μήτε ανίκανος, απλά μαράθηκε μπρε δόλιε το λουλουδικό σου και πίκρα μεγάλη σε ‘δωκε, γιατί το φρόντιζες και το κανάκευες και λαχταρούσες να το δεις ολάνθιστο για πάντα, γιατί έτσι σε είπαν πως είναι. Μα καιρός είναι αγόρι μου γλυκό, να σκάψεις το χώμα κι άλλο λουλούδι να φυτέψεις. Να κοπιάσεις, να ιδρώσεις κι αν χρειαστεί να ματώσουν και τα χέρια σου, συνηθισμένα μπρε άλλωστε είναι. Και θα δεις, πως σα έρθει ο καιρός και η ώρα, θα τηνε δεις τη χαρά να ανθίζει κι άσε τους άλλους να στολίζονται ανθοδέσμες. Μα λιγώθηκα μπρε δόλιε, με φούρκισες κι εσύ με τις έννοιες σου και δεν σε βλέπω να ανοίγεις ακόμα φύλλο! Σήκω μπρε, να διώξουμε την πίκρα, να γευτούν τα χείλη σου αλμύρα για να ανοίξει η όρεξη σου και πάλι για ζωή!», όρισε η γιαγιά και έπιασα το βούτυρο, να δω αν μαλάκωσε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">«Η κρεμμυδόπιτα μπρε, θέλει φύλλο χειροποίητο, μα όχι λαδιού αλλά βουτύρου. Να μοσχοβολήσει το βούτυρο πρέπει, να γαργαλίσει τη μύτη του πικραμένου, να την ξελογιάσει πρώτα, γιατί μην ξεχνάς, χαμένη όρεξη έχει και πρέπει να τηνε βρει. Δυο μέρη αλεύρι μαλακό να βάνεις κι ένα μέρος βούτυρο θέλει, γιατί το λίγο βούτυρο θα σκληρύνει το φύλλο και το πολύ θα το μαλακώσει και σα δαγκάσεις, ανία και πλήξη το στόμα, σα τα καλτσούνια που φτιάνει η Σταυρούλα. Πφφφ! Που τα χει και καμάρι. Ζύμη σκέτη είναι που λασπώνει στο στόμα και κολλά στη μασέλα. Ας είναι καλά η μάνα της, που της στέλνει καλή μυζήθρα και σώζεται το πράμα, μα προκοπή μπρε είναι, να πιάνεις σκατά και να τα κάνεις κοπριά. Χρυσό σα σε δώκουν, τυχερός είσαι, μα προκοπή δε θα δεις στη ζωή σου, γιατί κόπος δεν είναι σε λέω το γυάλισμα του. Τι έλεγα; Α, ναι! Στις δυο κούπες αλεύρι, ένα αυγό να βάνεις. Γιατί; Θα κάνει μπρε την πίτα να φουσκώσει για να γλυκάνει το μάτι, να ξυπνήσει τη λαχτάρα. Η κρεμμυδόπιτα μπρε είναι πίτα, μα σα πίτα δεν πρέπει να δείχνει. Αφράτη και σταράτη να δείχνει πρέπει, αυτή είναι η εμορφιά της. Ρίξε τώρα και μια τζούρα αλάτι, μα το νου σου μη σου ξεφύγει και γίνει λύσσα η πίτα. Μη ξεχνάς, τυρί κι αλμύρα θα έχει, μα σα το παρακάνεις με δαύτο, άλλο καημό θα δώκεις στα χείλη και η όρεξη λησμονημένη θα γένει. Ανακάτεψε τα τώρα ούλα στη σκάφη και σα ξεκολά από τα δάχτυλα το βούτυρο, ρίξε χλιαρό νερό, όσο πάρει. Τι πόσο μπρε; Πάλι τα ίδια θα λέμε; Το αλεύρι θα σε πει πόσο. Άλλα τερτίπια κάνει το φρέσκο αλεύρι, άλλα το κοσκινισμένο, μα πάνω από όλα, είναι η εμπειρία που θα σε πει, όπως σε λέει τι κουμάσι είναι ο καθένας. Μα σα δε σκέπτεσαι και κάνεις ξανά - μανά τα ίδια, όσα χρόνια κι αν περάσουν, εμπειρία δεν έχεις. Γνώση βρε, είναι το άλλο όνομα της εμπειρίας. Τώρα, σα ζυμώσεις και δεις το καρβέλι να ζουμπιέται αρυτίδωτο, έτοιμη είναι η ζύμη σου κι άσ’ την να ξαποστάσει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Άντε πιάσε τη λεκάνη τώρα, να κάνουμε τη γέμιση. Τρίψε την φέτα, μα μη γίνει τρίμα, να τρως και να τη δαγκάνεις πρέπει, να μη γίνει λάσπη. Τηνε δοκίμασες; Μπρε! Πως θα ξέρεις την αλμύρα της; Τι κι αν είναι βαρελίσια, την αλμύρα της μάθε. Σα έχει πολύ αλάτι, βάνε την στο γάλα να μουλιάσει μια ώρα, να ημερέψει. Για δες… Α πα πα! Ζωή μπρε δεν έχει καθόλου τούτη! Να τηνε πας πίσω, να πεις πως δεν έχει τσαγανό. Εμ, βέβαια, από το σούπερ τηνε πήρες, τι γεύση να ‘χει; Χάθηκε ο μπακάλης που ‘φερνε τη φέτα από το χωριό με τη στάνη. Μα σε είπα, προκοπή, είναι να σε πέφτουν σκατά και να τα κάμεις κοπριά. Για δες στα παγκάρια σου, λιαστή ντομάτα έχεις; Α, γεια σου! Πιάσε μια χούφτα και κόψε την κομμάτια, να πάρει σκέρτσο η πίτα, γιατί με το τυρί που ‘χεις, είναι να τον κλαις τον πικραμένο. Ψημένα είναι από τον ήλιο και το αλάτι, σα τις στενοχώριες που πλύθηκαν με δάκρια. Γεύση έχουν και τούτες και σα έρθει ο καιρός τους, νοστιμεύουν βρε τη ζωή. Καθάρισε τώρα τα κρεμμύδια, τα λευκά πιάσε που έχουν αψάδα και κόψ’ τα λωρίδα. Δε κλαις πια ε, γιαβρί μου; Μαθημένα τα μάτια σου πια, μα ευτυχώς όχι και η ψυχή σου. Δε το φοβάσαι το μαχαίρι στο κόκαλο, όσο κι αν πονά, σκυλί αγαρινό. Μα να αφήνεις μπρε χώρο σα ματώνεις για λίγο χάδι κι ας είναι από περαστικό. Δύναμη θα σε δώκει όσο κι αν μπορείς να λυσσάς. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Σα τα ‘βανες ούλα στη λεκάνη, ανακάτεψε τα με το χέρι και δες τα νερά του. Να μη στεγνώσει η πίτα πρέπει μετά το ψήσιμο, γιατί θα κάτσει στο λαιμό και καιρό δίχως μπουκιά το στόμα, θα πνιγεί ο άμοιρος. Και θα τα πιεί τα νερά η ντομάτα γιατί όσο κι αν στέγνωσε, σα βρει καιρό, ζωντανεύει πάλι, όπως η σταναχώρια. Γι’ αυτό ρίξε ένα κεσέ γιαούρτι μέσα. Να πάρει τα νερά της η λιαστή, να μη σου στεγνώσει η πίτα, όπως η καρδιά, που έχει ανάγκη τη συγχώρεση για να μην στραγγίξει από το καημό. Σα έκανες ετούτα, είναι η ώρα για το φύλλο. Με το πλαστήρι σε ξύλινο πάγκο, άνοιξε το πρώτο φύλλο πιο παχύ από το δεύτερο. Αλεύρι καθόλου μη ρίξεις, σα θα σου σκληρύνει το φύλλο στο ψήσιμο και απέφευγε το μέταλλο σα μπορείς. Παγώνει μπρε το βούτυρο από την ψύχρα και θα σε δυσκολέψει στο άνοιγμα. Έτσι και η ψυχή, μήτε ψύχρα θέλει, μήτε ζέστα για να βρει το δρόμο που της πρέπει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Βάνε μετά τη γέμιση κι άπλωσε την ολούθε, μα πιο πολύ στις άκρες. Γιατί; Γιατί μπρε στις άκρες είναι η ζύμη. Σκέψου τον δόλιο που θα φάει, να του είναι η στερνή μπουκιά ζυμάρι κι ας έχει φάει πρότερα τόσο εύμορφα. Κρίμα κι άδικο γιατί η γεύση που τελικά μένει, είναι εκείνη του τέλους. Γι’ αυτό κι εκείνοι που στη ζωή δυστυχήσανε, σα γελούν στα ύστερα τους, με τη γεύση της ευτυχίας τους φεύγουν μακάριοι. Γι’ αυτό δεν έχει διάρκεια η χαρά αγόρι μου, γιατί είναι μπουκιές και στιγμές που περνάνε, μα η θύμιση τους, είναι αυτό που λένε ευτυχία, μα η λύπη και η δυστυχία, είναι μετερίζι. Για τούτο ανασκουμπώσου! Άλειψε με αυγό την πίτα και ψήστ’ την. Σα γίνει, ασ’ την να μοσχοβολίσει στο τραπέζι να ευφρανθεί η καρδιά και σα κρυώσει καλά, κόψε ένα μεγάλο κομμάτι στη μουσαφίρισσα σου, τη μνήμη. Να με θυμηθείς, στο κατευόδιο, χαρές για πεσκέσια θα σε τάξει, σα σμίξετε και πάλι.»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Γεύομαι την τελευταία μπουκιά της πίτας έχοντας στο νου που να μοιράσω την υπόλοιπη, καθώς αναλογίζομαι πως είχε δίκιο η γιαγιά μου: η γεύση που τελικά μένει είναι στην τελευταία μπουκιά. Μεγάλωσα πια. Σφραγίστηκαν οι πύλες της φαντασίας, μα διαβάζοντας την παρακάτω ευχή, συνειδητοποιώ πως κάποιο παραθύρι άφησα ορθάνοιχτο, τόσο όσο και το αβίαστο χαμόγελο που χάρισα στον εαυτό μου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">«Να είστε καλά για να μας μαθαίνετε να ονειρευόμαστε.»<o:p></o:p></span></div>
</div>
Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-9505272198423674432018-12-24T20:41:00.002+02:002018-12-24T20:46:29.533+02:00Αγαπητή κυρία Γκωτιέ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: "arial" , sans-serif;">Αγαπητή κυρία Γκωτιέ,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: "arial" , sans-serif;"> Μας χωρίζουν ζωές, κοντά δυο αιώνων, όμως αδυνατώ να αντισταθώ στην παρόρμηση να σας γράψω, συναισθανόμενος πως πιθανώς είστε ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να με καταλάβει, καθότι υπήρξαμε και οι δύο θύματα του παρελθόντος, του μέλλοντος και μοιραία του παρόντος μας. Στο σημείο αυτό όμως επιτρέψτε μου να σας κάνω μια διευκρίνιση, προκειμένου να γίνω πιο κατανοητός σε εσάς και σε τυχόν λαθραναγνώστες μας. Σε αντίθεση με τη μητρική σας γλώσσα η λέξη “</span><span style="font-family: "arial" , sans-serif;">L</span><span lang="EL" style="font-family: "arial" , sans-serif;">’ </span><span style="font-family: "arial" , sans-serif;">amour</span><span lang="EL" style="font-family: "arial" , sans-serif;">” στη γλώσσα που μου δόθηκε μπορεί να ερμηνευτεί είτε ως Έρωτας, είτε ως Αγάπη, όμως αλίμονο ακόμα κι ο ίδιος ο Έρωτας μου έλαχε να έχει διττή αξία. Θαρρώ πως αντιλαμβάνεστε βαθύτατα τη διαφορά αυτών καθώς υπήρξατε ερωμένη δεκάδων λόγω της ομορφιάς και των χαρισμάτων σας, όμως η ίδια ερωτευτήκατε μονάχα μια φορά, τον κύριο Ντυβάλ. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: "arial" , sans-serif;">Ο Πλάτωνας στο «Συμπόσιο», σίγουρα το διαβάσατε αποτραβηγμένη στο Μπουζιβάλ, ανέφερε πως υπάρχουν δύο Έρωτες θεοί. Ο ένας, ο πρώτος, παρθενογένεση του Χάους, αγνότερος από κάθε τι ανθρώπινο, αποτέλεσε την αρχή όλων, μα εν τέλει παραγκωνίστηκε από τον υιό της Αφροδίτης, διότι υπεράνω κάθε ανθρώπινης αδυναμίας, είναι η λαγόνια ηδονή. Στον πρώτο δοθήκατε άθελα σας κι απροσδόκητα, όσο κι αν υπηρετήσατε με κάθε τιμιότητα τον δεύτερο. Μειδιάζετε νομίζω στη ανάγνωση αυτού του χαρακτηρισμού, όμως οι άνθρωποι με φορτίο το παρελθόν είναι ικανοί να φέρουν το βάρος της ευθύνης τους, όταν αυτό τους ζητηθεί. Γι΄ αυτό άλλωστε δεν πλανέψατε τον κύριο Ντυβάλ με την απάρνηση σας; Μη μου θυμώνετε κυρία Γκωτιέ, σας καταλαβαίνω, όπως φαντάζομαι με καταλαβαίνετε κι εσείς, διότι ο Έρωτας, ακόμα και στην αέναη μορφή του, δεν είναι αρκετά ισχυρός για να κρατήσει δυο υπάρξεις μαζί. Τι ειρωνεία για μια δύναμη που γέννησε τον κόσμο, δε νομίζετε;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: "arial" , sans-serif;">Γίνατε άθελα σας έτοιμη, να αντιμετωπίσετε ένα παρόν, μα άλλη επιλογή, δεν σας έδωσε η αξιοπρέπεια του Έρωτα σας και το γνωρίζατε στα ενδότερα της ύπαρξής σας. Μα το παρόν, μπαστάρδι του παρελθόντος, περιγελά τα όνειρα μας. Ποιος το φέρει όμως τελικά, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει μονάχα το μνημόσυνο του μέλλοντος με Ρέκβιεμ το θάνατο των ονείρων μας, μα αυτό δεν λένε «Αγάπη»;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: "arial" , sans-serif;">Σας ζηλεύω κυρία Γκωτιέ! Σας έδωσε στερνό φιλί ο Θάνατος στο απόγειο του Έρωτα σας, για να απαλλαγείτε από τα «αν» και τα «θα», κρατώντας μονάχα τη γεύση της πρότερης μνήμης, πριν έρθει ο θάνατος του Έρωτα. Γιατί ο Έρωτας πεθαίνει κυρία Γκωτιέ, σα νυχτοπεταλούδα που αφελώς ορμά στη φωτιά κι αυτό δεν προλάβατε να το ζήσετε και σας φθονώ. Πεθαίνει πριν το «Ξημέρωμα», διότι η νύχτα νανουρίζει τις αλήθειες και η μέρα παιδαγωγεί με σπάθη. «Αχ!» και «Αμάν!», φοβούνται μη φωνάξουν παρθενικοί έρωτες, αντίκρυ σε κάτοπτρο από πλεξιγκλάς, ταραγμένοι στην αντανάκλαση μιας λίμνης. Η συνέχεια, είναι μόνο η ελπίδα που μπορεί να γίνει λεπίδα κι απαλλαχτήκατε από αυτό. Μα εγώ θα ζήσω. Με τα «αν» και τον αναγραμματισμό της «ελπίδας», με ένα μαθηματικό «π» που δεν μπόρεσα να καταλάβω, αρκούμαι στο να ευχηθώ να βρει την Χαρά και την Ευτυχία, έτσι όπως την ονειρεύεται. Έτσι νομίζω πως θα έπρεπε να πεθαίνει ένας Έρωτας και νομίζω πως μετά το λένε Αγάπη. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: "arial" , sans-serif;">Φιλικά<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span style="font-family: "arial" , sans-serif;">Ben Provis<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "arial" , sans-serif;"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjP8pv1o4ToqKL38ru1bvIwFK1C4oeGbDUDZ3WF-CB3KsKikOBFFYqEqtWDEDzLaQzp-NAqwoniS7ElM4FtKSxhQ791Fw6jJhJ8HJWn3TkW7_0WVTHU4VmLGx55OXuEEIofq2q4NSJXfeLC/s1600/IMG_2440.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjP8pv1o4ToqKL38ru1bvIwFK1C4oeGbDUDZ3WF-CB3KsKikOBFFYqEqtWDEDzLaQzp-NAqwoniS7ElM4FtKSxhQ791Fw6jJhJ8HJWn3TkW7_0WVTHU4VmLGx55OXuEEIofq2q4NSJXfeLC/s320/IMG_2440.JPG" width="240" /></a></div>
<span style="font-family: "arial" , sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-26438961193153307622018-12-24T20:25:00.002+02:002018-12-27T07:50:51.748+02:00Γράμμα στην κυρία Γκωτιέ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: "arial" , sans-serif;">Αγαπητή κυρία Γκωτιέ,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: "arial" , sans-serif;"> Μας χωρίζουν ζωές, κοντά δυο αιώνων, όμως αδυνατώ να αντισταθώ στην παρόρμηση να σας γράψω, συναισθανόμενος πως πιθανώς είστε ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να με καταλάβει, καθότι υπήρξαμε και οι δύο θύματα του παρελθόντος, του μέλλοντος και μοιραία του παρόντος μας. Στο σημείο αυτό όμως επιτρέψτε μου να σας κάνω μια διευκρίνιση, προκειμένου να γίνω πιο κατανοητός σε εσάς και σε τυχόν λαθραναγνώστες μας. Σε αντίθεση με τη μητρική σας γλώσσα η λέξη “</span><span style="font-family: "arial" , sans-serif;">L</span><span lang="EL" style="font-family: "arial" , sans-serif;">’ </span><span style="font-family: "arial" , sans-serif;">amour</span><span lang="EL" style="font-family: "arial" , sans-serif;">” στη γλώσσα που μου δόθηκε μπορεί να ερμηνευτεί είτε ως Έρωτας, είτε ως Αγάπη, όμως αλίμονο ακόμα κι ο ίδιος ο Έρωτας μου έλαχε να έχει διττή αξία. Θαρρώ πως αντιλαμβάνεστε βαθύτατα τη διαφορά αυτών καθώς υπήρξατε ερωμένη δεκάδων λόγω της ομορφιάς και των χαρισμάτων σας, όμως η ίδια ερωτευτήκατε μονάχα μια φορά, τον κύριο Ντυβάλ. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: "arial" , sans-serif;">Ο Πλάτωνας στο «Συμπόσιο», σίγουρα το διαβάσατε αποτραβηγμένη στο Μπουζιβάλ, ανέφερε πως υπάρχουν δύο Έρωτες θεοί. Ο ένας, ο πρώτος, παρθενογένεση του Χάους, αγνότερος από κάθε τι ανθρώπινο, αποτέλεσε την αρχή όλων, μα εν τέλει παραγκωνίστηκε από τον υιό της Αφροδίτης, διότι υπεράνω κάθε ανθρώπινης αδυναμίας, είναι η λαγόνια ηδονή. Στον πρώτο δοθήκατε άθελα σας κι απροσδόκητα, όσο κι αν υπηρετήσατε με κάθε τιμιότητα τον δεύτερο. Μειδιάζετε νομίζω στη ανάγνωση αυτού του χαρακτηρισμού, όμως οι άνθρωποι με φορτίο το παρελθόν είναι ικανοί να φέρουν το βάρος της ευθύνης τους, όταν αυτό τους ζητηθεί. Γι΄ αυτό άλλωστε δεν πλανέψατε τον κύριο Ντυβάλ με την απάρνηση σας; Μη μου θυμώνετε κυρία Γκωτιέ, σας καταλαβαίνω, όπως φαντάζομαι με καταλαβαίνετε κι εσείς, διότι ο Έρωτας, ακόμα και στην αέναη μορφή του, δεν είναι αρκετά ισχυρός για να κρατήσει δυο υπάρξεις μαζί. Τι ειρωνεία για μια δύναμη που γέννησε τον κόσμο, δε νομίζετε;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: "arial" , sans-serif;">Γίνατε άθελα σας έτοιμη, να αντιμετωπίσετε ένα παρόν, μα άλλη επιλογή, δεν σας έδωσε η αξιοπρέπεια του Έρωτα σας και το γνωρίζατε στα ενδότερα της ύπαρξής σας. Μα το παρόν, μπαστάρδι του παρελθόντος, περιγελά τα όνειρα μας. Ποιος το φέρει όμως τελικά, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει μονάχα το μνημόσυνο του μέλλοντος με Ρέκβιεμ το θάνατο των ονείρων μας, μα αυτό δεν λένε «Αγάπη»;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: "arial" , sans-serif;">Σας ζηλεύω κυρία Γκωτιέ! Σας έδωσε στερνό φιλί ο Θάνατος στο απόγειο του Έρωτα σας, για να απαλλαγείτε από τα «αν» και τα «θα», κρατώντας μονάχα τη γεύση της πρότερης μνήμης, πριν έρθει ο θάνατος του Έρωτα. Γιατί ο Έρωτας πεθαίνει κυρία Γκωτιέ, σα νυχτοπεταλούδα που αφελώς ορμά στη φωτιά κι αυτό δεν προλάβατε να το ζήσετε και σας φθονώ. Πεθαίνει πριν το «Ξημέρωμα», διότι η νύχτα νανουρίζει τις αλήθειες και η μέρα παιδαγωγεί με σπάθη. «Αχ!» και «Αμάν!», φοβούνται μη φωνάξουν παρθενικοί έρωτες, αντίκρυ σε κάτοπτρο από πλεξιγκλάς, ταραγμένοι στην αντανάκλαση μιας λίμνης. Η συνέχεια, είναι μόνο η ελπίδα που μπορεί να γίνει λεπίδα κι απαλλαχτήκατε από αυτό. Μα εγώ θα ζήσω. Με τα «αν» και τον αναγραμματισμό της «ελπίδας», με ένα μαθηματικό «π» που δεν μπόρεσα να καταλάβω, αρκούμαι στο να ευχηθώ να βρει την Χαρά και την Ευτυχία, έτσι όπως την ονειρεύεται. Έτσι νομίζω πως θα έπρεπε να πεθαίνει ένας Έρωτας και νομίζω πως μετά το λένε Αγάπη. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: "arial" , sans-serif;">Φιλικά<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span style="font-family: "arial" , sans-serif;">Ben Provis<o:p></o:p></span></div>
</div>
Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-40588329678061956922018-11-03T21:30:00.002+02:002018-11-04T11:11:06.411+02:00Τσουρέκι Πολίτικο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 49.65pt;">
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: start; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Είναι κάποιες στιγμές που η σιωπή σου κραυγάζει εκκωφαντικά ερωτήματα, σα αδιάκριτη γειτόνισσα, που σκόπιμα κι φωναχτά, σε ρωτά για εκείνα που αφελώς της εκμυστηρεύτηκες. Και ξέρει η άτιμη και τη στιγμή και το ερώτημα εκείνο που σε τρυπάει στο μεδούλι για να σε ρωτήσει, έτσι που άπνοα μαζεύεις τα αποκαΐδια της ύπαρξης σου κι είτε σκύβεις αμήχανα το κεφάλι κλείνοντας τα παραθύρια για να χαμογελάσει εκείνη, είτε ορθώνεις το ανάστημα σου και της δίνεις μια αδιάκριτη απάντηση για να κλείσει τα παντζούρια της. «Εσύ τι κάμεις;», με ρωτά η κυρά Ζωή και σα οικοδεσπότης σε άξαφνο μουσαφίρη, ψαχουλεύω νοερά τα κιτάπια μου και τα ντουλάπια μου, να σερβίρω κατιτίς.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">-Τη θυμάσαι τη Ματούλα;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Ποια ρε γιαγιά;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Τη Ματούλα μπρε! Θα ‘σουνα στα δώδεκα σου, στα ντουζένια σου, σα μετακόμισε στο σπίτι με τον άντρα της, κάτω από την Αλεξία, της Κατίνας η κόρη, τη μικρή. Πες με τώρα ότι δεν θυμάσαι; Τον Αλεξάκι δεν τονέ θυμάσαι μπρε; Χαχαχα!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Μου λέγε η γιαγιά και κοκκίνισα ο άμοιρος από ντροπή. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Απέναντι από το φούρνο μας και το σπίτι της ήταν το σπίτι της Κατίνας, μιας γειτόνισσας που το είχε πάρει το οικόπεδο για προίκα μαζί με το διπλανό οικόπεδο. Αρχικά, ο μακαρίτης ο άντρας της έχτισε το ισόγειο, μα δεν πρόκαμε και πέθανε από την «κακιά αρρώστια», όπως συνήθιζε να λέει εκείνη, μα είχε προλάβει να πάρει άδεια για τριώροφο. Τον άντρα της δεν τον πρόλαβα, μα την Κατίνα κι αργότερα την Ευανθία, τη μεγάλη της αδελφή, τις θυμάμαι, πλέον με μια γλύκα, για τις παιδικές αναμνήσεις που μου χάρισαν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL"> Η κυρά Κατίνα είχε δυο κόρες. Τη Στεφανία, η μεγάλη και την Αλεξία η μικρή με τα διαζύγια, το μαύρο πρόβατο που λέγανε. Η Στεφανία έγινε κομμώτρια, παντρεύτηκε το Μιχαλάκη, ακόμα κι εμείς τα παιδιά έτσι τον φωνάζαμε, ράφτης στο επάγγελμα κι όσο τον πρόλαβα, σε ένα μικρό δωμάτιο κάτω από της Στεφανίας την προίκα είχε στήσει το ραφείο του. Όταν παντρεύτηκε η Στεφανία το Μιχαλάκη, πήρε προίκα τον όροφο κι έχτισε το σπίτι της, με την ξεχασμένη Κατίνα από κάτω. Λίγο μετά παντρεύτηκε και η Αλεξία, τον πρώτο της γάμο και πήρε προίκα το διπλανό οικόπεδο. Άξιος ο άντρας της, δημοσιογράφος ήταν σε μια Αθηναϊκή εφημερίδα, δημοσιογραφία τελείωσε και η Αλεξία και κάπου σε μια εφημερίδα την έβαλε αφού είχε κάνει τον Νίκο, τον πρωτότοκο. Λίγο μετά έκανε και η Στεφανία το δικό της Νίκο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Η γιαγιά μου τα πρόλαβε όλα τα γεννοφάσκια, νεοφερμένη ήταν σε νεοσύστατη γειτονιά, τότε που ακόμα η περιοχή ήταν γεμάτη καλαμιές. Έκανε μετά η Στεφανία τον Μιχάλη και η Αλεξία τον Αλεξάκη, από άλλο γάμο, λες κι αντίζηλα η μια ήθελε να προλάβει την άλλη. Μα ξεχάσαν την μάνα τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Σε ένα διαμερισματάκι κάτω από την Αλεξία, νοίκιασε η Ματούλα με τον άντρα της τον Χαράλαμπο. Στην αστυνομία διορίστηκε εκείνος στην Αθήνα κι εκείνη οικιακά, στο ισόγειο, μεσοτοιχία με το ραφείο του Μιχαλάκη. Στο ισόγειο της Στεφανίας, έμενε η μάνα της κι το άλλο διαμέρισμα, το πατρικό, το είχε νοικιασμένο σε έναν αστυφύλακα του Ελληνικού, Στέφανος λεγόταν. Έτσι έπιασαν οι νεοφερμένοι από τα Χανιά το σπίτι, παραδίπλα στην Αλεξία, με σύσταση δικιά του, γιατί ήταν ξάδελφος της Σταυρούλας, της φίλης τους και κοντοχωριανοί με το νεόνυμφο ζευγάρι. Μιλητό στο μιλητό δηλαδή, σα στα χωριά, γιατί μπορεί κανείς να βγάλει το χωριάτη από το χωριό, μα όχι το χωριό από το χωριάτη. Κι αυτό ήταν η γειτονιά μας, ένα νεοσύστατο χωριό, στο οποίο μαζεύτηκαν διάφοροι χωριάτες από όλη την περιφέρεια, για να γίνουν πρωτευουσιάνοι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Υπηρεσία ο Χαράλαμπος το πρωί, ερχόταν η Ματούλα στο φούρνο μας να πάρει ψωμί το μεσημέρι, μια αφράτη, χαμογελαστή κοπέλα, από ένα χωριό έξω από τα Χανιά. Όνειρο ζωής το είχε η Ματούλα, να παντρευτεί το Χαράλαμπο και να κάνει οικογένεια και σα τελείωσαν το σχολείο κι εκείνος είχε μπει στη χωροφυλακή, γίναν τα συνοικέσια, καθότι είχε καλή προίκα η Ματούλα, μοναχοπαίδι με ελιές κι ένα οικόπεδο στην κάτω πλευρά της Κρήτης. Και σα τελείωσε τη σχολή ο Χαράλαμπος και διορίστηκε στην Αθήνα, έγινε ο γάμος κι εγκαταστάθηκαν με τα προικιά της Ματούλας μπροστά από το φούρνο μας κι αποκτήσαμε καινούργιους γείτονες. Μα ο γάμος είναι σα γλυκό του κουταλιού, που ‘λεγε η συχωρεμένη η γιαγιά μου, σα μπει δάχτυλο στη βράση, θα ζαχαρώσει. Μια, δυο, τρείς, ερχόταν η Ματούλα με κόκκινα μάτια στο φούρνο και μια φορά δεν άντεξε και τη ρώτησε η γιαγιά μου «Τι έχεις;». Να το κλάμα η Ματούλα κι εγώ σα να μην υπήρχα, που κράταγα το ταμείο, μιας και τότε πρωτοβγήκανε οι ταμειακές και δυσκολευόταν στο χειρισμό της. Με μολύβι πάνω στην κόλλα που τυλίγαμε το ψωμί, έκανε τους λογαριασμούς κι έτσι έμαθα κι εγώ την πρόσθεση και την αφαίρεση.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Τι έχεις μπρε Ματούλα, νέο κορίτσι με καινούργιο σπιτικό;, ρώτησε η γιαγιά μου σα την είδε κατακόκκινη από το κλάμα. Σημασία δεν μου δίνανε, μα είχα μάθει από την κυρά Ζωή, να γίνομαι διάφανος, σα της μιλούσαν. «Κουβέντα δεν θα βγάλεις σε κανέναν, για όσα ακούς εδώ πέρα. Ακούς; Σα να μην είσαι εδώ.», μου έλεγε συχνά, όταν της άνοιγαν την καρδιά της στον πάγκο της πώλησης. Ένας τεράστιος πάγκος με ένα χοντρό, λευκό μάρμαρο από πάνω.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">-Τι να ‘χω βρε κυρά Ζωή! Τίποτα δε μπορώ να κάνω που να τον ευχαριστεί τον άντρα μου. Σαλιγκάρια μπουμπουριστά ορέχτηκε. Να παραγγελιά στέλνω στη μάνα μου, να στείλει από το χωριό που είναι η εποχή τους. Και πήγε η δόλια και τα βάλε στο καράβι καβάλα στο γαϊδούρι. Και τα πήρα να τα καθαρίσω όπως μου είπε. Με αλεύρι και μακαρόνι να τα ταϊσω και να τα αφήσω ολοβραδίς, μα δεν έβαλα η δόλια τάβλα πάνω από το τελάρο και να σου τα σαλιγκάρια να κόβουν βόλτες στο ταβάνι. Ηλίθια με φώναζε ο άντρας μου, σα ξύπνησε κι του ‘πεσε ένα σαλιγκάρι στον καφέ. Μα ότι κι να κάνω, ότι και να μαγειρέψω «της μάνας μου είναι καλύτερο», λέει. Δε λέω, καλά μαγειρεύει εκείνη, μα κι εγώ νέα νοικοκυρά είμαι και μαθαίνω. Και τσελεμεντέ ανοίγω και τη μάνα του παίρνω τηλέφωνο, να μου πει πως να μαγειρέψω τα φαγιά που του αρέσουν και όλα τα κάνω κι ακολουθώ τη συνταγή, μα είναι καινούργιος ο φούρνος και είτε τα καίω τα φαγητά, είτε βγαίνουν άψητα. Και μια φορά που τα ‘κανα όπως πρέπει, πάλι χάλια μου είπε πως είναι, άνοστα κι ανάλατα! και να πατάει πάλι τα κλάματα η Ματούλα<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Πήγα κι εγώ να γελάσω, μα με κλώτσησε με το τσόκαρο η κυρά Ζωή, γιατί κλειστό παπούτσι, ποτές της δεν κατάφερε να βάλει. Και τη λυπήθηκε τη Ματούλα και της είπε να φέρνει το ταψί στο φούρνο μας, να της το ψήνουμε εμείς και το μεσημέρι, πριν γυρίσει ο Χαράλαμπος, να έρχεται να το παίρνει. Έτσι κι έκανε η Ματούλα, τουλάχιστον να γλίτωνε απο το βραχνά μη και κάψει το φαϊ και να της έμενε μονάχα το αλάτι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL"> «Πρωϊνάδικα» και λοιπά δεν υπήρχαν τότε, για οικονομία έφερναν τότε οι νοικοκυρές τις γάστρες τους, να τις ψήσουν στο φούρνο μας. Ο παππούς, όλο και κάτι τσίμπαγε από τις γάστρες για μεζέ κι ας τον πρόγκιζε η γιαγιά, μα της Ματούλας το ταψί, ανέγγιχτο. Την πρώτη φορά που τσίμπησε από το ταψί της, το ‘χε και το ‘λεγε για το αλάτι κι έκανε ο αθεόφοβος ανέκδοτο το μαγείρεμα της Ματούλας, τόσο που οι άλλες κυράτσες θεωρούσαν πως ήταν επισφράγιση της νοικοκυροσύνης τους, το να τσιμπά ένα μεζέ ο παππούς μου από το ταψί τους. Και σα έβλεπαν πως δεν έλειπε κάνα κομμάτι από το ταψί, άγχος το είχανε το μεσημέρι στο τραπέζι μη και δεν πέτυχαν το φαί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Μα η Ματούλα, να κάτι παστίτσια με τη μπεσαμέλ μπετό, να κάτι γίγαντες λύσσα στο αλάτι που δεν βράζανε με τίποτα και σα να μην έφταναν αυτά, τόλμησε να δοκιμάσει την τύχη της στα γλυκά, που ήξερε πόσο τα αγαπούσε ο άντρας ο άντρας της. Μα τα κουλούρια της ξεροτήγανα και το κεϊκ κόντρα πλακέ, τόσο που τη λυπόταν η γιαγιά σα τη ρώταγε το μεσημέρι η Ματούλα εάν το πέτυχε, μπας και ακούσει καμιά καλή κουβέντα από τον άντρα της, ο οποίος σα ερχόταν το μεσημέρι, στήνανε αυτί οι γειτόνισσες, για να ακούσουν όσα της έσουρνε. Κι αυτή βουβή, με το κεφάλι σκυμμένο, έβλεπε τον Χαράλαμπο που έφευγε και γινόταν άφαντος από το σπίτι. Να φάει κάνα πιάτο φαϊ της προκοπής, λέγανε όλοι κι ας γύριζε αργά το βράδυ στο σπίτι του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Έφτασα εγώ δεκαπέντε θυμάμαι κι ένα βράδυ, σα καθόμασταν έξω από τον φούρνο μας με τη Ματούλα παρέα, μια κι πλέον πήρε πιστοποίηση πως ανήκει στη γειτονιά, ήρθε η κουβέντα στα περπατήματα του Χαραλάμπη. «Να κάνεις ένα παιδί!», γύρισε και είπε η κυρά Κατίνα. «Ναι! Να πιάσεις ένα παιδί!», συμφώνησαν και οι άλλες, «Για να μείνει ο άντρας σου σπίτι!», λες και το παιδί είναι συμβόλαιο δέσμευσης. Η γιαγιά μου μούγκα, δεν μίλαγε. Να ανακατεύεται στις ζωές των άλλων δεν ήθελε. «Ελεύθερος, είναι βρε να κάνει ότι θέλει ο καθένας στη ζωή του.», συνήθιζε να μου λέει. Μα όταν έφυγε η Ματούλα για το σπίτι της, να περιμένει τον άντρα της και να του σερβίρει το φαϊ, πιάσαν οι υπόλοιπες την κουβέντα. «Μα χαϊβάνι είναι και δεν έχει πάρει πρέφα πως την κερατώνει ο άντρας της;», έκοβε η μια. « Εγώ, άμα εξαφανιζόταν ο άντρας μου τα βράδια, θα του είχα κόψει τα πόδια!», έραβε η άλλη. «Ε, μα, γυναίκα είναι κι αυτή, να μη μπορεί να φτιάξει ένα φαϊ και να κρατήσει ένα σπιτικό;», συμπλήρωνε η Σταυρούλα, η κοντοχωριανή τους και καμάρωναν, μα πιότερο καθησύχαζαν τις ανασφάλειες τους για το τι κατάφεραν, εάν το κατάφεραν στο σπιτικό τους. Της μιας ο γιος ήταν τάχα μου στο Λονδίνο για σπουδές, μα ήταν σε απεξάρτηση, της άλλης η κόρη μέτραγε τρία διαζύγια και περίμενε ‘ξώγαμο και της άλλης, άντρας ναυτικός, εθελοντικά προσέφερε υπηρεσίες στην εκκλησία, τέτοιες που ερχόταν ο παπάς, μέρα παρά μέρα στο σπίτι κι ας είχε δυο παιδιά. Και η Ματούλα, να μελετά τα βράδια τον τσελεμεντέ, για να κάνει ένα φαΐ που θα της έλεγε ο Χαραλάμπης: Γεια στα χέρια σου!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Πλησίαζε το τέλος της Σαρακοστής θυμάμαι κι ετοιμαζόμασταν στο φούρνο μας για τη Μεγάλη Εβδομάδα. Κουλουράκια Πασχαλινά τη μια μέρα και τσουρέκια την επομένη φτιάχναμε. Η γιαγιά μου είχε βάψει ήδη τα αυγά για τα Πασχαλιάτικα κουλούρια και όλοι μαζί πλάθαμε τα τσουρέκια. Πολίτικη συνταγή, προίκα της γιαγιάς, από τη δική της γιαγιά, που την πήρε ο παππούς και την «εκσυγχρόνισε», με τα μηχανήματα που είχαμε τότε: Ένα ζυμωτήριο και έναν «πλάστη». Όταν τα έψηνε, άπλωνε τις λαμαρίνες πάνω στα τελάρα έξω από το μαγαζί μας και μοσχοβολούσε όλη η γειτονιά. Σε μια ώρα, είχαμε πουλήσει τα μισά. Έτσι είχε κάνει και τότε. Σα τα ψήσαμε, άπλωσε τα τελάρα από τα γάλατα στο πεζοδρόμιο κι έβαλε τις λαμαρίνες με τα φρεσκοψημένα τσουρέκια πάνω τους, τάχα μου για να κρυώσουν, μα έλπιζε, πως όλο και κάποιος θα σκανδαλιζόταν κι θα έσπαγε τη νηστεία της Σαρακοστής και θα ερχόταν να αγοράσει, τάχα μου για την Ανάσταση. Και πρώτη, πρώτη ήρθε η Ματούλα. Είχε πάρει καμιά δεκαριά κιλά από τα φαγιά που έφτιαχνε και τα δοκίμαζε, για να πετύχει τη συνταγή μα πιο πολύ, για να πνίξει τη στενοχώρια της. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Βρε, κυρά Ζωή! Τέτοια τσουρέκια άμα μάθω να φτιάχνω, θα με αγαπήσει ο Χαραλάμπης!, είπε στη γιαγιά μου εκεί που καθόμασταν στην ανοιξιάτικη βραδιά. Αρχές Μαϊού ήταν θυμάμαι, είχε αργήσει το Πάσχα και μοσχοβόλαγαν οι νεραντζιές από τα πεζοδρόμια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Έλα, πιάσε χαρτί και καλαμάρι κι έλα να σε πω πως να τα κάνεις, της είπε η γιαγιά μου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Και χάρηκε η Ματούλα, τα μάτια της γυάλισαν καθώς σκεφτόταν τον Χαραλάμπη να την αποδέχεται και να της λέει μια καλή κουβέντα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Σα έφυγε εκείνη με τη ρεσέτα, ρώτησα τη γιαγιά μου γιατί της έδωσε τη συνταγή μας, οικογενειακό μυστικό, όπως το είχαμε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Βρε, στη μαγειρική και στο ζύμωμα, μυστικά δεν υπάρχουν. Το μόνο μυστικό, είναι να σκέφτεσαι πως το φτιάκνεις για εκείνον που αγαπάς πιότερο!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Μα η Ματούλα τον αγαπάει τον Χαραλάμπη!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Ε, άμα τον αγαπάει, ας τα πετύχει! Κακό δεν κάμω. Να δώκει χαρά και να πάρει κι εκείνη χαρά. Αυτό μπρε είναι μαγειρική! Χαρά! Και τη χαρά τη μοιράζεσαι!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Την επόμενη μέρα, να σου η Ματούλα με το ταψί και τα τσουρέκια. Μα δε φούσκωναν. Τι στη στόφα τα έβαλε ο παππούς, τι στο χαμηλό το ράφι στο φούρνο, όγκο δεν πήραν και τούβλα έγιναν. Να κλάμα η Ματούλα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Δεν θα με αγαπήσει ο Χαραλάμπης ποτέ! Ανεπρόκοπη είμαι! Τίποτα δεν μπορώ να κάνω, έκλαιγε το μεσημέρι σα ήρθε να πάρει τα τσουρέκια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Έλα δω βρε γιαβρί μου, την φώναξε η γιαγιά μου και την έβαλε να κάτσει σιμά της. Εγώ μόλις είχα γυρίσει από το σχολείο και ως συνήθως, σκούπιζα το πάτωμα του φούρνου μας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Για ποιόνε τα φτιάχνεις τα τσουρέκια;, τη ρώτησε η κυρά Ζωή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Μα για ποιόν; Για τον Χαραλάμπη τα φτιάχνω!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Γιατί, βρε κοπέλα μου;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Τι γιατί βρε κυρά Ζωή, γιατί τον αγαπώ! Για να μου πει μια καλή κουβέντα, να μείνει λίγο μαζί μου. Όλο έξω είναι και τρώει λέει στην υπηρεσία. Μα και τα βράδια σα γυρίζει, ούτε να με ακουμπήσει δεν θέλει. «Πως έχεις γίνει έτσι.», μου λέει και έχει δίκιο. Αλλά κι εγώ τι να κάνω; Όλη μέρα στο σπίτι είμαι να τον περιμένω και πνίγω τον πόνο μου με το φαί. Είναι και τα γλυκά που ψήνεις βρε κυρά Ζωή, τη μύτη μου σπάνε! Και να το δάκρυ κορόμηλο η Ματούλα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Βρε! Τόσα χρόνια που είσαι δω, ένα φαγί για σένα, έτσι όπως εσύ το ορέγεσαι, έφτιαξες ποτές;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Απόρησε η Ματούλα και σα το καλοσκέφτηκε, έκανε ένα «τσου», ανάμεσα στα αναφιλητά της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Γιατί βρε κοκόνα μου;, τη ρώτησε η γιαγιά μου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Τι γιατί βρε κυρά Ζωή; «Τον άντρα σου, κορώνα στο κεφάλι σου!», δε λένε;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Αϊ-αϊ!, έκανε η γιαγιά. Μπρε η κορώνα για να σταθεί, θα πρέπει η γυναίκα να είναι βράχος! Τίποτα να μην την κλονίζει. Άξια να είναι και να ξέρει την αξία της. Άκου με να δεις. Το τσουρέκι είναι δύσκολο φαγί. Τερτίπια σου κάνει. Εκεί που νόμισες πως το κατέχεις, να σου νάζια σου κάνει και το πετάς. Θαρρείς λίγα έχει πετάξει ο Στάθης που καμώνεται πως τα ξέρει κι ας κάνω τη χαζή και δεν επήρα χαμπάρι; Τσουρέκι καλό, σα θέλεις να φτιάχνεις, να ξέρεις για ποιόνε το φτιάχνεις, μα πριν από τούτο κοριτσάκι μου, πιότερο είναι να καμαρώνεις τον εαυτό σου, την αξία σου. Και τούτο, κανένας δεν μπορεί να το κάνει, γι’ αυτό και να στο πάρει. Βρες την αξία σου κορίτσι μου. Εσύ, για σένα! Και θα δεις πως και τσουρέκια θα κάμεις κι όλα όσα ποθεί η καρδιά σου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Μα ήμουν μικρός κι δεν καταλάβαινα τι ήθελε να της πει η γιαγιά μου, μονάχα θύμωσα, που της πρόδωσε το μυστικό και σκεφτόμουν με το μικρό μου μυαλό, πως θα φτιάχνει τώρα η Ματούλα τσουρέκια και θα καμώνεται πως είναι δικιά της συνταγή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Έρχεται στη ζωή η ώρα, η στιγμή κι ο χρόνος, που η σιωπή του τσιγάρου στα χείλη σου, μιλά για σένα και μονάχα εσύ την ακούς, για να αναρωτηθείς ποια είναι η αξία σου και πως να τη γυρέψεις. Και σκέφτεσαι αν θα χαμηλώσεις κι άλλο το είναι σου, εκείνο που δεν αφήνεις να ανθίσει σε κείνο τον τόπο που στέκεσαι ή θα το πιάσεις και θα το βάλεις σε ένα δικό σου κήπο και με λόγια- σερμπέτια κι αγάπη, θα το φροντίσεις και θα το αφήσεις να ανθίσει καταπώς εκείνο θέλει. Τσουρέκια μου μύρισαν! Να οσφρανθώ το μαχλέπι και τη μαστίχα, αρώματα που νότισαν τα χέρια μου και το δέρμα μου στο παρελθόν και που πίστευα τότες πως ήταν η καταδίκη μου. Μα τώρα, μνήμες και θύμησες και κουράγιο και δύναμη μου δίνουν. Να πιάσω τη σκάφη, να μυρίσει το εγώ μου την αθωότητα των παιδικών μου χρόνων για να βρω την αξία και τη χαρά μου λαχταρώ. Σε όλους μας αξίζει κάτι καλύτερο κι ας φοβόμαστε συχνά να το αναζητήσουμε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">«Για να σε δω, θυμάσαι τα βασικά;, άκουσα την έννοια της γιαγιάς μου. Μαγιά, ναι η μαγιά, το πρώτο και πιο βασικό από όλα!, σα να ‘νιωσα τη χαρά της που θυμόμουν. Πως θα μετρήσεις; Στο μαγαζί, κάναμε κιλά ολόκληρα! Ποια είναι η μέτρηση σου τζιέρι μου; Από που θα ξεκινήσεις; Εμ, από το αλεύρι, γιατί αρχή πάντων κι όλων είναι το αλεύρι, όπως είσαι κι εσύ! Κι ας είναι τόσο απλό και ποταπό σα υλικό. Μα σα είναι από καλή πάστα το αλεύρι…Αϊ- αϊ και τι δεν κάνει! Γι’ αυτό σκύψε μέσα σου και ξανα-συστήσου. Βρες τον κανακάρη που έχεις εκεί και για σύρε τον απέξω. Σα το κάνεις, βάλ’ τον σε ζεστή σκάφη κι ετοίμασε τα υπόλοιπα. Υπομονή πρέπει να μάθει να έχει ετούτος. Κάθε τι έχει την ώρα του και τώρα σα τον έγειρες, δωσ’ του χρόνο να ξαποστάσει. Μα στο μεταξύ, ετοίμασε τη μαγιά! <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Γάλα, βούτυρο, νερό και νωπή μαγιά είναι τα υλικά. Σκέψεις και λόγια να πεις στον εαυτό σου. Γάλα, αυτό που σε μεγαλώνει, αγάπη να είναι για τον εαυτό σου, γιατί άλλον από σένα δεν έχεις. Βούτυρο, χαρές που έλαβες στη ζωή σου, γιατί όσο κι αν μεμψιμοιρείς, χαρές από κάπου έλαβες, μα κι αν δεν έλαβες, που δεν πιστεύω, φτιάξε! Χαρισμένα δεν είναι τίποτα στη ζωή, γι‘ αυτό αν μπορείς και φτιάχνεις τις χαρές σου και δεν χρωστάς σε κανέναν κερατά για δαύτες, χαρούμενος να είσαι.Νερό, τα λόγια που ψιθύρισες μπρε! Λόγια τρυφερά κι αγάπης κι ξεδίψασες νου και καρδιά. Λίγο το έχεις να μπορείς να λες τέτοια λόγια και ξέρω μπρε, πως εσύ τα εννοούσες. Βάλσαμο σε ψυχές έδωσες κι ας μη λογάριασες να πάρεις κάτι. Έτσι είσαι κι αυτό κράτα. Αξία σου είναι. Και μαγιά; Οι θύμησες σου! Λίγα θαρρείς έζησες; Μνήμες που δεν γίναν λήθη και γιατί να γίνουν; Ακόμα και το πιο πονεμένο, κάτι έχει να σε δώκει κι αν ακόμα σε ματώνει, μάζεψε μπρε σταγόνα- σταγόνα και κάν’ την μαγιά. Τι μαγιά θα σε δώκει, στο χέρι και στην ψυχή σου είναι. Εσύ θα το αποφασίσεις κι αυτό! Αχ, τζιέρι μου, μαγκιά σου είναι και η δύναμη όλη δικιά σου είναι, μα εύχομαι μόνο, να μπορείς να τις γαληφιάσεις, αλλιώς σωτηρία δεν έχει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Άκου με τώρα. Στη μαγιά, με έμαθε η δική μου γιαγιά, να βάνω και τη ζάχαρη. Φαϊ για τη μαγιά είναι, για να φουσκώσει. Σα λόγια σερμπέτικα που πρέπει να λες στον εαυτό σου κι ας έμαθε διαφορετικά κι ας σε μάθανε αλλιώτικα. Κι αυγά. Φρέσκα κι από αλανιάρικη κότα, σα έρωτες αδάμαστους που ετόλμησες να ζήσεις. Έχουν κι αυτοί τη χάρη τους, μα τέτοια χάρη, σα τη γεύση των αυγών που δεν ξεχνάς. Δύσκολο πια να τα βρεις, σα τους έρωτες που σου λέγω, μα σα δε ψάξεις, δε θα ζήσεις και σα δε ζήσεις, τι να φτιάξεις βρε φουκαρά; Άκου με τώρα να σε πω δυο μυστικά. Η μαγιά θέλει θερμοκρασία. Ανακάτευε τα τούτα όλα σε χαμηλή φωτιά, σε τσουκάλι πάνω σε χαμηλά κάρβουνα. Να νιώθει το χέρι σου τη ζέστα, γιατί η μαγιά, είναι σα τον εγωϊσμό. Σα ζεσταθεί και φουσκώσει πολύ, νεκρώνει κι εσένα και το τσουρέκι, μα σα τη χαϊδεύεις, την κανακέψεις, ομορφιές θα σε δώκει. Το χέρι θα σε το πει πότε είναι έτοιμο, πότε να βγάνεις το τσουκάλι από τη φωτιά, μη και γίνει εγωϊσμό. Άκου με τώρα και το άλλο. Τη μαστίχα να την βάνεις στο γουδί με το μαχλέπι. Μα το μαχλέπι ολόκληρο, ακούς; Να λιώνει μπρε στο γουδοχέρι, να σε δώκει τα λάδια του, να αναμιχθεί με τη μαστίχα, να γίνουν από δυο ένα. Όπως εσύ και η αγάπη σου. Μπρε άμα δεν είστε ολόκληροι στην ψυχή σας, να χαρείτε και οι δυο τον έρωτα και την αγάπη, να γίνεται ένα, τι γλύκα και τι αρώματα θα πάρει το κρεβάτι; Χαχαχα! Εκοκκίνησες; Μπρε, τώρα πια; Μα χαλάλι, έχει κι αυτό τη γλύκα και την εμορφιά του! Να είσαι ντροπαλός με εκείνους που αγαπάς, μα σε ξορκίζω, τολμηρός με εκείνους που ερωτεύεσαι! Ακούς; Χαχαχα! <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Όπως σε είπα: Μαχλέπι με μαστίχα. Άντε και για το σκέρτσο, λίγο ξύσμα από πορτοκάλι. Να ψάχνουν τι είναι το κατιτίς που έχει, μα να μην το βρίσκουν κι εσύ να κάνεις τον ανήξερο. Μα είναι μπρε εκείνο το κατιτίς που κάνεις και καμιά φορά δεν κάνεις. Λίγοι θα το εκτιμήσουν, μα για πολλούς είμαστε; Την αξία σου αγόρι μου, μην τηνέ χαλαλίσεις σε πολλούς. Φύλα την σα κόρη οφθαλμού, να κάνεις πλούσιους εκείνους που εσύ ορίζεις κι αν είσαι τυχερός, εκείνους που θα την εκτιμήσουν. Οι πολλοί, ούτε που θα καταλάβουν, σα τους πολλούς, που τρώνε τα ετοιματζίδικα τσουρέκια και θαρρούν πως έτσι είναι η γεύση τους. Μα δεν ξέρουν, πως το καλό το τσουρέκι, όπως κι η καλή η ψυχή, έχει περάσει παίδεμα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL"> Μαστιχωτό, λένε πως πρέπει να είναι, μα ιδέα δεν έχουν, πως για να γίνει έτσι, πρέπει να ρίξεις τη ζεσταμένη μαγιά, σε φουρνιστή σκάφη, για να κρατά τη ζέστα. Χωρίς ζέστα δε φουσκώνει, όπως η ψυχή που θέλει ζεστασιά, μα από σένα, γιατί από τα ξένα μπορεί να είναι και ψεύτικά, γι’ αυτό βασίσου στη δική σου φροντίδα. Μα πιότερο, δεν ξέρουν πόσες γύρες το έφερες. Για να γίνει μαστιχωτό το τσουρέκι, δεν θέλει πολύ αλεύρι. Ξεροκόμματο γίνεται έτσι. Υδαρό πρέπει να είναι και να σε δυσκολεύει στις γύρες. Να το ανοίγεις με κόπο, να στάζει η κούτρα σου ιδρώτα πριν δεχτεί το λιωμένο βούτυρο με σκέρτσα, που και πάλι θέλει να κάνεις δουλειά για να το δεχτεί. Έτσι εύκολα θαρρείς είναι; Μαργαρίνη μη ξεγελαστείς και σε βάνουν. Πίνεται εύκολα εκείνη, σα τα ψεύτικα λόγια, μα σα από καλή πάστα είναι το αλεύρι τη ξερνά αφού γίνει η ζύμη. Το νου σου! Μη και γελαστείς από τα εύκολα τερτίπια και τα λόγια τα ζαχαρωμένα. Κόπο θέλει το τσουρέκι σα την αξία σου. Ιδρώτα και δάκρυ. Γι’ αυτό εγώ δεν βάνω αλάτι. Στάζει μπρε ο ιδρώτας και άμα σε λάχει το δάκρυ, δεν πειράζει, γεύση δίνει και τούτο. Τώρα σα τη δεις κι είναι έτοιμη, ας’ την να ξεκουραστεί. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Χρόνο θέλει κι η αυτοεκτίμηση να φουσκώσει, μα μη ξινίσει και ξανά πιάσ’ την στα χέρια σου και δούλεψε την πάλι. Να της δώσεις το σχήμα που θέλεις κι έπειτα, χρόνο δώσε πάλι, γιατί με μια φορά, δεν ωριμάζει, ούτε το τσουρέκι, ούτε η αξία σου. Τώρα πριν το φουρνίσεις, άλειψε με αυγό και λίγο γάλα, για να πάρει χρώμα και ομορφιά και ψήσ’ το χαμηλά, ταπεινά, γιατί έπαρση σα έχεις στη ζωή, καίγεσαι βρε δόλιε! Πολλοί βάνουν μύγδαλό, μα βρε τζιέρι μου, μετά από τόσο κόπο, ομορφιά σου να είναι το απλό! Μα ροδίσει και ξεφουρνίσεις, πέρασε ένα πινέλο λιωμένο βούτυρο. Θα γυαλίσει, έτσι και η αξία σου. Λάμπει κι ομορφαίνει σα πειστείς κι εσύ για εσένα.»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Λίγο πριν φύγω από τη γειτονιά, έφυγε κι η Ματούλα από το σπίτι της. Πάλευε κάθε μέρα τρία χρόνια να φτιάχνει τσουρέκι, μανία της είχε γίνει. Στο μαγαζί μας ερχόταν και ζύμωνε και φούρνιζε κι όλα τα έκανε και την άφηνε η γιαγιά, βέτο άσκησε στον παππού να έχει το ελεύθερο και μια μέρα, έβγαλε ένα τσουρέκι που μοσχοβόλησε η γειτονιά μας. Τα τύλιξε σε δυο πανιά και τα πήγε απέναντι στο σπίτι της, να περιμένει το Χαραλάμπη. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Μεστώσανε τα στήθια της, είχε παχύνει κιόλας η Ματούλα, παιδί δεν έγινε κι όλο έλειπε με υπηρεσία ο Χαράλαμπος κι η Ματούλα, πάντα με ανοιχτό τον ανεμιστήρα στον τοίχο της κουζίνας της για απορροφητήρα, ο οποίος πρόδιδε τα μυστικά του σπιτιού της στην μικρή μας γειτονιά. Μα εκείνη τη μέρα δεν ακούσαμε τον Χαραλάμπη μα εκείνην.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Την επόμενη μέρα το σπιτικό της Ματούλας, κουτσομπολιό στο φούρνο μας και η γιαγιά κουβέντα. Σάββατο ήταν κι έπιασα δουλειά από νωρίς. Έρχεται η Ματούλα και σωπάσανε από την αξιοπρέπεια της κουτσομπόλας όλες. Πλησιάζει στον πάγκο και περνάει από μέσα κι αγκαλιάζει τη γιαγιά μου. «Φεύγω κυρά Ζωή. Σ’ ευχαριστώ» Και με ένα φιλί στο μάγουλο της γιαγιάς έφυγε η Ματούλα. Την βρήκε την αξιοπρέπεια της, την μάζεψε σε μια βαλίτσα κι έφυγε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Κι όσο ψήνονται τα δικά μου τσουρέκια, σε μοντέρνο φούρνο που μου τάξανε σπίτικο, νιώθω τη μυρωδιά από το μαχλέπι με τη μαστίχα και θυμάμαι τη Ματούλα, την ανεπρόκοπη της γειτονιάς.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">«Μπρε! Τη Ματούλα να την σκέπτεσαι, μα μην την λυπάσαι! Θυμάσαι πως έφυγε από τη γειτονιά μας… και τι λέγανε. Μα δεν γύρισε στην Κρήτη στους δικούς της. Έπιασε μια γκαρσονιέρα στο Σταθμό Λαρίσης, ε, έβαλα κι εγώ το χέρι μου και νοίκιασε δίπλα από την θειά σου την Κατίνα. Κάτι της έδινε εκείνη για να της καθαρίζει, κάτι που βρήκε την αξία της και την αυτοεκτίμηση της την ερωτεύτηκε ο Γιώργος, ο γιος του φούρναρη, που έμενε στον πάνω όροφο. Δυο χρόνια την κόρταρε και η Ματούλα, παρόλο που βγήκε το διαζύγιο με τον Χαραλάμπη στο σπίτι της δεν τον έβαλε μα ούτε και σε εκείνον πήγε. Μα άκου τι έγινε. Μια μέρα, σα βρήκε τα ίσα της, έφτιαξε ένα ταψί κουλούρια και δυο τσουρέκια και πήγε στο φούρνο κοντά στην Αλκαμένους και τους λέει η αθεόφοβη «Εγώ αυτά ξέρω να κάνω και εσείς ψάχνετε υπάλληλο.». Δοκίμασε ο γέρος τα τσουρέκια και τα κουλούρια και την προσέλαβε. Καλή του ώρα! Ένα γιο είχε ο φούρναρης , το Γιώργο, ανύπαντρος ακόμα, που είδε στα μάτια της Ματούλας μια ειλικρίνεια σκέτη γλύκα κι έλπιζε σε καλό όπως κι έγινε. Ξαναπαντρεύτηκε η Ματούλα κι έκανε δυο παιδιά και με τις κοιλιές τούρλα, κατέβαινε στο φούρνο κι έφτιαχνε τσουρέκια και κουλουράκια. Και κάθε χρόνο μου έστελνε ένα τενεκέ λάδι από την Κρήτη. Σα δε έμαθε πως πέθανα, πέθαινε κι ο πεθερός της. Την επομένη, έφτιαξε η τρελή τσουρεκάκια και μοίρασε στον κόσμο, εις μνήμην μας. Σε κανέναν δεν πρόδωσε τη συνταγή, μα και να την μαρτυρούσε, ήξερε πως σα τα δικά της που έμαθε με τόσο κόπο να κάνει, κανείς δεν θα τα έκανε. Τα παιδιά της ‘γίναν επιστήμονες κι ο άντρας της, την άφηνε να διαφεντεύει το μαγαζί, όπως και την καρδιά του.»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Κι ο Χαραλάμπης;, ρώτησα τη γιαγιά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">- Αχ ,ο Χαραλάμπης! Μετά που έφυγε η Ματούλα σπάνια τον βλέπαμε στη γειτονιά, μα καλοθελητές ήσαν πολλοί. Με έναν αστυφύλακα είχε μπλέξει τόσα χρόνια, από το Ηράκλειο λέγανε, συμφοιτητές στη σχολή, που έμενε κοντά στο Σταθμό Λαρίσσης. Γείτονες με τη Ματούλα γίνανε άθελα τους και τα ‘μαθε τυχαία η Ματούλα σα έπιασε δουλειά στον φούρνο! Χαχαχα! Καλή τους ώρα! <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Άκου με όμως τώρα να σε πω. Θα αγαπήσεις και θα αγαπηθείς κι αυτό είναι ευλογία μπαγάσα μου. Μα δάχτυλο στην αγάπη σου, να μην μπει. Προϋποθέσεις και πρέπει δεν έχει η αγάπη. Κι σα νιώσεις πως ζαχαρώνει, να θυμάσαι τι αξίζεις, γιατί αξίζεις μπρε για περισσότερα!»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL">Ναι, ρε γιαγιά!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
</div>
</div>
Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-88176755753740853132018-09-05T00:56:00.000+03:002018-09-05T12:14:48.419+03:00Γίγαντες πλακί με λουκάνικα και μάραθο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 2cm;">
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center; text-indent: 0px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">«Σκάσε μωρή! Θες να χάσουμε τη σύνταξη;», φώναζε μια αντρική, βαριά φωνή, ξυπνώντας με, για να δω μέσα στο ημίφως του θαλάμου τη φιγούρα ενός μεγαλόσωμου, σκυθρωπού άντρα, να γραπώνει από τα μπράτσα τη γυναίκα που είχε μπροστά του και να την ταρακουνά βίαια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Δεν αντέχω άλλο να ξεσκατίζω τον κωλόγερο! Πατέρας σου είναι, κάν’ το εσύ!, του απάντησε εκείνη, αποτραβηγμένη από τα χέρια του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Θες να πληρώνουμε γυναίκα και να χάνουμε εκατό ευρουλάκια τη μέρα; Να δω πως θα ψωνίζεις τις μαλακίες που φοράς καργιόλα!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Άντε γαμήσου μαλάκα! Αν είχες καμιά δουλειά της προκοπής, δεν θα είχαμε ανάγκη τον σκατόγερο!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Τι είπες μωρή πουτάνα… και σήκωσε το χέρι του για να την χαστουκίσει, μα σα από μηχανής θεός, ένα χέρι άναψε τα φώτα κι εμφανίστηκε η στιβαρή μορφή της εφημερεύουσας νοσοκόμας. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Τι πράγματα είναι αυτά;, φώναξε. Σας παρακαλώ, να περάσετε έξω από το θάλαμο και να λύσετε αλλού τα οικογενειακά σας. Εμπρός! Γιατί θα φωνάξω την αστυνομία! Και στο άκουσμα των λέξεων της, έσπρωξε ο άντρας τη γυναίκα και βγήκαν από το θάλαμο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Λίγο πριν σβήσει το φως και μας τυλίξει η νοσηρή λάμψη μιας απόμακρης λάμπας φθορίου, έριξα μια ματιά στον «σκατόγερο», που κειτόταν στο παρα-διπλανό μου κρεββάτι. Ένα λείψανο, με τα μάτια σφαλιστά, σα να μην ήθελε άλλο να δει την ασχήμια αυτού του κόσμου κι αφηνόταν στο γουργούρισμα του οξυγόνου, μη αντέχοντας άλλο τους θορύβους της ζωής. Πότε, πως, ένας πατέρας, παππούς, μάνα, γιαγιά, θείος, θεία, γίνεται «κωλόγερος» και «σκατόγρια», σκεφτόμουν, πριν αφεθώ και πάλι στην πλάνη των αντιβιοτικών.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;"> Το επόμενο πρωϊνό, ξύπνησα από την ενόχληση ενός θρήνου κι ανοίγοντας τα μάτια μου, αντίκρυσα το χθεσινοβραδινό ζευγάρι σφιχταγκαλιασμένους, λίγο πριν πέσει ο άντρας πάνω στη σκεπασμένη σωρό δίπλα μου κι άνυδρα, άρχισε το μοιρολόι: «Πατερούλη μου, μας άφησες! Γιατί μας το έκανες αυτό!», ενώ η γυναίκα παραπίσω να σκεπάζει τα μάτια της με στεγνό μαντήλι, αφήνοντας που και που κάποιους λυγμούς. Ένα χέρι ακούμπησε στον ώμο του άντρα και παρηγορητικά του έλεγε: «Έλα, μην κάνεις έτσι. Έφυγε και ησύχασε. Ήταν μάγκας ο πατέρας σου και σας τακτοποίησε όλους και πρώτο και καλύτερο εσένα.» κι ο άντρας, σα να αναθάρρεψε και από τη γυαλάδα στα μάτια του, ξέφυγε η σκέψη: Ξέρει κάτι τούτος που δεν ξέρω εγώ; Και πήρε τον άλλον άντρα από το μπράτσο προχωρώντας έξω από το θάλαμο, με τη ματιά της γυναίκας, που είχε σταματήσει τους λυγμούς, να τον ακολουθεί σα μαχαιριά στην πλάτη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">«Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο, με μάγκικο σαλπάρανε, με ναργιλέ σβησμένο…», σα ν’ άκουσα τη γιαγιά μου να τραγουδά και θα ορκιζόμουν, εάν πίστευα, πως στο βλεφάρισμα μου, την είδα να τραγουδά στο λείψανο, δίπλα μου, μόνο που εκείνος ήταν νεότερος και να του χαμογελά πλατιά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Το μεσημέρι, μου έφεραν το καθιερωμένο νοσοκομειακό φαγητό, μέσα στο τσίγκινο δισκάκι. Λίγο στεγνό ρύζι με αρακά, ένα κομμάτι χοιρινό, μαγειρεμένο πριν ώρες, μια αφυδατωμένη ντομάτα, κομμένη πιθανόν πριν μαγειρευτεί το χοιρινό και ένα κόκκινο ζελέ σε ένα άσπρο, πλαστικό μπωλ μιας χρήσεως. Κοιτάζοντας το δίσκο σκεφτόμουν, πως χειρότερη τιμωρία για έναν μάγειρα, από το να τρώει νοσοκομειακό φαγητό δεν υπάρχει κι ανατρίχιασα με τη σκέψη, μην είναι αυτό, το τελευταίο μου γεύμα. Μα έπειτα από τόσα χρόνια στις κουζίνες, τόσα φαγητά, τόσες μυρωδιές, να «φύγω» με τη γεύση του νοσοκομειακού φαγητού στο στόμα; Και σα να άκουσα το γάργαρο γέλιο της γιαγιάς μου να μου λέει: <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Βρε καλή σου ώρα! Χαχαχα! Μ’ εκανες και γέλασα! Χαχαχα! και γέλασα κι εγώ με τη σκέψη μου. Που σε φέρανε εδώ μέσα, βρε τζανέμ, μου; Τζόβενο θα νιώθεις! Εδώ όλοι με το ‘να πόδι στον τάφο είναι!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Σώπα βρε γιαγιά, δεν ντρέπεσαι;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Εγώ βρε να ντραπώ; Εγώ είμαι πεθαμένη, εσύ, αν θες να ντραπείς, που ‘σαι με τους ζωντανούς και τα σκέφτεσαι. « …Στη λαϊκή στεκότανε, ο Χάρος και πουλιότανε και μια γριά, καλή γριά, του αγοράζει δυο κιλάαα…», τραγούδησε καθώς απομακρυνόταν η φωνή της. Και που ‘σαι. Γίγαντες πλακί με λουκάνικα και μάραθο να εύχεσαι, να είναι το ύστερο γεύμα σου. Τη συνταγή του παππού σου. Ακούς;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Ο παππούς μου, καλή του ώρα, από όσο τον θυμάμαι, ήταν πάντα μέσα στον φούρνο μας. Συνταξιούχος φούρναρης, παρόλ’ αυτά κάθε μέρα στις δυόμιση τη νύχτα ήταν στο πόδι. Τότε ο φούρνος μας ήταν με πυρότουβλα και χρειαζόταν ώρα για να πυρώσουν, ώστε να ψηθεί το ψωμί. Συνηθισμένος χρόνια ολόκληρα από το προοίμιο του μεροκάματου, κατέβαινε κούτσα- κούτσα, (λόγω κάποιου τραύματος όταν ήταν παιδί), από το σπίτι που ήταν δίπλα, για να προθερμάνει τον φούρνο. Έπειτα έψηνε τον καφέ του, καθόταν στο «γραφείο» του, που χρησίμευε για να ακουμπάμε τις λαμαρίνες με τις τυρόπιτες και τους λουκουμάδες του μαγαζιού, άναβε το τσιγάρο του κι αφουγκραζόταν τον καυστήρα. Όταν τελείωνε τον καφέ του, σηκωνόταν κι έριχνε το απαιτούμενο νερό μέσα στο ζυμωτήριο, που από την προηγούμενη μέρα είχαμε γεμίσει με τα αλεύρια της πρώτης φουρνιάς και ξεκινούσε το ζύμωμα. Ποτέ μου δεν έμαθα τι σκεφτόταν εκείνες τις ώρες και γενικότερα τις σκέψεις του. Πολύ δεν μιλούσε με την οικογένεια του, σα τι να πει, όλα τα είχαν εξαντλήσει, μονάχα κάτι ομηρικούς καυγάδες θυμάμαι με τους γιους του, κουβάλαγε κι αυτός, σαν όλους τους πατέρες της γενιάς του, την κατάρα του Κρόνου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Με τον παππού μου, δεν είχαμε ποτέ πολλά- πολλά. Ποτέ δεν με αγκάλιασε, ποτέ δεν με κανάκεψε, ποτέ δεν με παίνεψε, μα αργότερα, μετά από χρόνια, έμαθα πως πάντα με καμάρωνε στους φίλους του. Γλεντζές, χωρατατζής, μπερμπάντης, όπως μάθαινα από τη γιαγιά μου, είχε κάνει το μαγαζάκι μας κάτι σα στέκι και καφενείο τα απογεύματα. Σα γύριζα από τα μαθήματα τα βράδια, πάντα περνούσα από το φούρνο μας και πάντα τον έβρισκα στο γραφείο του, πλαισιωμένο άλλοτε από πολλούς κι άλλοτε από έναν, μα ποτέ μόνο του, να συζητούν για πολιτική δίπλα από τη ζέστα των πυρότουβλων ή να στρώνουν κάνα «χαρτάκι», παίζοντας με στραγάλια, γιατί η γιαγιά μου τον είχε ορκίσει, πως εάν ξανάπαιζε με λεφτά, θα τον πέταγε πια από το σπίτι. Και πάντα, μα πάντα, με ένα ποτηράκι κοκκινέλι από τη νταμιτζάνα που είχε κρυμμένη κάτω από το γραφείο του ή με ένα μπουκάλι μπύρα, όταν δεν έκανε πολύ κρύο. Δουλειά μου ήταν πάντα να γεμίζω το ψυγείο με μπύρες, σα γύριζα από το σχολείο το μεσημέρι, για να πουλά τα απογεύματα στο «καφενείο» του, γιατί νομίζω πως συνδύαζε το «τερπνόν μετά του ωφελίμου», καθώς δεν ξεχνούσε δραχμή, όταν έπρεπε να κάνει το λογαριασμό για τον κάθε παρευρισκόμενο, ούτε καν του επιστήθιου φίλου του, του κυρ- Σπύρου. Μα ήξερε όμως ο μπαγάσας, πως για να πωληθεί η μπύρα, θέλει και καλό μεζέ και έφτιαχνε πάντα κατιτίς για να τσιμπάνε κι αν δεν είχε όρεξη, έβγαζε κάνα κεφαλοτύρι με ελίτσα, καμιά σαρδέλα παστή, μα ποτέ δεν γύρεψε από τη γυναίκα του να τους ετοιμάσει κάτι. Τη σεβόταν τη γιαγιά μου και ουδέποτε την αντιμετώπισε σα γύναιο, όπως είθισται για τη γενιά του, που παντρεύτηκαν με συνοικέσιο. Κι ας νυχτοπερπατούσε κάποτε κατά τον έγγαμο βίο τους, μα και πάλι θαρρώ πως κι εκείνη, κάπου βαθιά μέσα της, αξίωνε τις μπαγαποντιές του, σα επιβεβαίωση της αντροσύνης του, άλλωστε άλλες εποχές, άλλοι καιροί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">-Έλα δω ρε, να σε μάθω κάτι., μου φώναξε μια μέρα όταν γύρισα από το σχολείο, λίγο πριν δώσω τις τελικές εξετάσεις. Όλο με τη γιαγιά σου είσαι.», μου ‘πε, σα παράπονο (;). Έχω κι εγώ να σου μάθω κάτι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Τι ρε παππού, του απάντησα απαξιωτικά, καθώς την τελευταία φορά που επιχείρησε να μου μάθει κάτι, σα ήμουν ακόμα παιδί, η γιαγιά μου είχε γίνει έξω φρενών, όταν μας έπιασε να μου μαθαίνει την τράπουλα και ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που μου φώναξε λέγοντας μου: «Άμα σε ξαναδώ να πιάνεις χαρτί στα χέρια σου, θα στα κόψω διάολε! Μ’ ακούς;» κι όντως, δεν ξανάπιασα ποτέ τράπουλα στα χέρια μου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Έλα δω και πήγαινε μέσα να μου σουρώσεις κάτι γίγαντες που έχω στον πάγκο μέσα στο νερό, εννοώντας τον ξύλινο πάγκο όπου πλάθαμε το ψωμί και όλα όσα φτιάχναμε στο φούρνο, πίσω στο εργαστήρι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Περίεργος για το τι θα μου μάθαινε, υπάκουσα και ξαφνιάστηκα σα είδα τη γάστρα της γιαγιάς μου πάνω στο γραφείο του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Μη το πεις της γιαγιάς σου, μου είπε σα είδε το αποσβολωμένο βλέμμα μου, γνωρίζοντας πόσο πολύ την αγαπούσε εκείνη κι έτρεμε το φυλλοκάρδι της μη τυχόν και σπάσει, πράγμα πολύ πιθανό στα χέρια του παππού μου. Έλα ρε, ρίχ’ τα μέσα και πιάσε πέντε ντομάτες από το ψυγείο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Ένα ψυγείο «βιτρίνα» είχαμε στο μαγαζί, δίπορτο, που όλα τα χώραγε μέσα. Από γάλατα και γιαούρτια, μέχρι τενεκέδες με φέτα, πακέτα με φύλλο κρούστας, κιβώτια με βούτυρο, αναψυκτικά, κασόνια μπύρας ολόκληρα και πάντα ντομάτες, για μεζέ με λαδορίγανη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">«Τους γίγαντες, να τους βάζεις ένα βράδυ στο νερό για να φουσκώσουν. Ψήνονται πιο γρήγορα έτσι. Η γιαγιά σου, τους βγάζει τη φλούδα, γιατί λέει δεν κάνουν αέρια. Αλλά είναι αντρίκιο φαγητό το πλακί. Άμα δεν κλάσεις, δεν το ευχαριστιέσαι.», έλεγε και γέλαγε με το χωρατό του κι ας το έβρισκα εγώ χοντροκομμένο. «Έλα, κόψε τώρα τις ντομάτες και ρίχ’ τες μέσα. Έτσι ρε, στο χέρι.» κι έπιασε το μεγάλο μαχαίρι που είχαμε με το οποίο έκοβε τα πάντα ο παππούς, από το ψωμί, μέχρι το πρώτο μεζέ από τη γουρουνοπούλα των Χριστουγέννων, που έψηνε πάντα στο φούρνο με κληματόβεργες. Κόψε και τούτα τα κρεμμύδια, σταυρωτά, να είναι χοντροκομμένα, για να μην λιώσουν. Ρίξε και τούτα. Τι τα κοιτάς, μάραθος είναι. Είδες που κάτι σου μαθαίνω κι εγώ, ε;, έκανε. Της γιαγιάς σου δεν της αρέσουν, της κάνουν λέει πονοκέφαλο, αλλά στους γίγαντες βρε συ, πάει με το ούζο.», είπε κι έριξε μισό ποτήρι ούζο μέσα κι έβαλε άλλο ένα για να πιεί. «Θες;», μου ‘πε και μου πρότεινε το ποτήρι. «Άσε παππού κι έχω διάβασμα.», προφασίστηκα, γιατί τότε, με ζάλιζε και μόνο η μυρωδιά του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;"> «Πιπέρι, βάλε τώρα μέσα, μαύρο, χοντροκομμένο και λίγο μπούκοβο, για να τραβά το κρασί ή την μπύρα, σα μέρα που είναι, αλλά αλάτι μη βάλεις καθόλου! Να, βάλε τούτα τα λουκάνικα που μου ‘φερε ο Σπύρος από την Αμφιλοχία κι αυτά θα τους αλατίσουν.» και μου έδωσε το πιάτο με τα χοντροκομμένα λουκάνικα που είχε έτοιμα στο γραφείο και που τσιμπολογούσε κάθε τόσο και λιγάκι με το χέρι. «Έλα, πάρε να δοκιμάσεις.», είπε και μου ‘δωσε ένα κομμάτι που κατάπια αμάσητο, καθότι ποτέ μου άρεσαν τα πολλά ξίγκια και λίπη κι εκείνος γέλασε δυνατά με τις γκριμάτσες μου. «Βάλε τώρα λίγο νερό μέσα, ίσα που να σκεπάσει τους γίγαντες, σκέπασε τη γάστρα και βάλ’ την με το φτυάρι στο φούρνο. Το νου σου όμως κερατά μην την σπάσεις, γιατί ποιος την ακούει τη γιαγιά σου!», με διέταξε κι ευλαβικά, άνοιξα το καπάκι του φούρνου, ακούμπησα τη γάστρα απαλά στο πυρότουβλο και την έσπρωξα ίσα με τη μέση στο φούρνο μας, που κρατούσε και θα κρατούσε για ώρες ακόμα τη ζέστα του, από τα φουρνίσματα της ημέρας. «Πολλοί βάζουν σόδα, για να βράσουν πιο γρήγορα, αλλά χάνουν τη γεύση τους οι γίγαντες. Θέλουν φωτιά σιγανή, να βράσουν απαλά με τις ώρες, σα το κόρτε στη γυναίκα, για να σου δώσει τη γλύκα της. Κατάλαβες;», μου ‘πε γελώντας και μου ‘κλεισε πονηρά το μάτι. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">«Το βράδυ, πέρνα από δω να πάρεις ένα μεζέ που θέλω να σου πω και κάτι. Άντρεψες πια! Καιρός να πιείς ένα κρασάκι με τον παππού σου.», μου φώναξε λίγο πριν φύγω, αφήνοντάς με έκπληκτο με την πρόσκληση του. Μα εκείνο το βράδυ, σα γύριζα από τα διάφορα μαθήματα, έριξα μια ματιά στο φωταγωγημένο με λάμπες φθορίου φούρνο μας κι ακούγοντας τις φωνές και τα γέλια της παρέας, είδα τον παππού μου να κάθεται στη θέση του, στο γραφείο, με τη γάστρα με τους γίγαντες μπροστά του και γύρευε τι άλλα κι αντί να στρίψω δεξιά, τράβηξα αριστερά για το σπίτι μου. Κάτι η κούραση, κάτι τα χοντροκομμένα χωρατά της παρέας, κάτι οι γίγαντες, που ποτέ δεν μου άρεσαν τα όσπρια, από την πρώτη φορά που δοκίμασα φασολάδα ως παιδί και είχα πρηστεί για τρεις μέρες, με έκαναν να σκεφτώ πως κι αύριο, μέρα είναι. Μα το αύριο, δεν είναι ποτέ ίδιο με το σήμερα. Στις τρεις τη νύχτα χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι και όταν απάντησα, ακούστηκε η δακρυσμένη φωνή του πατέρα μου, να με αποκαλεί με το χαϊδευτικό μου, που μόνο εκείνος χρησιμοποιούσε όταν ήμουν παιδί, να μου λέει πως ο παππούς μου πέθανε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 0px;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">«Οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου.», είπε ο ιατροδικαστής.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Το πρωϊ, κρέμασε ο πατέρας μου ένα μαύρο πανί στην πόρτα του φούρνου μας και το σπίτι της γιαγιάς μου γέμισε κόσμο για πρώτη φορά. Δεν ήθελε πάρε – δώσε η γιαγιά μου στο σπίτι της. Το άνοιγε μονάχα Χριστούγεννα, του Αγίου Βασιλείου και το Πάσχα για το οικογενειακό μας τραπέζι και ποτέ δεν ήρθε κάποια φίλη ή γειτόνισσα για καφέ όπως και δεν πήγε ποτέ της σε κανένα σπίτι κι ας την καλούσαν συνέχεια. Όχι γιατί ήταν ξιπασμένη, αλλά γιατί είχε βάλει τα όρια της με τον κόσμο κι αυτό το όριο ήταν το μαγαζάκι μας. Εκεί την έβρισκαν, εκεί τα λέγανε και παραπέρα από αυτό ποτέ. Μα ήταν η περίσταση τέτοια, που δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Έβαλε τα μαύρα η γιαγιά, πρώτη φορά που την είδα να φοράει μαύρα κι ας είχε ορκιστεί πως μετά τον αδελφό της τον Νικόλα, δεν θα ξαναφόραγε ποτέ. Καθισμένη στην πολυθρόνα της, λιωμένη από τα χρόνια, ανήμπορη να κουνηθεί μια και πρήστηκαν τα πόδια της κι αφού δεν είχαμε προκομμένο θηλυκό μέσα στην οικογένεια , ανέλαβα εγώ τη δουλειά του καφέ και του κονιάκ. Και μαζεύτηκαν οι φίλοι του παππού μου, που το προηγούμενο βράδυ γελούσαν με τα χωρατά του και τρώγανε παρέα τους γίγαντες πλακί με λουκάνικα που φτιάξαμε παρέα και κάτι το κονιάκ, κάτι η θύμηση του μακαρίτη, ξαφνικά αρχίσαν να γελάνε όλοι, παρέα, καθένας με την ιστορία του άλλου, που όλο και κάτι είχαν να πούνε για τον παππού μου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;"> «Εγώ την αμαρτία μου θα στην πω.», μου είπε η γιαγιά μου εμπιστευτικά, όταν έκατσα στο μπράτσο της πολυθρόνας της και την αγκάλιασα με το δικό μου μπράτσο, φιλώντας της το κεφάλι, όπως έκανε εκείνη σε μένα, όταν ήμουν μικρός. «Κατά τη μια και μισή, ακούω από το δωμάτιο του κάτι βογκητά. Σηκώνομαι, ανάβω το φως και βλέπω τον παππού σου μαύρο, με τη γλώσσα όξω. «Στάθη! Του φωνάζω. Στάθη!, του ρίχνω και δυο χαστούκια μπας και συνέλθει, γιατί φοβόμουν μην είναι εγκεφαλικό και μου μείνει σακάτης σα τον Ηλία της Λαμπρινής, που τον είχε τριάντα χρόνια ανάπηρο! Και θυμήθηκα τον άντρα της αδελφής της, τον παιδικό μου εφιάλτη, που όταν έρχονταν στους γιατρούς στην Αθήνα, έμεναν στη γιαγιά μου, ο οποίος μύριζε πάντα ξινισμένο κάτουρο κι έβγαζε άναρθρες κραυγές σα με έβλεπε και κατάλαβα τότε τον τρόμο της γιαγιάς. Τέτοια ζωή, δεν θα την ήθελε με τίποτα για τον άντρα της. «Θεός σχωρέσ’ τονα. Ότι κι έκανε αγόρι μου, να ξέρεις, πως ο παππούς σου ήταν μάγκας στη ζωή του. Μάγκας, από τους τελευταίους κι έτσι πέθανε.»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Την επόμενη της ολονυχτίας, πλήθος κόσμος μαζεύτηκε μπροστά από το φούρνο μας. Είχαμε ναυλώσει πούλμαν γιατί η κηδεία θα γινόταν στο χωριό και πολλοί ήθελαν να πουν το τελευταίο αντίο στον παππού μου. Τελευταίοι από το σπίτι κατεβήκαμε η γιαγιά μου, με μένα να την υποβαστάζω. Σα πάτησε το πρώτο σκαλοπάτι της εξώπορτας, με το κεφάλι σκυμμένο, για να βλέπει που πατά φανταζόμουν, με σκούντηξε και με ρώτησε χαμηλόφωνα: <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Για δες, έχει κόσμο;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Έχει πολύ κόσμο γιαγιά, της είπα σα είδα το πλήθος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Κι η Σταυρούλα, κατά δω κοιτάζει;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Να ρε γιαγιά εμάς κοιτάζει, αλλά τι σε νοιάζει;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Άσε και την ξέρω εγώ τι κουμάσι είναι. Βρε που ούτε στην κηδεία του άντρα μου δεν θα με αφήσει να ησυχάσω, είπε κι έβγαλε μια σπαρακτική κραυγή, πατώντας στο πεζοδρόμιο, τέτοια που τρόμαξα και την έσφιξα πάνω μου, γιατί φοβήθηκα μήπως στραμπούλιξε κάνα πόδι. «Αχ! Στάθη μου! Αχ! Αντρούλη μου! Που και στο θάνατο πρώτος επήγες!», ωρυόταν προς τον ουρανό η γιαγιά μου και στιγμιαία, σπάραξε η καρδιά μου με το θρήνο της. Μα στιγμιαία, γιατί την επόμενη στιγμή με ρώτησε χαμηλόφωνα: «Ντάξει; Γύρισε καθ’ αλλού το κεφάλι της;» και σαστισμένα της έγνεψα θετικά, σα είδα τη Σταυρούλα να γυρίζει για να κουβεντιάσει με την φίλη της. Άλλη κάργια η Αλέκα. «Εμ, που θα πήγαινα πρώτη στο μνήμα, για να σε αφήκω να μου κυνηγάς κάνα ποδόγυρο πάλι. Τουλάχιστον εκεί που θα ‘σαι, θα ξέρω σίγουρα που είσαι.», είπε και προσπαθούσα να πνίξω τα γέλια μου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Ο παππούς μου πέθανε παλληκαρήσια, όπως θα ‘λεγε και η γιαγιά μου. Δεν πρόλαβε να γίνει ο «γέρος», ο «παππούς», μονάχα Ο παππούς μου. Δεν ξέρω εάν του ήταν γραμμένο να φύγει έτσι, αλλά κατά κάποιον τρόπο, αποχαιρέτισε τους φίλους του, έφαγε, ήπιε, κάπνισε, γέλασε και μετά πέθανε. Μάγκικα, δίχως να ταλαιπωρήσει κανέναν, όπως ακριβώς έζησε. Τώρα, εάν ταλαιπώρησε λιγουλάκι τη γιαγιά μου, αυτό είναι μονάχα δικό τους θέμα, που πιστεύω πως το είχαν λυμένο από καιρό, για να απομείνει μονάχα ως χωρατό, που συνήθιζε να μου λέει η γιαγιά μου, δείχνοντας το χέρι της, κάθε φορά που την φούρκιζε η θύμιση του: «Κάθε φλέβα που βλέπεις εδώ πέρα, είναι κι ένα κέρατο του Στάθη!»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Αργά το απόγευμα, σα πήραν το σώμα του φουκαρά του παραδίπλα παππού, παιδικές φωνές ακούγονταν από το αλσύλλιο του νοσοκομείου. «Αγαλματάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα;», φώναζε ένα κοριτσάκι. «Νύχτα!», φωνάζαν τα υπόλοιπα. «Αγαλματάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα;», ξαναρωτούσε το κοριτσάκι. «Μέρα!», φωνάξανε τα υπόλοιπα με μια φωνή και θυμήθηκα το παιχνίδι που έπαιζα μικρός με τους φίλους μου, όπου έπρεπε μόλις μας ακουμπούσε ο ερωτών, να κουνηθούμε κάνοντας κάτι τόσο αστείο, ώστε ο πρώτος που θα γελούσε, θα ήταν εκείνος που θα έχανε και θα έπαιρνε τη θέση εκείνου που ρωτούσε. Χαμογέλασα στη γλυκιά σκέψη, πως συνήθως εγώ ήμουν αυτός, που πρώτος το κατάφερνε και αναρωτήθηκα τι να ήθελε να μου πει εκείνο το βράδυ ο παππούς μου, που εγώ αποφάνθηκα πως: Κι αύριο μέρα είναι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Μα ανάμεσα στα γέλια των παιδιών που έπαιζαν κάτω από τον θάλαμο νοσηλείας μου, σα να άκουσα τον παππού μου, να μου αποκρίνεται: «Να χαίρονται την παρέα σου λεβέντη μου. Να μοιράζονται την αγάπη σου και πάνω από όλα, να γελάς με την καρδιά σου. Σαν τότε που έπαιζες εκεί στην ανηφόρα κι άκουγα το γέλιο σου, ίσαμε ‘δω κάτω, στο φούρνο μας.», <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 2cm;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Και θα ορκιζόμουν, πως μύρισα από μακριά χυλωμένους γίγαντες στη γάστρα, με γλυκάδα λουκάνικου Αμφιλοχίας και τη μεθυστική ευωδιά του μάραθου.<o:p></o:p></span></div>
</div>
</div>
Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-462040808247686295.post-81305317331522639472018-08-28T13:21:00.001+03:002018-08-28T13:21:12.933+03:00Φανουρόπιτα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Ξημέρωνε 27 του Αυγούστου και είχε ένα ολόγιομο φεγγάρι, πάνω από τη θάλασσα. Απανεμιά και το μόνο που ακουγόταν ήταν το κύμα που έσκαγε στην ακρογιαλιά. Είναι ωραία η νύχτα. Άλλοτε αμαρτωλή, νωχελική, θλιμμένη, χαρούμενη, αναλογιζόμουν τους χαρακτηρισμούς που μπορούσα να της αποδώσω, βάσει των δικών μου εμπειριών. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πάντα με γοήτευε το φεγγάρι. Ίσως γιατί εκεί που γεννήθηκα, μετρούσαν τα χρόνια σε σεληνιακά έτη. Μα όπως και να έχει, έχει μια γοητεία, καθώς καθρεφτίζεται πάνω στη θάλασσα λες και την ντύνει με μαργαριτάρια. Προσπαθώ να αφουγκραστώ τους ψιθύρους της, μα ξεμυαλίζομαι από τους κυματισμούς, σα άλλος Οδυσσέας, αφήνομαι στο τραγούδι των Σειρήνων. «Σε ξεμυαλίζουν οι ήχοι της, αγόρι μου.», άκουσα τη γιαγιά μου, να μου λέει. «Χάνεσαι βρε! Και δε θα βρεις αυτό που ψάχνεις μα και σα το ψάχνεις, θαρρείς πως το βρίσκεις; Καμμιά φορά πρέπει να το αφήνεις στην ησυχία του και θα δεις πως θα φανερωθεί από μόνο του. Μα ξημερώνει του Αγίου Φανουρίου αύριο! Άντε, μάζεψε τις σκέψεις σου, που μου άπλωσες σα πεταμένα βρακιά και τράβα κοιμήσου. Και το πρωϊ, θα ‘ρθω να σε βρω, να κάνουμε μια φανουρόπιτα. Και που ξέρεις, μπορεί να στο φανερώσει ο άγιος.» και γέλασα με τη σκέψη της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Θυμάμαι πριν χρόνια, σε άλλες εποχές, που ακόμα παίζαμε σε αλάνες, ένα μεσημέρι που η γιαγιά μου με είχε βάλει να της τρίψω πορτοκάλια. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Τι φτιάχνουμε γιαγιά;, την είχα ρωτήσει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Φανουρόπιτα αγόρι μου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Τι είναι η φανουρόπιτα γιαγιά;, πάντα με ένα γιατί στο στόμα, με θυμάμαι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Είναι σα κεϊκ, αλλά γίνεται με λάδι και πορτοκάλι, νηστίσιμη. Τη φτιάχνουμε κάθε χρόνο σα σήμερα που είναι του Αγίου Φανουρίου, για να μας «φανερώσει» τα χαμένα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Α! Έκανα και με το παιδικό μου μυαλό, φανταζόμουν έναν μαγικό άγιο, που σα του έφτιαχνες την πίτα του και τον καλόπιανες, να, σου εμφάνιζε με τρόπο μαγικό όλα εκείνα που είχες χάσει και σκεφτόμουν πόσες πίτες έπρεπε να φτιάξω, για να βρω τα χαμένα μου, «πολύτιμα» για την παιδικότητα μου, αντικείμενα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">«Ο παππούς σου, όσα κι αν του σέρνω, ήταν πάντα άξιος και προκομένος. Τίποτα δεν μας έλειψε κι αν δεν του άρεσε το μπαρμπούτι, να ίσαμε δυο πολυκατοικίες θα είχαμε τώρα. Αλλά... Σα ήταν ο πατέρας σου και ο μπάρμπας σου στην ηλικία που είσαι συ τώρα, είχαμε ένα ποδήλατο. Εκείνες τις εποχές, το να έχεις ποδήλατο, ήταν σα να είχες αυτοκίνητο! Μη κοιτάς τώρα που όλοι έχουν κι από τρία. Έπαιρνε λοιπόν ο Στάθης το ποδήλατο τα απογεύματα, σα γύριζε από τη δουλειά του και γυρνούσε τις πλατείες και τις γειτονιές και πουλούσε τυρόπιτες. Την ίδια κι απαράλλαχτη τυρόπιτα που φτιάχνουμε ακόμα και σήμερα για το μαγαζί.», και θυμόμουν την τυρόπιτα μας, που κάθε μέρα που περνούσα από το μαγαζάκι μας πριν πάω στο σχολείο, άλλοτε την πετύχαινα στη φάση της ζύμης, άλλοτε στο γέμισμα, κι άλλοτε στο ξεφούρνισμα, που μοσχοβολούσε ο τόπος και βούταγα μια βιαστικά για το κολατσιό, γιατί στο «ξεφούρνισμα», σήμαινε πως είχα αργήσει κατά πολύ για το σχολείο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">«Μια μέρα που λες, άφαντο το ποδήλατο. Το αφήναμε κι εμείς μπροστά από το σπίτι ξεκλείδωτο, όπως αφήναμε τότε τα σπίτια μας. Κι εγώ ήμουν να σκάσω! Ο παππούς σου όμως, αυτό έχω να το λέω, φορτωνόταν το τελάρο με τις τυρόπιτες στην πλάτη και πήγαινε κάθε μέρα και πάλι στις πλατείες. Ε, τότε, του τα συγχώρεσα όλα του Στάθη. Κι αν είναι να του μοιάσεις κάπου του παππού σου, να είναι μόνο αυτό. Στην αξιοσύνη και στο φιλότιμο! Σα έχεις τούτα, μη φοβάσαι τίποτα! Θα δεις, πως θα στο αναγνωρίσει η ζωή. Που λες, όπως σου έλεγα, εγώ ήμουν έτοιμη να σκάσω. Είχαμε κάνει το σκατό μας παξιμάδι για να πάρουμε το ποδήλατο κι να μας το κλέψουνε; Με βλέπει μια μέρα, μια γειτόνισσα, η Μαρίνα, Ροδίτισσα ήταν, καλή της ώρα και μου λέει: « Να κάνεις πίτα και να τάξεις στον Άγιο Φανούριο να σου φανερώσει το ποδήλατο Ζωϊτσα! Εμείς έτσι το ‘χουμε στη Ρόδο.»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Μα εμείς, στα μέρη μας, δεν τον είχαμε και σε μεγάλη εκτίμηση τον άγιο. Όλα στην Παναγιά τα τάζαμε, μα ο άνθρωπος μέσα στην απελπισία του, όλα τα κάνει κι όλα τα δοκιμάζει. Συνταγή δεν είχα. Σάμπως είχα ξαναφτιάξει ποτές μου; Νηστίσιμη έπρεπε να είναι κι έκανα κι εγώ το γλυκό που κάναμε με τη μάνα μου τη σαρακοστή. Την πήγα το απόγευμα στον εσπερινό, άναψα κι ένα κεράκι για την ψυχή της μάνας του αγίου και τι να σου πω βρε αγόρι μου. Την επόμενη μέρα, να σου το ποδήλατο μπροστά από το σπίτι μας. Από τότε, κάθε χρόνο του Αγίου Φανουρίου, φτιάχνω την πίτα για την ψυχή της μάνας του και τίποτα άλλο δεν του ζήτησα ξανά.»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">- Γιατί για τη μάνα του βρε γιαγιά;, να το πάλι εκείνο το γιατί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">«Λένε, πως η μάνα του ήταν κακός άνθρωπος κι αμαρτωλή και πως μια μέρα η Παναγιά, μεταμορφωμένη σε γριά, πέρασε και της ζήτησε ένα κρεμμύδι, να μαγειρέψει τη σούπα της. Εκείνη τότε της αποκρίθηκε πως δεν είχε κρεμμύδια κι ας κρέμονταν από το ταβάνι της αρμαθιές ολόκληρες. Γι’ αυτό της το αμάρτημα, ζήτησε ο άγιος, να φτιάχνουν οι άνθρωποι πίτες στη γιορτή του και να τις μοιράζουν στον κόσμο, σα τη χαρά και την αγάπη που πρέπει να δίνεις απλόχερα.»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Αυτή την ημέρα σκεφτόμουν, όταν μπροστά στην μπασίνα έριχνα το ελαιόλαδο και το αναμίγνυα με το χυμό πορτοκάλι και το μέλι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">«Α, γεια σου! Θυμάσαι βλέπω. Μισό ποτήρι ελαιόλαδο, γιατί άλλο, λάδι δεν είναι. Μα για να μη σου βαρύνει το γλυκό και ταγγίσει την επόμενη μέρα, θέλει δυο-μισή ποτήρια πορτοκάλι. Μα σκέτο πορτοκάλι θα σε δώσει τη γεύση μόνο. Η μυρωδιά είναι βρε που μένει στο μυαλό, σα τη σκέψη. Γι’ αυτό πιάσε, τρίψε πρώτα τα πορτοκάλια στο ψιλό και μετά στίψ’ τα. Έτσι δεν θα σου πικρίσει ο χυμός και τα τρίματα, ρίχ’ τα κι αυτά μέσα στο λάδι, να σου δώσουν το άρωμά τους. Πολλοί βάζουν ζάχαρη, μα εμένα η μάνα μου, μου έμαθε να χρησιμοποιώ το μέλι. Πορτοκαλιά αν μπορείς ή ανθέων μόνο, τα άλλα είναι μόνο να τα τρως κι όχι για μαγείρεμα, γιατί βαραίνουν. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Ξεκίνα και χτύπα τώρα το λάδι δυνατά και σιγά – σιγά, ρίχνε μια το πορτοκάλι, μια το μέλι, σα τον πόνο που διαδέχεται τη χαρά, για να φουσκώσει το λάδι. Γλυκό βρε, χωρίς βούτυρο και γάλα είναι, δυσκολεύεται να φουσκώσει και θέλει χτύπημα δυνατό, να κρατήσει τις φουσκάλες του. Θα το αφρατέψει το μέλι, θα δεις, μισό ποτήρι με τρία- τέταρτα, είναι αρκετά, για να μην ξελιγώνει, μα να δοκιμάσεις πρώτα το πορτοκάλι. Εκείνο θα σου πει πόσο μέλι να βάλεις, από τη γλυκάδα ή την ξινίλα του. Ακόμα και η ξινίλα ημερεύει, σα ακούσεις τι έχει να σου πει και κρατάς την καρδιά σου ανοιχτή και τα αυτιά σου ορθάνοιχτα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Σε άλλη λεκάνη τώρα, ανέμειξε το αλεύρι. Τέσσερα φλυτζάνια με δυο κουταλάκι κανέλα σκόνη και ένα μοσχοκάρυδο και μισό γαρύφαλλο. Άλλη δύναμη έχει το καθένα τους, άλλη μυρουδιά, άλλη ένταση. Σα όλες οι σκέψεις που κάνεις είναι ίδιες; Αν πέσει πολύ από το ένα, θα σου πικρίσει και δεν θα χαρείς την άλλη. Μα το να ξέρεις τι μυρουδιά σου δίνει η καθεμιά και τι ανάγκη την έχεις, τότε θα βρεις την ευτυχία σου αγόρι μου. Κι όπως σου είπα. Εμένα μου αρέσει και βάζω και μια πρέζα μαχλέπι κι ας λένε πως είναι μόνο για τα τσουρέκια. Μου δίνει μια τσαχπινιά στα ρουθούνια. Είναι που σα χαθείς στις σκέψεις σου, άφηνέ τες και κάνε άλλες, τσαχπίνικες και θα δεις πως ξεκαθαρίζουν οι προηγούμενες. Νηστίσιμο γλυκό είναι και βοήθεια θέλει για να φουσκώσει, γι’ αυτό βάλε και τρία κουταλάκια μπεϊκιν. Σα την αναζήτηση των χαμένων σου, σιγοντάρισμα θέλει από γέλιο, γιατί τα δάκρυα, θολώνουν βρε αγόρι μου τα μάτια που και να σταθείς μπροστά σε εκείνο που γυρεύεις, δε θα το δεις και θα εξακολουθείς να το ψάχνεις.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Ρίξε, τώρα σιγά- σιγά το αλεύρι στο λάδι και ανακάτευε απαλά με το χέρι. Το καλύτερο ανακάτεμα, στο ‘χω πει, γίνεται με το χέρι. Αφρατεύει έτσι η ζύμη και δε σφίγγει το γλυκό. Να νιώθεις τι έχει να σου ζητήσει, θα στο ψιθυρίσει στα δάχτυλα, θα δεις. Άλλοτε λίγο παραπάνω αλεύρι ζητά, άλλοτε λίγο παραπάνω πορτοκάλι και αν την ακούσεις καλά, θα δεις πως στέκεται και καλό-πέφτει από τα δάχτυλα, σα σηκώσεις το χέρι. Ρίξε τώρα μισό φλυτζάνι σταφίδα ξανθιά και μισό φλιτζάνι καρύδι. Άλλοι τίποτα από δαύτα δεν βάζουν, μα σα είναι να το μοιράσεις και να το προσφέρεις, γενναιόδωρος να είσαι. Να χορταίνουν με την μπουκιά και να λαχταρούν την επόμενη. Έτσι να είσαι κι εσύ. Μα άκου με τώρα να σου πω ένα μυστικό. Στάξε μισό φλυτζάνι λικέρ μαστίχα που δένει με το μαχλέπι. Το γουστάρει βρε η ψυχούλα της, γιατί αναμάρτητος, κανένας δεν είναι. Μα και ζωή δίχως μικρές αμαρτίες, σα έχει νοστιμιά;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Λάδωσε τώρα ένα ταψί, ούτε μικρό, μα ούτε μεγάλο. Σα βάλεις μικρό θα φουσκώσει πολύ και πίτα δεν θα είναι, μα σα βάλεις μεγάλο, απλώνει η ζύμη και ξεραίνεται. Έτσι και η ευτυχία σου αγόρι μου. Χώρο σωστό να κάνεις στην καρδιά και στο νου σου, ώστε να μην ξεχειλίσει και πάει χαμένη, μα ούτε και να σου μείνει λειψή. Και πριν το ψήσιμο, πασπάλισε με σουσαμάκι μπόλικο. Ομορφαίνει μωρέ η πίτα, σα τα γλυκόλογα που συνοδεύουν τις πράξεις και γαλιφιάζουν το νου. Χρειάζονται και τούτα. Στο φούρνο, στους 175 βαθμούς να την ψήσεις για σαράντα λεπτά μα να τηνε δεις στη μισή ώρα. Δεδομένο τίποτα να μην θεωρείς, μοναχά το θάνατο. Να τηνε προσέξεις, να δεις τι σου ζητά και σα έρθει η ώρα, βγάλτην και άφησε την να κρυώσει. Ζεστή δεν κόβεται, μήτε τρώγεται, μα να χαρείς τα αρώματα και τις μυρουδιές που θα σου χαρίσει. Κάθε τι έχει την ώρα του. Στην λειτουργία, μην την πας. Δεν χρειάζεται. Μα σε ξορκίζω βρε. Μοναχός σου μην την φας. Κόψ’ την κομμάτια, τύλιξε τα ένα- ένα και μοίρασε τα όλα. Θα δεις αγόρι μου, πως την ευτυχία, τη χαίρεσαι με το μοίρασμα. Αυτός είναι ο τρόπος της.»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 49.65pt;">
<span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Και σα έκανα, όλα όσα μου ορμήνεψε η κυρά Ζωή, σκεφτόμουν τι ζητούσα να μου φανερωθεί το προηγούμενο βράδυ που κοιτούσα το φεγγάρι και συνειδητοποίησα, πως ό,τι έψαχνα, ήταν πάντα εκεί. Απλά το έψαχνα στα ξένα. <o:p></o:p></span></div>
</div>
Ben Provishttp://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.com2